Αρθρογράφος: Undantag
Μίνι-διήγημα σε συνέχειες – βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα
«Γμτμ, έχω αργήσει».
Φουριόζος ως άλλος Λευκός Κούνελος στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ανέβαινα δύο-δύο τα σκαλιά της προαστιακής καθολικής εκκλησίας, ένα παγωμένο πρωινό του περασμένου Φλεβάρη. Τα σκαλιά γλιστρούσαν άσχημα – αλλά μάλλον η Παρθένος Μαρία, στην οποία είναι αφιερωμένη η εκκλησία, με πήρε υπό την σκέπην της. Ξεσκεπάστηκα γρήγορα-γρήγορα και άνοιξα τη βαριά πόρτα, που υποχώρησε μουγκρίζοντας αιρετικά παπιστικά τεριρέμ. Μέσα, η – μέτρια – χορωδία έφτυνε τα καταληκτικά ακόρντα ενός γλυκανάλατου ύμνου – δυστυχώς, όχι του τελευταίου. Και αυτοί είχαν αργήσει! Αδρεναλίνη, στοπ. Ανάσα. Δε φτύνουμε κάτω, ακόμη και αν είμαστε κρυωμένοι. Κοιτώντας με κατάνυξη τα πλακάκια, κατευθυνόμαστε, όλο συστολή, προς το στασίδι των υπολοίπων αθεοκαθαρμάτων (reservé, πίσω αριστερά να μη μας βλέπει ο συνοδός καθηγητής, εεεε ο παπάς ήθελα να πω), που μας κοιτούν σκασμένοι στα γέλια. Παντού υπάρχουν οάσεις για τον ορθολογιστή ταξιδευτή στας ερήμους της δεισιδαιμονίας.
Σπάνια παρίσταμαι σε γάμους και βαφτίσια (κηδείες, δόξα να’ χει ο Βούδας, δεν αξιωθήκαμε πολλές στο σόι – και λίγοι είναι οι ξένοι που θα θελα να πάω για να καρατσεκάρω αν όντως τα ’χουν τινάξει). Όταν παρίσταμαι στην Ελλάδα, συνήθως κάνω παρέα στους αρειμάνιους καπνιστές του προαυλίου – που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν καπνίζουν μέσα: έτσι και αλλιώς, μέσα στα σύννεφα του λιβανιού, ποιος θα τους πάρει χαμπάρι; Τώρα όμως, ένεκα η ρουφιάνα η περίστασις, έπρεπε να παραστώ στα ενδότερα. Ντούρος. Κουστουμαρισμένος. Ξυρισμένος (χα!). Χαμογελαστός. Εν κατανύξει.
Ο λόγος: η καλή μου φίλη, συνάδελφος, γειτόνισσα (κακούργα, δολοφόνισσα) confidente, Φ βάφτιζε την πρωτότοκη, πεντάκιλη, ξανθομαλλούσα κοράκλα της. Με όνομα μισό ελληνικό. Κατά το καθολικό τυπικό. Χοροπηδούντος ενός παπά ογδοήκοντα φθινοπώρων – στενού συγγενή – άσχετο αν το Alzheimer δεν τον άφηνε να το θυμηθεί. Με χορωδία. Εν δόξηι και τιμήι. Με λίαν πρωτότυπες ιδέες για την διοργάνωση του πολύ μυστηρίου αυτού Μυστηρίου:
– Αν ήσουνα καθολικός, θα τη βάφτιζες μαζί με την αδελφή μου, ήθελες δεν ήθελες!
– [Σ’ ευχαριστώ, ω ανύπαρκτε Θεέ των Ορθοδόξων, τουλάχιστον απ’ αυτό το ρεζιλίκι, με γλίτωσες!] Ως αναρχοκομμουνιστής περιστασιακός οπαδός του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος, τι κερδίζω;
– Μην ανησυχείς, κάτι θα βρεθεί και στο νουμεράκι σου! Έχεις υπ’όψιν σου τι είναι η Fürbitte;
– [Bite? Bite? Ναι, κάτι έχω ακουστά…] Ποιος Θανάσης;
– Μη με διακόπτεις, τέρας! Fürbitte κατά την καθολική παράδοση είναι μια προσευχή, κατά την οποία ο προσευχόμενος εκθέτει και απαριθμεί ό,τι εύχεται στο νεογνό. Κατά την καθολική παράδοση, ετερόδοξοι δύνανται να προσεύχονται μαζί μας κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό θα κάνεις – μαζί με τους Χ, Ψ, Ω – καθένας σας στη μητρική του γλώσσα πρώτα. Και μετά στα γερμανικά. Θα σε βοηθήσω στη μετάφραση.
– [($^@#*$^ ] Μα εγώ είμαι αθ…
– Λεπτομέρειες! Σου είπα, ο καθένας επιτρέπεται να το κάνει. Κάτι θα βρεις. Και κοίτα μην αργήσεις!
– [($^@#*$^ ]…
Συνέχεια…
