Αρθρογράφος: Undantag
(συνέχεια από το τρίτο μέρος και τέλος)
Η χορωδία σταμάτησε να μας ζαλίζει τ’ αυτιά, διάφορα άλλα μέρη του σώματος και τον έρωτα. It’s show time baby! Σύμφωνα με το τυπικό που μας επιβλήθηκε δια ροπάλου από τη Φ, σηκωθήκαμε ευλαβώς και προχωρήσαμε μπροστά απ’ την αγρία τράπεζα (ΣτΣ: στις καθολικές εκκλησίες, αυτή η τάβλα-φετίχ δεν είναι κρυμμένη πίσω από την υπερβολή του χρυσού και της ανιαρής, σκοτεινής, δισδιάστατης, ασύμμετρης, βυζαντινής ζωγραφικής του τέμπλου. Έτσι, απομυθοποιείται ευκολότερα).
Κοίταξα το θίασο εν παρατάξει: τέσσερις ταλαίπωροι νομάτοι, που, όπως οι Νεραϊδονονές στο παραμύθι «Η Ωραία Κοιμωμένη», είχαν αποστολή τους (should they choοse to accept it!) να «μοιράνουν» το βρέφος. Οι τρεις πρώτες νεράιδες περιορίσθηκαν στα τετριμμένα: υγεία, αγάπη, ευτυχία, καλοσύνη, μετοχές σε εταιρείες blue chips, μεγάλα βυζιά, ομόλογα του Γερμανικού δημοσίου, καλή λειτουργία του εντέρου, και τα συναφή. Το ακροατήριο βαυκαλιζόταν ευχαριστημένο και, τη υποδείξει του ιερέα, βέλαζε “Darum bitten wir Dich, ο Gott” μετά από κάθε προσευχή. Ο τέταρτος όμως (Νεράιδος; Τρίτων; Πωστοδιάλοτολένε;), είχε άλλα σχέδια στο νου του.
Με καλλιτεχνικό μούσι τριών ημερών (να ξυριστώ; Χα!), σαρδόνιο χαμόγελο και γραβάτα Mickey Mouse, πήρα βαθιά ανάσα και άρχισα, την «καλήν απολογίαν, την επί του φοβερού βήματος»:
Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στον κόρφο της, του είπε, Μίλησέ μας για τα Παιδιά.
Και κείνος είπε:
Δεν είναι δικά σας τα παιδιά.
Είναι οι γιοι κι οι θυγατέρες του πόθου της Ζωής που ζητά να υπάρχει.
Γεννιώνται από σας, όμως εσείς δεν τα δημιουργείτε,
Ζούνε μαζί σας, κι ωστόσο δεν ανήκουνε σε σας.
Μπορεί την αγάπη σας να τους δώσετε, μα τις σκέψεις σας, όχι,
Γιατί αυτά έχουνε σκέψεις δικές τους.
Μπορεί να φιλοξενείτε το κορμί τους μα το πνεύμα τους όχι.
Γιατί το πνεύμα τους ζει μες στο αύριο, το αύριο αυτό που εσείς δε θα δείτε ούτε και μέσα στ’ όνειρό σας.
Μπορεί ν’ αγωνιστείτε να τους μοιάσετε, όμως μην αξιώσετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν επιστρέφει κι ούτε βυθίζεται στο χτες.
Είστε τα τόξα που θα τινάξουν προς τα εμπρός τα τέκνα σας σα βέλη.
Ο Τοξότης βλέπει το στόχο του πάνω στο μονοπάτι του απείρου, και σας λυγίζει με τη δύναμή Του, ώσπου τα βέλη Του να τιναχτούν μακριά σαν αστραπή.
Χαρήτε το λύγισμά σας στο χέρι του Τοξότη.
Γιατί όπως αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και το ακίνητό Του τόξο.
Kahlil Gibran, Ο Προφήτης (The prophet)
Εκδόσεις Στεφ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1969, σελ. 28
Μετάφραση Φώντα Κονδύλη – Κωστή Νικάκη
Τελείωσα το απόσπασμα, σχεδόν χωρίς πνοή – αναλογιζόμενος τις συνέπειες τόσων κανταριών ανοχής στον οίκο της δογματικής, αμετακίνητης βεβαιότητας. Κοίταξα γύρω μου: αμηχανία μαύρη, όμως οι ιθαγενείς της φυλής των δεισιδαιμόνων δε φαίνονταν να έχουν διάθεση να με παλουκώσουν με το όργανο του μαρτυρίου του γκουρού τους. Μια σπίθα – ή τουλάχιστον έτσι με φάνηκε – άναψε στο βλέμμα του παπά ενόσω έλεγε “Preghiamoci, o Signore”, ενθυμούμενος, πιθανώς τα χρόνια του στο παπαδίστικο ΙΕΚ του Βατικανού, σε απόσταση τσιρίδας από την ημιθεϊκή παρουσία του (τρικέρατου, τρισκατάρατου κτλ) Πάπα.
Ένα χαμόγελο – ή τουλάχιστον έτσι με φάνηκε – άστραψε στα χείλη της Φ. Ποιος είπε ότι οι Χριστιανοί δε μπορούν έχουν χιούμορ;
Στρογγυλοκάθισα (τρόπος του κλαίγειν) στο στασίδι μου. Είχα νικήσει – έστω, στα πέναλτυ, αλλά παιχνίδι δύσκολο! Ο ομπρελοφόρος apparachnik βάτραχος πλατσούριζε ανέμελος στη λεκάνη με τον αγιασμό – ενίοτε διαμαρτυρόμενος για την αλμύρα του νερού και τα «κωλλοβακτηρίδια» (sic) που συμπλατσούριζαν μέσα του.
Μπορούσα να φάω διπλή μερίδα γλυκό μετά τη βάπτιση – με τη συνείδησή μου ήσυχη. Κάποια μέρα θα διηγηθώ αυτή την ιστορία στη μικρή – που δε θα ναι πια καθόλου μικρή…
Εύχομαι να καταλάβει.
Επίσης, αν όντως καταλάβει, εύχομαι να έχω ακόμη την πνευματική διαύγεια να το θεωρήσω θρίαμβο του ορθολογισμού και όχι απόδειξη ύπαρξης του θεού, που τάχα μου εισάκουσε την προ ετών «προσευχή» μου.
The proof of the pudding is in the eating, my dear undantag. Και μ’ αυτή τη γλυκιά σκέψη στο νου σηκώθηκα να πάρω άλλο ένα (το τρίτο) κομμάτι γλυκό. Kirsch-Mohnstrudel mit Sahne, Marzipantorte, Sachertorte. Η δική μου, προσωπική, ανυπέρβλητη Αγία Τριάς, εν μέσω πλήθους ροδαλών, στρουμπουλών Σεραφείμ, Χειρουβίμ, Αρλουμπίμ, Περαβρεχίμ και Καραπιπερίμ, που έψελναν άσματα της Έφης Θώδη, εν χορώι.
THE END?
Συνέχεια…
