Αρθρογράφος: Ιοκάστη
Νομίζουν πολλοί πως το να είσαι άθεος είναι μια εύκολη επιλογή, πως σε αποδεσμεύει από ηθικούς φραγμούς και σου επιτρέπει να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ε λοιπόν, τους πληροφορώ όλους αυτούς, από προσωπική εμπειρία πως δεν είναι καθόλου έτσι (τα παρακάτω είναι καθαρά προσωπικές απόψεις βασισμένες στο πως βλέπω εγώ την αθεΐα και στο πως έγινα άθεη):
Καταρχάς δεν ήταν καθόλου εύκολο να διαχωρίσω τι από αυτά που νιώθω ήταν πραγματικό και τι παράγωγο των ιδεών που είχε εμφυτεύσει η κοινωνία μέσα μου από τότε που γεννήθηκα. Ήταν δηλαδή πολύ δύσκολο να καταλάβω αν αυτό που ένιωθα – πως υπάρχει θεός στην προκειμένη περίπτωση – ήταν όντως μια εσωτερική τάση του εαυτού μου ή απλά κάτι με το οποίο έμαθα να ζω κι είχε ριζωθεί βαθιά μέσα μου μόνο και μόνο επειδή μου το φύτεψαν σε νεαρή ηλικία. Προφανώς κατέληξα στο 2ο, αλλά το πώς δεν έχει σημασία τώρα (άλλη φορά ίσως).
Και πάλι όμως, ακόμη κι όταν γίνει ο παραπάνω διαχωρισμός, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για έναν άθεο. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα να δεχτώ τον θάνατο γνωρίζοντας πως θα δω ξανά όσους χάνω, πως κι εγώ δεν θα πάψω να υπάρχω κάποια στιγμή – απλά θα πάω παραπέρα, κάπου αλλού και καλύτερα. Πως υπάρχει μοίρα και πως ό, τι κι αν γίνεται, αυτό συμβαίνει επειδή έτσι είναι καλύτερα ۬πως αν κάνω μια προσευχή κάποιος θα με προστατεύει από το κακό. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να δεχτώ την αδικία και την βία στην κοινωνία γνωρίζοντας πως όλοι αυτοί θα τιμωρηθούν φρικτά για τις πράξεις τους. Πως κάποτε θα υπάρξει δικαιοσύνη ακόμη κι αν δεν υπάρχει αυτή την στιγμή.
Κι όμως όχι, ένας άθεος πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τον χρόνο που έχει στην γη, απλά γιατί αυτό είναι όλο κι όλο που έχει! Πρέπει να είναι ηθικός και να μάχεται για την ηθική της κοινωνίας γιατί πιστεύει πως ο «παράδεισος» και η «κόλαση» είναι εδώ και εδώ και τώρα έχει σημασία να υπάρξει βελτίωση της κοινωνίας, όχι μετά θάνατον. Θα πρέπει να περάσει τον χρόνο που έχει με τα αγαπημένα του πρόσωπα εποικοδομητικά, να προσφέρει και να πάρει όση αγάπη μπορεί τώρα ۬αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Δεν έχει το δεκανίκι που προσφέρει η θρησκεία και πρέπει να σταθεί στα πόδια του, να αντιμετωπίσει την κάθε δυσκολία μόνος του, χωρίς να περιμένει να γίνει ένα θαύμα, αλλά γνωρίζοντας πως αν δεν κάνει ο ίδιος κάτι, δεν θα καταφέρει τίποτα.
Όχι, δεν είναι εύκολα όλα αυτά φίλοι μου που κρίνετε τους άθεους τόσο βεβιασμένα. Πολλές φορές έχω πει μακάρι να υπήρχε θεός και να με βοηθούσε στην τάδε δυσκολία. Ή ακόμα περισσότερο, μακάρι να υπάρχει θεός γιατί θα’ θελα πολύ να ’βλεπα τις φάτσες πολλών «πιστών» που πλουτίζουν και εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη αδυναμία, βιάζοντας – μεταφορικά και κυριολεκτικά – αθώες ψυχές όταν θα έρθει η ώρα να κριθούν. Όμως δεν πιστεύω πως υπάρχει κι αυτό απλά με κάνει να εκτιμώ την ζωή γιατί είναι λίγη και τα ωραία πράγματα κατακτιούνται με δυσκολία..
Δεν καταλαβαίνω γιατί το βρίσκουν τόσο κακό και ασύλληπτο αυτό κάποιοι… «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε» δεν υποτίθεται πως είπε ο Θεός σας; Όπως εγώ σέβομαι την ανάγκη του καθένα να πιστεύει και να βρίσκει εκεί τη δύναμή του, έτσι και ο καθένας πρέπει να σέβεται την ανάγκη μου να μην το κάνω αυτό…
Συνέχεια…
