Αρθρογράφος: Astron
Ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει η ενοχοποίηση της ηδονής στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πώς μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να στρεφόμαστε κατά της ίδιας της φύσης μας;
Φυσικά δεν πρόκειται περί ανοησίας. Πρόκειται περι μιας προσπάθειας χειραγώγησης και ελέγχου των ανθρώπων. Ιδιαίτερα απ’ τα χριστιανικά χρόνια και μετά οι εξουσίες με νύχια και δόντια θέλησαν να αποστρέψουν το βλέμμα του ανθρώπου απ’ την ηδονή. Γιατί το ήξεραν καλά, ότι η μέγιστη απόλαυση, η μέγιστη ηδονή ενυπάρχει ήδη στο σώμα μας και κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει ή να μας την δώσει. Γι’ αυτό κατασκευάστηκε αυτή η πλαστή ηθική των απαγορεύσεων, των ενοχών, της ηδονής υπό προϋποθέσεις, ώστε να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να μαντρώνουμε τη φύση μας σε καλούπια και φυλακές… Κι έτσι ξεχάσαμε ότι την μέγιστη ευτυχία μπορούμε να τη δώσουμε μονάχα εμείς στον εαυτό μας. Αρκούν δύο γυμνά σώματα. Τίποτ’ άλλο.
Η χριστιανική αντίληψη για τον έρωτα
Σύμφωνα με τον Χριστό, ακόμα και ο πόθος προς μία γυναίκα συνιστά αμαρτία εάν υπάρξει πριν το γάμο: “Εγώ όμως σας λέγω, ότι κάθε άνθρωπος που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη διέπραξε με αυτήν μοιχείαν μέσα στην καρδιά του” (Κατά Ματθαίον 5.28) Είναι βέβαια απορίας άξιο πώς μπορεί να αποφασίσεις να ζήσεις με έναν άνθρωπο πριν καν τον ποθήσεις ερωτικά. Επίσης αναφέρει ότι “υπάρχουν ευνούχοι οι οποίοι έγιναν ευνούχοι απ’ τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλείαν των ουρανών” (Κατά Ματθαίον 19.13).
Αυτή η απόλυτη ενοχοποίηση της ανθρώπινης φύσης σε τόσο ακραίο βαθμό είναι διάχυτη και στα λόγια του Αποστόλου Παύλου ο οποίος συστήνει στους χριστιανούς να είναι όπως αυτός, δηλαδή άγαμοι και να απέχουν απ’ τη σεξουαλική ζωή. Τους λέει μάλιστα ότι εάν πια δεν αντέχουν και δεν μπορούν να κρατηθούν καθόλου, τότε ας παντρευτούν: “Εις τους αγάμους και εις τας χήρας λέγω, ότι είναι καλόν γι’ αυτούς, εάν μείνουν όπως είμαι και εγώ. Αλλ’ εάν δεν μπορούν να μείνουν εγκρατείς, ας παντρευθούν” (Προς Κορινθίους Α’ 7.8). Ο γάμος δηλαδή είναι η έσχατη λύση για να εκφράσει κανείς τη libido του χωρίς να θεωρηθεί αμαρτωλός κατά τον χριστιανισμό.
Ο μισογυνισμός του Απ. Παύλου είναι χαρακτηριστικός και πάει χέρι-χέρι με την απέχθεια προς το σεξ: “Καλό είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίζη γυναίκα“ και συνεχίζει “αλλά προς αποφυγήν της πορνείας, ο καθένας ας έχει την γυναίκα του και κάθε μία ας έχει τον δικό της άνδρα.” Επομένως, η σχέση των δύο φύλων πρέπει να γίνεται κατά τον Απ. Παύλο μόνο για να αποφύγουμε την “πορνεία”, δηλαδή το σεξ εκτός γάμου.
Τα ίδια μοτίβα ενοχοποίησης του σεξ υπάρχουν και στις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Η γυναίκα παρουσιάζεται συνήθως ως πειρασμός, διότι μπορεί να προκαλέσει στον άνδρα στύση οδηγώντας τον στην αμαρτία. Αντιπαρατίθεται συχνά το επιχείρημα ότι τότε “ήταν άλλες εποχές” και ότι πρέπει να τις κρίνουμε με διαφορετικά κριτήρια. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βασιστούμε πια στην Αγία Γραφή για τη διαμόρφωση της ηθικής μας καθώς βασίζεται σε σαθρό έδαφος ξεπερασμένων αντιλήψεων. Προσέξτε επίσης ότι απ’ τα εκατομμύρια των ανθρώπων, ο Θεός διάλεξε να φανερωθεί σε ελάχιστους, και υποτίθεται ότι στον Απ. Παύλο έδωσε τη μέγιστη αποστολή να διαδώσει τον χριστιανισμό, δηλαδή τον λόγο του. Θα περίμενε κανείς όμως ότι ένας άνθρωπος που ήρθε σε επαφή με τον πάνσοφο, πανάγαθο δημιουργό του σύμπαντος και των γαλαξιών, θα είχε επηρεαστεί λίγο θετικότερα…
Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά στην χριστιανική αντίληψη σχετικά με το σεξ, θέλω να προσθέσω ότι πολλές φορές ασκούμε κριτική σε λάθος στόχους. Δε φταίει κατά κύριο λόγο η χριστιανική εκκλησία για την σκληρότητά της. Φταίει η σκληρότητα και ο παραλογισμός των πηγών της. Όταν, για παράδειγμα, ο Πάπας μιλάει κατά της χρήσης των προφυλακτικών στον αφρικανικό πληθυσμό που υποφέρει τόσο πολύ απ’ τη μάστιγα του AIDS, στην ουσία απλά αναπαράγει τις ακραίες αντιλήψεις της Καινής Διαθήκης. Είναι προτιμότερο φαίνεται για το χριστιανικό Θεό να αρρωσταίνουν όσοι κάνουν ελεύθερα σεξ παρά να βρουν τρόπο να το απολαμβάνουν δίχως επιπτώσεις στην υγεία τους. Άλλωστε σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία έχει μεγαλύτερη σημασία τί θα γίνει στην φανταστική επόμενη ζωή παρά στην πραγματική.
Συνέχεια…
