idolatry τελεία gr

Για να στηρίξω τους ανωτέρω ισχυρισμούς, ξεκινάω αντιγράφοντας από τους αγαπημένους μου, Τεγόπουλο και Φυτράκη (είναι τελικά θαυμάσιο το τι μπορεί να κάνει κανένας απλώς με ένα λεξικό) τους ορισμούς για τις λέξεις είδωλο και λατρεύω:

Είδωλο: (το) ουσ. (Κ είδωλον):

1. ομοίωμα θεότητας
2. άυλη μορφή, φάντασμα
3. (μτφ.) πρόσωπο που αγαπιέται με πάθος, που γίνεται αντικείμενο λατρείας
4. (φυσ.) πραγματική ή φαινομενική εικόνα, που σχηματίζεται με ανάκλαση ή διάθλαση, όπως π.χ. στον καθρέφτη

Λατρεύω ρ. (λάτρ-εψα, -εύτηκα, -ε(υ)μένος):

1. τιμώ θεότητα ή αγιότητα
2. υπεραγαπώ κάποιον ή κάτι: λατρεύει τη μητέρα του – λατρεύω τη μουσική

Από τον ορισμό της λέξης «είδωλο» μπορούμε εύκολα να παραλείψουμε τα 2 και 3, αφού στην περίπτωση μας έχουμε να κάνουμε με υλικά πράγματα (θυμίζω ότι μιλάμε για εικόνες, λείψανα και άλλα μπιχλιμπίδια, άρα όχι πρόσωπα και όχι άυλα πράγματα). Μπορούμε μάλλον να παραλείψουμε και το 4, γιατί το θέμα της παρούσας ανάρτησης δεν είναι ο ναρκισσισμός! Μένει λοιπόν το 1, το οποίο κάνει σαφή αναφορά σε ομοίωμα θεότητας. Από τους ορισμούς του ρήματος «λατρεύω» θα παραλείψω τον ορισμό 2, αφού δεν έχω να πω κάτι επικριτικό για οποιονδήποτε υπεραγαπάει την μητέρα του, τον πατέρα του, τη μουσική, την κηπουρική και πάει λέγοντας. Συνοψίζοντας λοιπόν, όταν μιλάμε για ειδωλολατρικές και ασεβείς πρακτικές, εννοούμε ότι, είτε η λατρεία των πιστών στρέφεται στα είδωλα, είτε ότι οι συγκεκριμένες πρακτικές δεν τιμούν το θεό. Οπότε φίλοι ΧΟ (= Χριστιανοί Ορθόδοξοι) καλείστε να απαντήσετε μαζί μου στα παρακάτω απλά ερωτήματα: (1 – 2 – 3 και πάμε…)

Ειδωλολατρία, περίπτωση 1

Πρώτον, έχετε υπ’ όψιν σας ότι οι εικόνες στην εκκλησία είναι μια πρακτική που υιοθέτησε η εκκλησία κατά την αφομοίωση νέου αίματος, δηλαδή πολλών πρώην ειδωλολατρών στις τάξεις της; Και μάλιστα υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή οι οπαδοί τους (Εικονολάτρες) επικράτησαν των αντιπάλων τους (Εικονοκλάστες) κατά την περίοδο της εικονομαχίας, τον 8ο και 9ο αιώνα;

Ειδωλολατρία, περίπτωση 2

Όταν π.χ. ο Θεόφραστος προσκυνάει μια εικόνα της Παναγίας ή ενός αγίου, για ποιον λόγο ακριβώς την προσκυνάει; Η πολυφορεμένη απολογητική απάντηση περιλαμβάνει δύο σκέλη. Πρώτον, ότι μόνο ο θεός (και η άλλη του μορφή, ο Χριστός) λατρεύεται, ενώ οι άγιοι απλώς τιμούνται! Αχ αυτά τα λεκτικά απολογητικά τεχνάσματα!!! Αυτό καταρρίπτεται απευθείας από τον ορισμό αφού, όπως είδαμε, λατρεύω = τιμώ θεότητα ή τιμώ αγιότητα. Ένα και το αυτό! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «λατρεύω» παραπέμπει στο «τιμώ», ούτε υπάρχει κάποια διάκριση ανάμεσα στα «τιμώ θεότητα» και «τιμώ αγιότητα». Δεύτερον, υποτίθεται ότι ο πιστός δεν προσκυνάει την εικόνα και συνεπώς δεν την λατρεύει, αλλά η εικόνα, μέσω του θέματος της απλώς απεικονίζει το θέμα της λατρείας. Σ’ αυτήν την περίπτωση έχω να παρατηρήσω το εξής! Αν κάποια μέρα με πολύ κρύο, και σε μια ερημική εκκλησία, προτείνω στον Θεόφραστο, να πάρω την εικόνα και να την τεμαχίσω για να κάνω καυσόξυλα ώστε να ζεσταθούμε και να σωθούμε από το πολικό ψύχος, αντικαθιστώντας την όμως με μια πολύ καλοτραβηγμένη φωτογραφία της, λογικά δεν θα έχει πρόβλημα! Ή το πολύ – πολύ να έχει μια ήπια αντίδραση του στιλ «δεν μπορούμε να βρούμε ρε συ τίποτα άλλο για να κάψουμε…;»

Ειδωλολατρία, περίπτωση 3

Τι σημαίνει θαυματουργή εικόνα; Θέλω να πω, αν υποθέσουμε (που δεν είναι έτσι βέβαια) ότι όντως κάνει θαύματα, ποιος ακριβώς κάνει τα θαύματα; Η εικόνα, ή το πρόσωπο που αναπαριστάται; Ελπίζω να μην απαντήσει κάποιος «η εικόνα»!!! Σε αυτούς που θα απαντήσουν «το πρόσωπο», έχω να ρωτήσω γιατί αυτό το πρόσωπο θαυματουργεί μόνο μέσω συγκεκριμένων εικόνων του και όχι όλων;;; Ααα, μάλλον θα είναι ζήτημα νομιμότητας! Οι εικόνες είναι για τους άγιους ότι τα ιατρεία για τους γιατρούς. Και προφανώς κάποιες εικόνες δεν έχουν άδεια λειτουργίας…

Ειδωλολατρία, περίπτωση 4

Όταν π.χ. η Μαριγώ προσκυνάει λείψανα, ποιον ακριβώς λατρεύει ή τιμάει ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε; Ελπίζω όχι τα ίδια τα κόκαλα…! Αλλά τότε τι; Αυτό που απεικονίζουν;;; Μα εδώ δεν έχουμε καν μια απεικόνιση, έχουμε μια πλήρη παράσταση ενός νεκρού, η οποία, μέσω του υποσυστήματος αποφυγής μόλυνσης του εγκεφάλου, δημιουργεί σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο αισθήματα αποστροφής· έτσι λέει τουλάχιστον η βιολογία. Αρχίζω να μην καταλαβαίνω…

Ειδωλολατρία, περίπτωση 5 και Ασέβεια, περίπτωση 1

Όταν κάποιος προσκυνάει και φιλάει οποιοδήποτε σταυρό ή άλλο ιερό αντικείμενο (ιδίως άμα είναι και από τίμιο ξύλο!!!), ποιον λατρεύει εκείνη τη στιγμή; Αν η απάντηση είναι «το αντικείμενο» τότε έχουμε κλασική περίπτωση ειδωλολατρίας. Το ιερό αντικείμενο δεν απεικονίζει τίποτα, άρα δεν μπορεί να γίνει πάσα η λατρεία σε κάποιο πρόσωπο! Αν η απάντηση είναι «τον θεό», έρχεται και η δεύτερη ερώτηση η οποία λέει: Γιατί να χρειάζεται κάποιος ένα αντικείμενο για να εκδηλώσει τη λατρεία του απέναντι σε έναν θεό ο οποίος βρίσκεται παντού και ακούει τα πάντα; Μήπως ενδόμυχα αμφισβητείται η έννοια «πανταχού παρών»;

Ασέβεια, περίπτωση 2

Όταν π.χ. ο Απέργης παρακαλάει μια εικόνα για κάτι, περιμένει κάτι από την εικόνα ή από το πρόσωπο; Και με δεδομένο ότι υπάρχουν πολλές εικόνες (κάτι σαν τις συντομεύσεις στα pc μας, ένα αρχείο μπορεί να έχει πολλές συντομεύσεις ώστε να έχουμε εύκολη πρόσβαση σ’ αυτό από παντού) και πολλοί άνθρωποι που καταθέτουν σε αυτές τα αιτήματα τους, τι ακριβώς περιμένει ο Απέργης από τον άγιο; Να είναι πανταχού παρών, αλλά και παντοδύναμος ώστε να μπορεί να εκπληρώνει όλα τα αιτήματα; Μήπως αποδίδονται τελικά ιδιότητες του θεού στον άγιο καταστρατηγώντας την ιεραρχία που θέλει μόνο το θεό πανταχού παρόντα και παντοδύναμο; Μήπως αυτό είναι ασέβεια των πιστών απέναντι στο θεό;

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι η στυγνή λογική υπαγορεύει το εξής: Και μόνο η ιδέα, πως οι εικόνες δίνουν σε πρόσωπα, τα οποία έχουν πεθάνει, τη δυνατότητα επανεμφάνισης και μάλιστα σε πολλαπλά σημεία, ώστε να ικανοποιούν και αιτήματα, αποτελεί από μόνη της μια εκδήλωση ειδωλολατρίας! Αποδίδουμε στην εικόνα υπερφυσικές ιδιότητες! Ασχέτως αν στην τελική πιστεύουμε ότι ο τελικός αποδέκτης της λατρείας μας ή του αιτήματος μας είναι κάποιο πρόσωπο. Η μόνη ορθολογική απόπειρα επίτευξης της πανταχού παρουσίας, φίλοι ΧΟ, έρχεται δια στόματος του μέγιστου Αλ Μπάντυ (Παντρεμένοι με Παιδιά), όταν αυτός βλέπει έναν παραφουσκωμένο λογαριασμό τηλεφώνου με υπεραστικά τηλεφωνήματα της Πέγκυ:

– Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιον άλλον τηλεφωνούσες, τι έγινε εδώ Πέγκυ; Μετακόμισε η μάνα σου στο εξωτερικό; Ή πάχυνε τόσο πολύ που πέρασε τα σύνορα;;;;;;