Παραλογισμοί (ή μαζοχιστικές τάσεις);

Στο παιδικό μυαλό μου η θρησκεία ήταν ένα αποκούμπι, ένας τρόπος για να βρεις τον εαυτό σου, ένα στήριγμα στις δύσκολες στιγμές, μια οδός που οδηγεί στην εξερεύνηση του εαυτού μας και στην αυτογνωσία. Οι ιερείς ήταν οι συνοδοιπόροι και οι οδηγοί μας σ’αυτό τον δρόμο, είχαν γνώσεις και σοφία που εγώ δεν είχα, είχαν κάνει ενδοσκόπηση με τρόπο που δεν ήξερα να κάνω και – μαζί με την φιλανθρωπία – σκοπός τους ήταν να βοηθήσουν τον κάθε άνθρωπο να είναι καλά με τον εαυτό του.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου όταν ανακάλυψα κάποια στιγμή στην ζωή μου πως όχι μόνο δεν ισχύει αυτό, αλλά συμβαίνει μάλλον το αντίθετο τις περισσότερες φορές. Η εκκλησία καταδικάζει συμπεριφορές που πηγάζουν από την φύση του ανθρώπου, πολύ συχνά καταδικάζει και την ίδια την φύση του ανθρώπου, δημιουργώντας έτσι τύψεις και ενοχές εκεί που κανονικά δεν θα υπήρχαν. Με λίγα λόγια ενισχύει την προσωπική ανασφάλεια αντί να την καταπραΰνει, κλείνει τα μάτια στις ανάγκες των ανθρώπων και τους κάνει να αισθάνονται άσχημα γι’αυτές. Το πιο τραγικό σε αυτή την περίπτωση είναι κατά την γνώμη μου πως για έναν πιστό η άποψη της εκκλησίας (λογικά) έχει ιδιαίτερο βάρος, δεν είναι δηλαδή σαν να τον απορρίπτει κάποιος άγνωστος, του οποίου οι ιδέες μπορεί και να μην έχουν καμία σημασία, αλλά σαν να τον απορρίπτει κάποιος που αγαπάει, κάποιος στον οποίο περίμενε να βρει στήριγμα και συμπαράσταση.

Γυναίκες

Παρόλο που δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα τότε, δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ το παρακάτω περιστατικό:

Πρέπει να πήγαινα γυμνάσιο, ήταν Πάσχα και νήστευα μια βδομάδα– γιατί το ήθελα, ήταν σημαντική η «θεία» κοινωνία για μένα τότε – κάποιες μέρες ακόμα και το λάδι, για να πάω να κοινωνήσω το Μεγάλο Σάββατο. Την Μεγάλη Παρασκευή με «τίμησε» με την παρουσία της η έμμηνος ρύση μου και δεν με άφησαν να κοινωνήσω, γιατί λέει τότε είμαστε βρώμικες εμείς οι γυναίκες. Δεν φτάνει που πονούσα δηλαδή τα άκουσα κι από πάνω… Τότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αλλά σιγά σιγά συνειδητοποίησα πως η θέση της γυναίκας στην θρησκευτική ζωή της χώρας μας είναι πολύ υποβαθμισμένη.

Σύμφωνα με την εκκλησία οι γυναίκες ευθύνονται για το προπατορικό αμάρτημα το οποίο φέρουν στους ώμους τους για πάντα προφανώς και γι’αυτό αντιμετωπίζονται πολύ συχνά σαν ένας ενοχλητικός πειρασμός – γι’αυτό και δεν επιτρέπεται η είσοδός τους στα μοναστήρια (να πληρώνουμε φόρους για να υπάρχουν όμως μπορούμε φυσικά) ή στο ιερό. Είναι άλλωστε σαφές στην Βίβλο πως πάντα μια γυναίκα φταίει για όλα:

• Οι δύο κόρες του Λωτ τον μέθυσαν, τον παραπλάνησαν και έμειναν και οι δύο έγκυες από τον πατέρα τους (Γένεση, 19:30-36)
• Ο Σολόμωντας είχε αρκετές γυναίκες και ερωμένες (πράγμα απόλυτα θεμιτό για έναν άντρα προφανώς) οι οποίες τον παρέσυραν στο να λατρεύει κι άλλους θεούς και αυτό οδήγησε στην πτώση του (Βασιλέων 11)
• Η Σαλώμη με τον προκλητικό χορό της ανάγκασε τον Ηρώδη να σκοτώσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Για το ιερό βέβαια υπάρχει και άλλος λόγος, απλά θεωρούμαστε λίγο κατώτερα όντα από τους άντρες, ας μην κοροϊδευόμαστε. Όσο και να ωραιοποιούμε κάποια πράγματα η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει – πως αλλιώς εξηγείται το ότι δεν μπορούμε να γίνουμε ιέρειες και γενικά δεν μπορούμε να έχουμε καμία άποψη και ανάμειξη στο θέμα της θρησκείας (εκτός από όταν πρόκειται για οικονομική ενίσχυση);

Στην βίβλο οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, αρχικά ανήκουν στον πατέρα τους και στην συνέχεια στον σύζυγό τους:

• Για αρχή η γυναίκα δημιουργήθηκε από τα πλευρά του άντρα, ως βοηθός και σύντροφος του γιατί δεν βρήκε ο Θεός κάποιο ζώο από αυτά που είχε ήδη δημιουργήσει κατάλληλο για αυτή την δουλειά – ιδέα η οποία για αιώνες στήριζε την άποψη πως οι άντρες είναι ανώτεροι (Γένεση, 1:27 – 3:24)
• Μια σύζυγος η οποία τελικά δεν ήταν παρθένα θα έπρεπε να λιθοβοληθεί από τους άντρες του χωριού της – είναι περιττό να αναφέρω πως για τους άντρες αντίστοιχα όμως δεν υπάρχει κάτι; (Δευτερονόμιον 22:13 – 21)
• Οι άντρες γενικά μπορούσαν να παντρευτούν ή να έχουν όσες ερωτικές συντρόφους θέλουν, είναι τόσα πολλά τα παραδείγματα πραγματικά που δεν μπορώ να τα παραθέσω όλα εδώ. Ενδεικτικά να αναφέρω τον Αβραάμ (ο οποίος είχε 2 συζύγους και μια ερωμένη), τον Μωυσή οποίος είχε 2 γυναίκες και τον Σολομώντα, ο οποίος είχε 700 συζύγους και 300 ερωμένες (πως τα κατάφερνε αναρωτιέμαι….)
• Το «αγαπημένο» μου εδάφιο φυσικά είναι αυτό που ο Λωτ δίνει τις 2 παρθένες του κόρες στο πλήθος στα Σόδομα για να τις βιάσουν για να προστατέψει τους 2 καλεσμένους του. Μετά από αυτό ο Λωτ θεωρείται άξιος σωτηρίας ως αγνός και ξεχωριστός μέσα στο χάος των αμαρτωλών όταν καταστρέφεται η πόλη… Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου;;; (Γένεση, 19:8)
• Έξοδος 20,21. Τι να πρωτοπεί κανείς εδώ, γίνεται προφανές πως η γυναίκα είναι ιδιοκτησία του πατέρα της, αφού αναφέρεται πως μπορεί να την πουλήσει για σκλάβα, πως αν κάποιος την αποπλανήσει και την οδηγήσει στο να χάσει την παρθενιά της πρέπει είτε να την παντρευτεί (να αναλάβει αυτός την ιδιοκτησία της δηλαδή) ή να δώσει χρήματα στον πατέρα της για την ζημιά που έκανε στην περιουσία του και διάφορα τέτοια ωραία…

Τα παραδείγματα είναι δυστυχώς πάρα πολλά. Βέβαια θα βιαστούν να πουν κάποιοι χριστιανοί πως ο Χριστός ακύρωσε τα πάντα και μίλησε για ισότητα – όμως ακόμη και στην διδασκαλία του όπως αποδίδεται στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν σημεία αντίφασης, άλλοτε δηλαδή αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν ίσα πλάσματα και άλλοτε όχι. Για παράδειγμα είχε μόνο αρσενικούς μαθητές, στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο παρουσιάζεται να δέχεται τον γάμο μιας χήρας με τον αδερφό του πρώην άντρα της χωρίς να θεωρείται απαραίτητη η γνώμη της ίδιας. Στο κατά Ματθαίον αποκάλεσε μια γυναίκα που τον παρακάλεσε να εξορκίσει έναν δαίμονα από την κόρη της σκύλο – αν και λένε πως μάλλον δεν το έκανε επειδή ήταν γυναίκα αλλά επειδή δεν ήταν Εβραία, ήταν δηλαδή ρατσιστικός κι όχι σεξιστικός ο λόγος. Βέβαια στην συνέχεια της ιστορίας το μετάνιωσε και βοήθησε το κορίτσι.

Ας αναλογιστούν όμως οι πιστοί, ακόμη κι αν ήταν έτσι, ακόμη κι αν όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν υπέρ της ισότητας των δύο φύλων, αν οι πράξεις της εκκλησίας και η συμπεριφορά της απέναντι στις γυναίκες δείχνει κάτι τέτοιο. Γιατί τί να τις κάνω τις θεωρίες αν με αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενο; Το αποτέλεσμα είναι που μετράει.

Ας δούμε λοιπόν τί γνώμη έχουν οι «άγιοι» πατέρες της εκκλησίας για το θέμα:

• Αγ. Αυγουστίνος Ιππώνος (354 -430 μ.Χ): «Δεν μπορώ να βρω κάποια χρησιμότητα στην γυναίκα εκτός από το να εγκυμονούν». Να πλένουμε πιάτα ίσως;
• Αγ. Θωμάς Ακινάτης (1225 – 1274): «Όσον αφορά την φύση, η γυναίκα είναι ελαττωματική και κακής σχεδίασης…». Ήθελα να ήξερα, κατά την γνώμη του ποιος μας σχεδίασε έτσι στραβά δηλαδή;;;
• Μαρτίνος Λούθηρος (1483 – 1546): «Αφήστε τες να πεθάνουν στην γέννα, γι’αυτό υπάρχουν». Ευχαριστούμε…

Ξανά σε μια προσπάθεια να είμαι αντικειμενική, θα δεχτώ την άποψη πολλών πιστών πως αφενός τα περισσότερα από όλα αυτά ειπώθηκαν στο πνεύμα της εποχής τους, τότε οι γυναίκες ήταν κατώτερες γενικότερα οπότε έτσι τις αντιμετώπιζαν και οι χριστιανοί και αφετέρου πως τα τελευταία χρόνια η εκκλησία έχει κάνει πολλά βήματα στο να δεχτεί την ισότητα των δύο φύλων.

Θα προσθέσω όμως πως αυτό έγινε στα λόγια κυρίως κι όχι στις πράξεις. Επίσης τι αξία έχει τώρα πια; Όταν η υποτιθέμενη θρησκεία της αγάπης θα μπορούσε να κάνει την πραγματική διαφορά υποστηρίζοντας το δίκιο, όχι μόνο έκλεισε τα μάτια αλλά τάχθηκε ανοιχτά κατά των γυναικών. Όταν το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό κλίμα άλλαξε η αλλαγή της συμπεριφορά της μπορεί να ερμηνευτεί μόνο ως ένα έξυπνο παιχνίδι στον κόσμο του μάρκετινγκ αφού προκειμένου να μην χάσουν οπαδούς (=πελάτες) αλλάζουν λίγο τις τακτικές τους… Όμως εξακολουθώ να μην έχω ακούσει καμία επίσημη καταδίκη των όσων λέει η Βίβλος για τις γυναίκες κι ούτε έχω δει καμία ουσιαστική αλλαγή στην διάρθρωση της ηγεσίας της εκκλησίας. Μένουν λοιπόν στα λόγια για να εφησυχάσουν μερικούς, στις πράξεις όμως δεν αποδεικνύουν τίποτα.

Ομοφυλόφιλοι και άλλοι

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα. Οι ομοφυλόφιλοι δεν αντιμετωπίζονται καν σαν άνθρωποι, για την εκκλησία δεν έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται, δεν έχουν κανένα δικαίωμα βασικά και απορώ πως τους επιτρέπουν να ζουν (είμαι σίγουρη πως δεν το θέλουν αλλά δεν έχουν βρει λύση ακόμα). Και βλέπουμε «γλυκύτατους» παπάδες να ξεσηκώνονται και να μιλούν απαξιωτικά για ομοφυλόφιλα ζευγάρια που επιθυμούν να είναι μαζί και να ενωθούν με τα «ιερά» δεσμά του γάμου. Για την εκκλησία προφανώς οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι άξιοι να ανταλλάξουν όρκους αγάπης μπροστά στο θεό τους, η σεξουαλική τους προτίμηση θεωρείται διαστροφή και αρρώστια, η αγάπη που τους ωθεί στο να θέλουν να είναι μαζί αντιμετωπίζεται σαν χολέρα – και ξανά αναρωτιέμαι, αν ο θεός έφτιαξε τα πάντα τέλεια τότε γιατί η φύση αυτών των ανθρώπων είναι τόσο λάθος κατά την άποψη της εκκλησίας;

Ομοίως υπάρχει μια, «λογικότατη» για κάποιους, απαξίωση για διάφορους ανθρώπους:

Για αυτούς που δεν επιθυμούν να παντρευτούν και δεν επιθυμούν ούτε να μονάσουν ταυτόχρονα – όπως ακούσαμε τον Άνθιμο να λέει είναι πόρνοι με λίγα λόγια!!

Για αυτούς που επιλέγουν να μην συμμετέχουν στις ομαδικές τελετές (=> δεν συμμετέχουν και οικονομικά) αλλά προτιμούν να λατρεύουν την πίστη τους μόνοι τους.

Για αυτούς που δεν καταδικάζουν τους αλλόθρησκους – δεν είναι αρκετά φανατισμένοι με την θρησκεία τους προφανώς και δεν θέλουν να την διαδώσουν με κάθε τρόπο (πολέμους πχ) κι έτσι δεν φέρνουν περισσότερα χρήματα στην επιχείρηση…

Για αυτούς που δεν συμφωνούν στα πάντα με την εκκλησία – είναι αιρετικοί και εδώ που τα λέμε αυτό ισχύει για όλους σχεδόν, κάθε πιστός πιστεύει στα δικά του, αν το συνειδητοποιούσαν κάποτε ίσως να είχαμε καμιά θετική εξέλιξη στην ιστορία…

Όπως βλέπουμε οι λόγοι είναι «σημαντικοί» και όλοι «ανθρωπιστικού» ενδιαφέροντος, όπως αρμόζει στην «θρησκεία της αγάπης».

Συμπέρασμα

Δεν έχω απαιτήσεις από την εκκλησία να αλλάξει τις θέσεις της. Όχι, καθόλου δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο. Γιατί πραγματικά, αν μια θρησκεία αλλάξει, εκσυγχρονιστεί όπως λένε μερικοί, είναι η ίδια θρησκεία στην ουσία; Ή είναι μια νέα θρησκεία που ξεγελά τους οπαδούς της κρατώντας το ίδιο όνομα; Όχι, δεν περιμένω να αλλάξει η εκκλησία απλά αναρωτιέμαι:

Μα αφού η εκκλησία μερικούς ανθρώπους δεν τους θέλει, κι όχι μόνο δεν τους θέλει, τους προσβάλλει κιόλας, γιατί αυτοί επιμένουν να είναι χριστιανοί; Όταν η θρησκεία σου δεν μπορεί να δεχτεί την διαφορετικότητά σου και σε κάνει να νιώθεις άσχημα για τα συναισθήματά σου και την φύση σου, δεν σου μπαίνουν έστω ιδέες πως κάτι δεν πάει καλά; Δεν είναι δυνατόν πράγματα που απλά συμβαίνουν (το να είμαι γυναίκα πχ), πράγματα που είναι φυσιολογικά και πάνω στα οποία δεν έχουμε καμία επιλογή και εξουσία να τα καταδικάζει κάποιος και να στιγματίζει τους άλλους για αυτά.

Είναι τόσο δύσκολο να δει κανείς πως μια θρησκεία που θέλει να δημιουργήσει ενοχές σε κάποιες ομάδες προφανώς και θα χρησιμοποιήσει αυτές τις ενοχές για να τους ελέγχει; Για να έχουν περισσότερη δύναμη κάποιες άλλες ομάδες; Καταρχάς μια θρησκεία που δεν γεμίζει αυτοπεποίθηση και δυναμισμό τα μέλη της είναι αποτυχημένη, γιατί υποτίθεται πως οι θρησκείες παρέχουν πνευματική καθοδήγηση κι έχουν ως σκοπό να δείξουν στους ανθρώπους πως μπορούν να ζουν καλά (αυτά τα χαριτωμένα λένε στο marketing που κάνουν τουλάχιστον). Φυσικά δεν περίμενα να προσπαθήσει να κάνει ο χριστιανισμός κάτι τέτοιο, γιατί καλά όλα αυτά τα ρομαντικά αλλά η ουσία πάντα είναι στις πράξεις – και στις πράξεις ο χριστιανισμός έχει αποδείξει επανειλημμένα πως δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους αλλά για τους ιερείς, δεν ενδιαφέρεται για την ισότητα αλλά για την εξουσία, δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία του κόσμου αλλά για την ευημερία του κλήρου, δεν ενδιαφέρεται για την ελευθερία της σκέψης και των πράξεων αλλά για την υποδούλωση του πνεύματος, δεν ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά για το πώς θα διατηρήσει το κύρος και την εξουσία του καταπατώντας τα…

Ωραίος είναι ο ρομαντισμός, ωραίες είναι οι ιστοριούλες περί θρησκείας της αγάπης, πάρα πολύ ωραία είναι όλα αυτά, όμως όταν γυρνάει ο άλλος στην πραγματική σου ζωή και σου λέει για παράδειγμα «αααα, είσαι ομοφυλόφιλος αρνούμαι να σε παντρέψω», πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου και να συνειδητοποιήσεις πως οι ωραίες ιστοριούλες απέχουν έτη φωτός από τις πράξεις, πως τα παραμυθάκια δεν θα σε βοηθήσουν στο να είσαι ευτυχισμένος και πως το μόνο που αξίζει να κάνεις είναι να απομακρύνεις από την ζωή σου όσους δεν μπορούν να σε δεχτούν για αυτό που είσαι…