Κατ’ αρχήν, εξαρτάται σε ποιους απευθύνεται το ερώτημα. Διότι, σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, βεβαίως μπορώ να ζήσω χωρίς τη Θρησκεία, θεωρώ ότι τα εφόδια που έχω ως άνθρωπος είναι αρκετά να αντιμετωπίσω τη ζωή χωρίς αυτήν.
Από τότε που έχασα την πίστη μου εξάλλου νιώθω απελευθερωμένος, με διαυγή σκέψη και το ίδιο ηθικός όσο όταν ήμουν χριστιανός. Ναι, είμαι άθεος και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό!
Αυτό όμως είναι καθαρά υποκειμενικό, καθότι σίγουρα άλλοι και μάλιστα οι περισσότεροι μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο ότι συμβαίνει με το να έχουν την πίστη τους. Ίσως, επειδή μεγάλωσαν έτσι και δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεφύγουν, ίσως όμως και ότι συμπληρώνει τα κενά τους σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα θα αμφέβαλλαν γι’ αυτήν καθώς έτσι θα κατέρρεε η όλη κοσμοθεωρία τους και εν τέλει η ψυχολογία τους.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τη Θρησκεία τόσο απαραίτητη στους περισσότερους;;
Αν και αρκετοί αποδίδουν την δύναμη της θρησκείας στο ότι καθησυχάζει τους πιστούς μπροστά στον θάνατό τους, θα έλεγα ότι δεν ισχύει και τόσο το εν λόγω επιχείρημα.. Σκεφτείτε μόνο ότι η προοπτική της κόλασης και της αιώνιας καταδίκης είναι πολύ πιο τρομακτική σε σχέση με το τίποτα, το κενό που αποδεχόμαστε οι άθεοι! Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι υπό την στενή έννοια του όρου το κενό δεν είναι οδυνηρό, όπως δεν υπήρχαμε στην εποχή του Σωκράτη έτσι θα γίνει και όταν πλέον δεν θα ζούμε..
Οπότε υπό το πρίσμα αυτό εμείς οι άθεοι δεν έχουμε και μεγάλο πρόβλημα, σίγουρα κάποια αγωνία αλλά εν γένει θέλουμε να απολαύσουμε την επίγεια ζωή μας κι αυτό μας αρκεί!
Ο άθεος όμως στερείται κάποιας προστασίας έστω και φαινομενικής στον θάνατο των άλλων, ενός στενού συγγενή ή αγαπημένο του φίλο, εκεί ο θάνατος γι αυτόν είναι πολύ οδυνηρός, ανυπόφορος, εκεί νιώθει σπαραγμένος αν και στο βάθος του μυαλού του έχει μία παρηγοριά ότι τουλάχιστον αυτός που έχασε δεν θα υποφέρει, όμως στην αρχή δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς κάτι τέτοιο! Εκεί είναι που θα ζήλευε ίσως έναν πιστό!
Ακριβώς, εδώ έγκειται η δύναμη της θρησκείας, στον θάνατο των άλλων! Μα, είναι αυτός λόγος να πιστέψουμε, εάν σκεφτούμε ότι το θέμα της ύπαρξης του Θεού -επιεικώς- είναι αμφίβολο;
Για κάποιους χωρίς καμία αμφισβήτηση ναι, είναι λόγος για να πιστέψουν, για κάποιος όχι όμως, στους οποίους συγκαταλέγομαι και εγώ!
Ίσως αυτό είναι που μας δίνει και δύναμη εμάς τους άθεους διότι απλά προτιμάμε την αλήθεια, δεν θέλουμε να παρηγορούμαστε απλά και μόνο για την ψυχική μας γαλήνη σε στιγμές πένθους! Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά και το γεγονός της τελετής που ακολουθεί μετά από έναν θάνατο με όλα όσα λαμβάνουν χώρα προσευχές, δεήσεις, σύμβολα, αγρυπνία κ,α. δίνουν τη δυνατότητα στους θρήσκους να αποδεχτούν και εν τέλει να ζήσουν τον θάνατο τους αγαπημένο τους προσώπου. Δεν τον θάβουν σαν ζώο, ούτε τον καίνε σαν σκουπίδι, έτσι τουλάχιστον νιώθουν οι πιστοί που είναι βαθιά προσκολλημένοι στα χριστιανικά τελετουργικά καθότι γι αυτούς δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσουν τον Θάνατο των συγγενών τους.
Αυτή είναι η αλήθεια, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι αυτός είναι λόγος για να πιστέψεις, σας είπα ότι εγώ ως άθεος έχω τα εφόδια να αντιμετωπίσω τέτοια κατάσταση και δεν ικανοποιούμαι με τις εν λόγω τακτικές των θρήσκων. Το γεγονός αυτό όμως καθιστά τη Θρησκεία τόσο αναγκαία για την πλειοψηφία των ανθρώπων, η παρηγοριά και η τελετή σε μία δύσκολη γι αυτούς στιγμή!
Δεν θα άντεχαν χωρίς αυτό, είναι η ιδιοσυγκρασία τους , το πνεύμα τους, ο τρόπος σκέψης τους σύμφωνα με το γεγονός της παρηγοριάς που τους προσφέρει απλόχερα η Θρησκεία.
Εν κατακλείδι λοιπόν θεωρώ ότι εμείς οι άθεοι απλά θέλουμε να παρουσιάσουμε τη δική μας οπτική για τη ζωή και να επιχειρηματολογήσουμε γι αυτήν, να προβάλλουμε την άποψη μας και όχι να στερήσουμε την πίστη κανενός. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει όπου θέλει εφόσον όμως δεν απαιτεί να το κάνουν και οι άλλοι! Οι πιστοί που έχουν ανάγκη τη θρησκεία, είναι ελεύθεροι να πιστεύουν σ’ αυτήν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εξάλλου όταν λείπει ο φανατισμός η διαφορετικότητα είναι ευλογία.
