Αρθογράφος: Comte de Toulouse
Πήγα το προηγούμενο Σάββατο με την οικογένεια (σύζυγο και δύο παιδάκια του δημοτικού) στην Μαλακάσα, στο Adventure park. Για όποιον δεν ξέρει, είναι χώρος όπου τα παιδιά αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους με σκαρφάλωμα, περπάτημα σε γέφυρες σε μεγάλο ύψος, ολίσθηση με τροχαλίες, κλπ.
Ηταν εκεί επίσης μία ομάδα επισκεπτών που αποτελείτο από έναν ιερέα 40-45 χρόνων, έναν κύριο σαν γιουβαρλάκι και δύο κυρίες. Μαζί τους είχαν καμμιά δεκαριά παιδιά, από 8-9 έως 16-17 χρονών. Ηταν προφανές ότι ήταν παιδιά τουλάχιστον κατηχητικού. Δύο από τα παιδιά άκουσα να τα προσφωνούν “Μακάριε” και “Φιλόθεε”, και ο τόνος στην συμπεριφορά τους ήταν εφάμιλλος του Bernie Lomax.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, και αποτέλεσε το ερέθισμα να γράψω αυτό το άρθρο, είναι η παντελής έλλειψη αντίληψης στα παιδιά αυτά. Αποδείχτηκε δύσκολο να συγκρατήσουν και να εφαρμόσουν τρείς κανόνες (Πάντα ένας από τους δύο κρίκους ασφαλείας ασφαλισμένος, Δύο άτομα μόνο πάνω στην εξέδρα, Δεν ξεκινώ την αποστολή αν δεν τερματίσει ο προηγούμενος).
Λοιπόν, η απόλυτη μπαχαλοποίηση. Εβγαζαν και τους δύο κρίκους ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με πτώση, και ξεκινούσαν στην τροχαλία πριν απομακρυνθεί ο προηγούμενος, με αποτέλεσμα να τρακάρουν πάνω στις εξέδρες. Ο επιτηρητής τραβούσε τα ανύπαρκτα μαλλιά του.
Χρειάστηκε να ρίξουν την ταχύτητά τους σχεδόν στο μηδέν για να επιβιώσουν. Αυτό που λέμε “Δεν κάνει λάθη αυτός που δεν κάνει τίποτα”. Και να μην μιλήσω για αυτή καθ’ εαυτή την δεξιότητα να περπατήσουν σε ένα ξύλινο γεφυράκι που ταλαντώνεται, και γενικά σε ο,τιδήποτε δεν είναι περπάτημα σε άσφαλτο.
Να παραδεχτώ ότι η δεξιότητα αυτή είναι κάτι που αν δεν το έχεις εξασκήσει, δυσκολεύεσαι στην αρχή. Που ούτε και αυτό -κατ’ εμέ- δικαιολογείται. Αλλά το χειρότερο είναι η -ανύπαρκτη- ταχύτητα προσαρμογής σε συνθήκες λίγο πιό πέρα, λίγο πιο απαιτητικές από το να τραγουδάς “Είμαι χριστιανόπουλο και πάω στην εκκλησιάάάά…”
Καθόμουν και τα παρατηρούσα, και με έπιασε θλίψη. Παιδιά που θα μπορούσαν να βγάζουν σπίθες, είχαν την ατυχία να βρεθούν σε ένα περιβάλλον όπου τους γίνεται μία διαρκής λοβοτομή. Για να κάνεις ένα παιδί να πιστεύει σε πράγματα που ένας ώριμος και κριτικά σκεπτόμενος εγκέφαλος τα θεωρεί ασυζητητί μυθεύματα, πρέπει να του στερήσεις ακριβώς αυτό: την κριτική σκέψη. Και πως θα το μαντρώσεις αυτό το μυαλό;
– Θα του κόψεις την επικοινωνία με ότι θα μπορούσε να το αποσπάσει. “Οχι καφετέρια!” Συχνάζουν και παιδιά αθέων και αντίχριστων. Αλήθεια, γιατί δεν τα προωθούν επί τουτου προς τα εκεί, ώστε να μπορέσουν τα χριστιανόπουλα να πείσουν τα παιδιά των πλανημένων για την αλήθεια του θεού;
– Θα του μπουκώσεις το μυαλό με διδαχές-παραβολές-τραγούδια-ρητά-ψαλμούς-προσευχές. Τι διάολο; Δεν μπορεί το μυαλό να είναι απεριόριστο! Κάποια στιγμή θα φανεί “δεν χωράει άλλα”, και έτσι είσαι σίγουρος ότι δεν θα εμφιλοχωρήσει η άποψη του αντίχριστου.
– Θα του καλλιεργήσεις ένα φόβο για ο,τιδήποτε έξω από “την ζεστή μας φωλιά”. Είναι άγριος ο κόσμος αγαπητό μου παιδί! Αστους αυτούς! Εμείς αυτά ξέρουμε και πιστεύουμε και είμαστε καλά! Αστους να τραβάνε τον δρόμο τους!
Πάνω σε αυτό το τελευταίο, αξίζει να δείτε -όσοι δεν έχετε δει- την ταινία “Truman Show”. Εχουν καλλιεργήσει επί τούτου στον Τρούμαν την φοβία για την θάλασσα, και αυτός μένει εξ’ αιτίας της φοβίας αυτής στο νησί που γεννήθηκε, και ποτέ δεν έχει πάει παραέξω. Χρειάστηκε να κάνει την υπέρβαση, για να μπορέσει να μπει στην βάρκα και στο τέλος να δει την αλήθεια.
Ετσι και το χριστιανόπουλο του κατηχητικού. Η φοβία και η παράλογη πίστη, έχουν φυτευτεί με την κατήχηση στα ανυπεράσπιστα μυαλά. Και η “λοβοτομή” χρειάζεται ώστε μεγαλώνοντας να μην μπεις στην βάρκα που θα σε πάει στην αλήθεια. Η αντίληψη δεν μας χρειάζεται. Τι κι αν έχει κάποια μειονεκτήματα, όπως το να μην είναι εύκολο να περπατήσεις σε μιά ξύλινη ταλαντευόμενη γέφυρα, σιγά, ζούμε και χωρίς αυτό…
Συνέχεια…
