Αρθρογράφος: Aeroxeimarros
Προσπάθεια επίλυσης μίας εξίσωσης από το φανταστικό μέρος της τάξης του μυαλού μου.
Βρίσκομαι ανεξήγητα σε μία απέραντη έρημο! Παρατηρώ μόνο άμμο, βράχια, λίγα φυτά και πέτρες! Ο Ήλιος κυριαρχεί στα πάντα εδώ!
Δεν γνωρίζω πως βρέθηκα σε αυτό το απόκοσμο μέρος. Δεν θυμάμαι!
Κάτι τραγικό θα πρέπει να μου συνέβη. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ! Βρίσκομαι στη μέση του πουθενά, αυτό που πρέπει να κάνω είναι να βρω τρόπους να επιβιώσω. Η επιβίωση καθίσταται αυτοσκοπός. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα…
Περιπλανιέμαι στο άγνωστο της ερήμου για 2 ημέρες ανούσια χωρίς να βρω τίποτα το ιδιαίτερο! Έτσι αποφασίζω την επόμενη ημέρα να κινηθώ τυχαία προς την κατεύθυνση του Ήλιου, ίσως κάτι να κερδίσω εάν έχω κάποιον προσανατολισμό…. Οι μέρες και οι νύχτες περνούν αλλά το τοπίο δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό, είναι σχεδόν όπως ακριβώς ξεκίνησα την άγνωστη περιπλάνηση μου. Έρημος και Ήλιος.
Αρχίζω να εξαντλούμαι, νιώθω εξουθενωμένος, συγχυσμένος , το μόνο εφόδιο που έχω μαζί μου είναι ένα μαχαίρι τίποτε άλλο! Διψάω πολύ…. αλλά για να βρω νερό πρέπει πρωτίστως να φάω κάτι για να πάρω δυνάμεις και να συνεχίσω τον αγώνα της επιβίωσης!
Δεν ήταν και τόσο δύσκολο! Αιφνιδιάζω ένα φίδι χτυπώντας το δυνατά στο κεφάλι με μία μεγάλη πέτρα! Δεν έχω περιθώρια να σκεφτώ πολυτέλειες, πρόκειται για τη ζωή μου.
Αμέσως, κόβω το κεφάλι του φιδιού (διότι περιέχει το δηλητήριο του ζώου) του βγάζω το δέρμα προσεχτικά, βρίσκω κάτι ξερά φυτά ανάβω φωτιά με φυσικό τρόπο, ψήνω το κρέας του φιδιού και το τρώω λαίμαργα! Δεν είναι τόσο απαίσιο στη γεύση όσο στη σκέψη…
Νιώθω για λίγο αναζωογονημένος! Πήρα κάποιες δυνάμεις. Ξεκουράζομαι για λίγο και συνεχίζω την αναζήτηση πρωτίστως νερού και πολιτισμού. Γνωρίζω ότι η προσπάθεια μου θα είναι δυσχερής αλλά επιβάλλεται να το κάνω. Είναι μονόδρομος η ζωή μου.
Ο χρόνος κυλά βασανιστικά. Είμαι πλέον πολύ καταπονημένος, δεν αντέχω πρέπει να πιω νερό, αλλά δεν βρίσκω ούτε σταγόνα στο καταραμένο αυτό μέρος! Το δέρμα του φιδιού που προνοητικά είχα πάρει μαζί μου σε περίπτωση που φανεί χρήσιμο, γίνεται το ποτήρι μίας έσχατης πράξης για τη ζωή μου. Για να μην πεθάνω θα κάνω το α-διανόητο. Πίνω τα ούρα μου, είναι το πιο απαίσιο που έκανα ποτέ, σκέτη αηδία, αλλά εδώ λειτουργώ ενστικτωδώς, και χειρότερο από τον Θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο! Αδιέξοδος….
Καθώς όμως ο χρόνος κυλά, γίνεται πλέον επιτακτική, άμεση η ανάγκη για πόσιμο νερό, δε μπορώ να σωθώ αλλιώς. Υπάρχουν κάποια φυτά, που αποθηκεύουν κάποιες σταγόνες νερού αλλά δεν μπορείς να τα διακρίνεις από τα δηλητηριώδη φυτά. Δεν το διακινδυνεύω.
Εδώ που έφτασα, εξάλλου χρειάζομαι πολύ νερό, σκέφτομαι!
Ο οργανισμός μου πλέον έφτασε τα όρια του. Με διακατέχει πλήρως η σωματική και ψυχική εξάντληση ενώ παράλληλα ζαλίζομαι, και δε βλέπω καλά…. Δε θέλω να το βάλω κάτω. Θα παλέψω.
Αίφνης, μέσα στη θολούρα και στη σύγχυση μου, βλέπω καθαρά σε κάποια απόσταση από μένα, μία λίμνη!! Έστω και έρποντας είμαι πρόθυμος να καταβάλλω όλες μου τις εναπομείνασες δυνάμεις μου για να φτάσω εκεί, στην όαση. Η ψυχολογία μου επιδρά θετικά στον οργανισμό μου και παρά την εξάντληση, αντλώ την ενέργεια της ψυχής μου και αρχίζω να κατευθύνομαι προς τη σωτηρία μου! Μένω έκπληκτος με τον εαυτό μου που είμαι ακόμα ζωντανός και διεκδικώ τη σωτηρία μου! Αξεπέραστες οι κρυφές μου δυνάμεις….
Αργά και σταθερά πλησιάζω στο σημείο όπου έβλεπα μέχρι πριν από κάποια λεπτά της ώρας το νερό! Καταρρέω. Τι απόγνωση! Στο σημείο, δεν υπάρχει καμία λίμνη, αλλά μόνο βράχια, άμμος και ένας μικρός κρατήρας από πέτρες.
Τελικά ήταν μία αυταπάτη! Πίστεψα στη λίμνη διότι την επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Κι όμως η πραγματικότητα με διέψευσε πλήρως για άλλη μία φορά! Είναι αργά να επιστρέψω εκεί όπου βρίσκονταν τα φυτά με το ελάχιστο νερό…
Σωριάζομαι στο έδαφος. Εκείνη τη στιγμή περνάει η ζωή μου σαν έργο στο σινεμά από το μυαλό μου. Μου άρεσε υπερβολικά, ήταν η ωραιότερη ταινία που παρακολούθησα ποτέ μου.
Δε θέλω να «σβήσω». Αν ήταν στο χέρι μου να δημιουργήσω το νερό, θα το κάνα αλλά επειδή προφανώς δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο, εύχομαι: «Μακάρι να υπάρχει άλλη ζωή!» Δεν είναι δίκαιο αυτό που μου συμβαίνει….
Ήταν η τελευταία και η πιο ισχυρή επιθυμία μου. Πολύ ισχυρή για να είναι αληθινή όμως. Η ζωή με αποχαιρετά δια παντός.
Η επιθυμία αιώνια συνεχίζει να αιωρείται πάνω από το άψυχο πλέον κορμί μου…
Η λύση της εν λόγω εξίσωσης από το λογικό μέρος του μυαλού μου, προσδιορίζει το σημείο όπου βρισκόμουν. Εντοπίζει ότι λίγα μέτρα πιο μακριά από το σημείο όπου άφησα την τελευταία μου πνοή υπήρχε ένα χωριό, πολιτισμός! Υποτίμησα τα φυτά με το ελάχιστο νερό που όντως διέθεταν και πίστεψα στην επιθυμία μου, στην ελπίδα…..
Κρίμα! Οι δυνάμεις μου ήταν απεριόριστες αλλά δεν αρκούσαν μόνο αυτές….
Συνέχεια…
