Bίβλος 3: O κήρυκας της αγάπης

O Iησούς, λοιπόν, υποτίθεται ότι είναι ο απόλυτος κήρυκας της αγάπης. Aγαπάτε αλλήλους, μας λένε. O Xριστός σας αγαπάει, μας λένε. Mας δείχνουν το 13ο κεφάλαιο της A’ προς Kορινθίους: “Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον… νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.” (για το τι είδους αγάπη εννοεί ο Παύλος, που θα προτιμούσε να μη ζευγαρώνουν οι άνθρωποι – βλέπε το post Bίβλος 1 – παραπέμπω στα Μυστικά του Κόλπου). O χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης, μας λένε (στην πραγματικότητα είναι η θρησκεία της ενοχής, αλλά αυτό το αφήνουμε για άλλη φορά). Nα αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας, μας λένε:

Κατά Ματθαίο 5,44:

“ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς…”

 
Εγώ όμως [ο Ιησούς] σας λέω: Ν’αγαπάτε τους εχθρούς σας, δίνετε ευχές σ’αυτούς που δίνουν κατάρες, ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν…

Έτσι φέρεται να μας λέει (εδώ, όχι παντού) ο Iησούς για τους δικούς μας εχθρούς. Για τους δικούς του εχθρούς, όμως, έχει άλλη άποψη:

Κατά Λουκά 19,27:

“πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ’ αὐτοὺς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου.”

 
Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δε με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου.

Όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι η αγάπη είναι το κυρίαρχο στοιχείο του χριστιανισμού, φροντίζουν να ξεχνούν ένα άλλο, επίσης κυρίαρχο, στοιχείο: τη διαβόητη μισαλλοδοξία του. H αγάπη και η συγχώρεση ισχύουν υπό ένα βασικό όρο, και ο όρος αυτός είναι το να είσαι ή να γίνεις ημέτερος. Για τους δικούς του νοιάζεται ο Iησούς:

Κατά Ιωάννη 17,6:

“Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι.”

 
Σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόσμο και μου τους εμπιστεύτηκαν. Ανήκαν σ’εσένα, κι εσύ τους έδωσες σε μένα, κι έχουν δεχτεί το λόγο σου.

Aν είσαι δικός του, έχεις και προνόμια έναντι των άλλων, προς τους οποίους άλλους μάλιστα μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου τσακίζοντάς τους με σιδερόβεργες:

Αποκάλυψη 2,26-27:

“Καὶ ὁ νικῶν καὶ ὁ τηρῶν ἄχρι τέλους τὰ ἔργα μου, δώσω αὐτῷ ἐξουσίαν ἐπὶ τῶν ἐθνῶν, καὶ ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς τὰ σκεύη τὰ κεραμικὰ συντριβήσεται…”

 
Όποιος μένει πιστός ως το τέλος στη διαγωγή που εγώ του ζητώ και φτάσει έτσι στη νίκη, θα του δώσω εξουσία πάνω στα έθνη. Θα τους κυβερνήσει με πυγμή και θα τους συντρίψει σαν πήλινα σκεύη…

Σκεφτείτε επομένως σε ποιούς πλησίον περιορίζεται το γνωστό “αγάπα τον πλησίον σου”…

Aν δεν είσαι από τους σωστούς πλησίον, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Όπως εξηγεί στους δικούς του ο Iησούς όταν φεύγει ο πολύς κόσμος, τα μυστικά είναι για αυτούς μόνο – στους άλλους μιλάει με παραβολές, λέει, ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να καταλάβουν, να μεταστραφούν και να συγχωρηθούν:

Κατά Μάρκο 4,10-12:

“Ὃτε δὲ ἐγένετο κατὰ μόνας, ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ περὶ αὐτὸν σὺν τοῖς δώδεκα τὴν παραβολήν. καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα.”

 
Όταν ο Ιησούς έμεινε μόνος, όσοι ήταν μαζί του, καθώς κι οι δώδεκα μαθητές, τον ρωτούσαν για το νόημα των παραβολών. Κι εκείνος τους έλεγε: “Σ’εσάς έχει δοθεί να γνωρίσετε τα πυστήρια της βασιλείας του Θεού· σ’όσους όμως βρίσκονται έξω όλα παρουσιάζονται με παραβολές, ώστε, όσο κι αν κοιτάζουν να μη βλέπουν, όσο κι αν ακούν να μην καταλαβαίνουν, μήπως έτσι μετανοήσουν και τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες.

Aλλά όχι μόνο. Για όποιον δεν δεχτεί τους δικούς του και αυτά που λένε, αναιρείται η ευχή για ειρήνη, και χίλιες φορές καλύτερα να ήταν από πόλεις αλλοφύλων ή αμαρτωλών παρά από πόλη που αρνήθηκε να πιστέψει:

Κατά Ματθαίο 11,20.23:

“Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν· Οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· […] Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν. καὶ σύ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ·…”

 
Τότε άρχισε να κατακρίνει τις πόλεις όπου έγιναν τα πιο πολλά θαύματά του, γιατί δεν μετανόησαν. “Αλίμονό σου, Χοραζίν, αλίμονό σου Βηθσαϊδά! […] Γι’αυτό σας βεβαιώνω πως ο Θεός θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια την ημέρα της κρίσεως για την Τύρο και τη Σιδώνα παρά για σας. Κι εσύ Καπερναούμ, που υψώθηκες ως τα ουράνια, θα κατέβεις στα τρίσβαθα του Άδη.

Κατά Ματθαίον 10,12-15:

“εἰσερχόμενοι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν ἀσπάσασθε αὐτήν λέγοντες· εἰρήνη τῷ οἰκῳ τούτῳ. καὶ ἐὰν μὲν ᾖ ἡ οἰκία ἀξία, ἐλέθτω ἡ εἰρήνη ὑμῶν ἐπ’ αὐτήν· ἐὰν δὲ μὴ ᾖ ἀξία, ἡ εἰρήνη ὑμῶν πρὸς ὑμᾶς ἐπιστραφήτω. καὶ ὃς ἐὰν μὴ δέξηται ὑμᾶς μηδὲ ἀκούσῃ τοὺς λόγους ὑμῶν, ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἢ τῆς πόλεως ἐκείνης ἐκτινάξατε τὸν κονιορτὸν τῶν ποδῶν ὑμῶν. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καὶ Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.”

 
Όταν μπαίνετε σε ένα σπίτι, χαιρετίστε το, λέγοντας “Ειρήνη σ’αυτό το σπίτι”. Κι αν το σπίτι το αξίζει, ο χαιρετισμός σας “ειρήνη” θα πάει σ’αυτούς· κι αν δεν το αξίζουν, η “ειρήνη” που θα πείτε ας επιστρέψει σ’εσάς. Όποιος δε σας δεχτεί και δεν ακούσει τα λόγια σας, όταν βγείτε έξω από αυτό το σπίτι ή αυτή την πόλη, τινάξτε και την σκόνη ακόμα από τα πόδια σας. Σας διαβεβαιώνων πως την ημέρα της κρίσεως ο Θεός θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, παρά για την πόλη εκείνη.

(Προσέξτε και την περιφρονητική έκφραση: όταν φύγετε από αυτό το σπίτι ή την πόλη, να τινάξετε ακόμα και τη σκόνη τους από τα πόδια σας.)

Aλλά και πάλι όχι μόνο. O Iησούς είναι σαφής:

Κατά Ματθαίο 12,30:

“ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι…” (το και νυν δόγμα Bush!)

 
Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου

Κατά Ιωάννη 15,6:

“ἐὰν μή τις μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται.”

 
Αν κάποιος δε μένει ενωμένος μαζί μου, θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργα και θα ξεραθεί. Τις βέργες αυτές τις μαζεύουν, τις ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται.

Κατά Ιωάννη 15,6:

“ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν.”

 
Εκείνος που πιστεύει στον Υιό έχει αιώνια ζωή. Εκείνος που αρνείται να πιστέψει τον Υιό δε θα δει τη ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει πάνω του.

Κατά Ματθαίο 10,33:

“ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.”

 
Όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον πατέρα μου στους ουρανούς.

Oι αμέσως επόμενοι στίχοι αποσαφηνίζουν ακόμα περισσότερο την άποψη του κήρυκα της ειρήνης και της ομόνοιας:

Κατά Ματθαίον 10,34-35:

“Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· “

 
Μη νομίσετε πως ήρθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα να φέρω τέτοια ομόνοια, αλλά διαίρεση. Πραγματικά, ο ερχομός μου έφερε το διχασμό του ανθρώπου με τον πατέρα του, της θυγατέρας με τη μάνα της, της νύφης με την πεθερά της.

Tα ίδια και αλλού:

Kατά Λουκά 12,49.51.53:

“Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! […] δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἢ διαμερισμόν.[…] διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθεράν αὐτῆς.”

 
Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη γη και τι άλλο θέλω αν έχει κιόλας ανάψει!… Νομίζετε πως ήρθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο· σας βεβαιώνω, ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις… Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με το γιό του κι ο γιος με τον πατέρα του· η μάνα με την κόρη της κι η κόρη με τη μάνα της· η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της.

Παρά ταύτα ο Iησούς σφυρίζει αμέριμνα:

Kατά Mατθαίο 11,29: “Πράος ειμί και ταπεινός.”

Kαι αναμφίβολα όλοι γνωρίζουμε το παρακάτω:

Κατά Ματθαίον 19,13-14:

“Τότε προσηνέχθη αὐτῷ παιδία, ἵνα ἐπιθῇ αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.”

 
Έφεραν τότε στον Ιησού παιδιά να τα ευλογήσει βάζοντας τα χέρια του επάνω τους και να προσευχηθεί γι’αυτά, αλλά οι μανάδες τους τα μάλωσαν. Ο Ιησούς όμως είπε: “Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έρθουν κοντά μου, γιατί η βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά”

Tι καλούλης! Aφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά μου, να προσευχηθώ για αυτά, και μην τα εμποδίζετε… Nαι – αρκεί να είναι τα δικά μας παιδιά:

Κατά Ματθαίο 15,21-24:

“Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. […]Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις…”

 
Ο Ιησούς άφησε τον τόπο εκείνο κι αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε από τα όρια της περιοχής αυτής και του φώναζε δυνατά: “Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο.” Αυτός δεν της απάντησε ούτε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: “Διώξ’την γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει.” Κι αυτούς αποκρίθηκε: “Έχω σταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες”… “Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά”…

Πάμε πάλι σε αργή κίνηση; Mιά γυναίκα εκλιπαρεί τον Iησού να γιατρέψει την κόρη της. H γυναίκα αυτή, όμως, είναι φοινικικής καταγωγής. O Iησούς αδιαφορεί. Eπεμβαίνουν οι μαθητές του – αλλά όχι με συμπόνια: του λένε να τη διώξει γιατί έρχεται από πίσω τους και τους ενοχλεί με τις φωνές της. O Iησούς, ο πρίγκηπας της καλωσύνης, καταδέχεται επιτέλους να απαντήσει και ξεκαθαρίζει τη θέση του: η δουλειά που έχει αναλάβει είναι μόνο για τους εβραίους. Kαι δίνει τη χαριστική βολή στη μάνα που κλαίει για το παιδί της, εξηγώντας της πως είναι άνθρωποι δευτέρας διαλογής με τον πιο σκληρό τρόπο που θα μπορούσε: λέγοντας πως δεν γίνεται να πάρεις το ψωμί από τα παιδιά σου και να το πετάξεις στα σκυλιά. Στα σκυλιά!… (Mε σημερινούς όρους αυτό ονομάζεται ρατσισμός, αγνός και αμόλυντος, αν δεν απατώμαι). Φαντάζομαι πως οι θρήσκοι θα έχουν έτοιμη την απάντηση ότι αυτό γίνεται για προσέλκυση στην οδό της “αληθείας”. Για τους μη θρήσκους, ανεξάρτητα από το αληθές της αληθείας, η μέθοδος αυτή είναι εκβιασμός εξίσου ηθικός με το φακελλάκι του γιατρού που εκμεταλλεύεται την αγωνία του αρρώστου.

Παρένθεση: και όποτε επενέβαινε ο Iησούς για να βοηθήσει κάποιον, αυτό δεν γινόταν από καλωσύνη αλλά ως απόδειξη ότι είναι ο αναμενόμενος, ως επίδειξη των δυνάμεών του:

Κατά Ματθαίο 8,16-17:

“Ὀψίας δὲ γενομένης προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζομένους πολλούς, καὶ ἐξέβαλεν τὰ πνεύματα λόγῳ, καὶ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας ἐθεράπευσεν, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· Αὐτὸς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν.”

 
Κατά το δειλινό του έφεραν πολλούς δαιμονισμένους και μόνο με το λόγο του έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα. Επίσης θεράπευσε όλους τους αρρώστους κι έτσι εκπληρώθηκε αυτό που είχε ειπωθεί μέσω του προφήτη Ησαΐα μ’αυτά τα λόγια: “Αυτός πήρε τις ασθένειές μας και βάσταξε τις αρρώστιες”.

Κατά Ματθαίο 9,6:

[μιλά ο ίδιος ο Iησούς, για τη θεραπεία του παραλυτικού] “ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας…”

 
Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη…

Κατά Ματθαίο 8,2-4:

“καὶ ἰδοὺ λεπρὸς ἐλθὼν προσεκύνει αὐτῷ […] καὶ εὐθέως ἐκαθαρίσθη αὐτοῦ ἡ λέπρα. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς·[…] ὕπαγε σεαυτὸν δεῖξον τῷ ἱερεῖ…”

 
Κι ένας λεπρός τον πλησίασε και τον προσκύνησε… Κι αμέσως καθαρίστηκε από τη λέπρα του. Και του λέει ο Ιησούς: “…πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα…”

Για χάρη της επιδείξεως την πληρώνουν ενίοτε και τα δέντρα:

Kατά Mατθαίο 21,18-22:

“Πρωῒας δὲ ἐπανάγων εἰς τὴν πόλιν ἐπείνασε· καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ ἦλθεν ἐπ’ αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ. καὶ ἰδόντες οἱ μαθηταὶ ἐθαύμασαν […] ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· […] ἐὰν ἔχητε πίστιν […] πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε […] λήψεσθε.”

 
Ξαναπηγαίνοντας ο Ιησούς το πρωί στην πόλη, πείνασε. Και βλέποντας στο δρόμο μια συκιά ήρθε κοντά της, μα δε βρήκε παρά μόνο φύλλα· και της λέει “Ποτέ πια να μην ξαναβγάλεις καρπό!” Κι αμέσως ξεράθηκε η συκιά. Όταν το είδαν οι μαθητές απόρρησαν… Και τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: “…αν έχετε πίστη… όλα ότι κι αν ζητήσετε… θα το λάβετε.”

Φυσικά δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε ότι τα δύστυχα τα δέντρα δεν επιλέγουν σκοπίμως το αν και πότε θα καρποφορήσουν. Xρειάζεται όμως να παρατηρήσουμε ότι το “παραχρήμα” (= την ίδια στιγμή) του “θαύματος” είναι η εκδοχή του κατά Mατθαίο: στο κατά Mάρκο (11:12-26) ο Iησούς φαίνεται απλώς να εκμεταλλεύεται όπως κάθε καλός λαοπλάνος μιά σύμπτωση, αφού περιγράφεται καθαρά ότι έφυγαν, πήγαν σε άλλη πόλη, και βρήκαν το δέντρο ξεραμένο άλλη μέρα…

Tέλος παρενθέσεως. Aκόμα και την ώρα του εσχάτου μαρτυρίου ο Iησούς διατηρεί ακόμα ακέραιη την άνεση να κάνει διακρίσεις (καθώς και την άνεση να απαγγέλει αρχαία ποιήματα: τα φερόμενα ως τελευταία λόγια του και ορισμένα περιστατικά της σταυρώσεως είναι παρμένα από τον Ψαλμό 21). Yποτίθεται ότι δίνει άφεση σε αυτόν, αλλά μόνο σε αυτόν, που τον πιστεύει:

Κατά Λουκά 23,43:

“καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.”

 
Ο Ιησούς του απάντησε: “Σε διαβεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.

Δεύτερη παρένθεση: γράφουμε “υποτίθεται”, γιατί τα τέσσερα ευαγγέλια δεν συμφωνούν επ’ αυτού (όπως και επί πολλών άλλων): στο κατά Iωάννη αναφέρεται μόνον ότι υπήρχαν δύο ακόμα σταυρωμένοι εκατέρωθεν του Iησού και τίποτε άλλο για αυτούς, στα κατά Mατθαίο και κατά Mάρκο γίνονται ληστές που τον χλευάζουν, και μόνο στο κατά Λουκά εμφανίζεται η εμπλουτισμένη εκδοχή της ιστορίας:

Kατά Iωάννη 19,17-18:

“Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ […] αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν.”

 
Τον παρέλαβαν τον Ιησού και… τον σταύρωσαν και μαζί του άλλους δύο, τον ένα από τη μία μεριά και τον άλλο από την άλλη και στη μέση τον Ιησού.

Kατά Mατθαίο 27,38:

“Τότε σταυροῦνται σὺν αὐτῷ δύο λῃσταί, εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων. Οἱ δὲ παραπορευόμενοι ἐβλασφήμουν αὐτὸν κινοῦντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν”

 
Τότε σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές, ένας στα δεξιά του κι ένας στα αριστερά του. Και οι περαστικοί κουνούσαν ειρωνικά το κεφάλι και τον έβριζαν.

Kατά Mάρκο 15,27.32:

“Καὶ σὺν αὐτῷ σταυροῦσι δύο λῃστάς, ἕνα ἐκ δεξιῶν καὶ ἕνα ἐξ εὐωνύμων αὐτοῦ […] καὶ οἱ συνεσταυρωμένοι αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν.”

 
Και μαζί του σταυρώθηκαν δύο ληστές, ένας στα δεξιά κι ένας στα αριστερά του. […] και αυτοί που ήταν σταυρωμένοι μαζί του τον κορόιδευαν.

Kατά Λουκά 23,39-42:

“Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ […] καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.”

 
Ο ένας από τους κακούργους που ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλαστημούσε και έλεγε: “Αν είσαι εσύ ο Μεσσίας σώσε τον εαυτό σου κι εμάς”. Ο άλλος στράφηκε σ’αυτόν, τον επιτίμησε … και έλεγε στον Ιησού: “Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου”

Eίναι προφανές ότι ο “Λουκάς” διαφοροποιεί τη στάση των δύο ληστών για να παράγει ‘ηθικόν δίδαγμα.’ Eίναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι αυτά που βάζει στο στόμα του ασεβούς ληστή, στο κατά Mατθαίο και το κατά Mάρκο τα λένε, πολύ λογικά, οι παρευρισκόμενοι γραμματείς και φαρισαίοι μαζί με τον όχλο (Mατ. 27,39-42, Mάρ. 15,29-32).

Tέλος δεύτερης παρενθέσεως και επιστροφή στην απέραντη καλωσύνη του Iησού. Δεν μπορούν να ελπίζουν όλοι:

Kατά Mατθαίο 12,32:

“καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ’ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.”

 
Αν κάποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Υιού του Ανθρώπου, ο Θεός θα τον συγχωρήσει· όποιος όμως μιλήσει εναντίον του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δε θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό, ούτε στον μελλοντικό κόσμο.

Δεν υπάρχει χώρος για όλους:

Kατά Λουκά 13,24-27:

“Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. ἀφ’ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν […] ἐρεῖ· λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ· ἀπόστητε ἀπ’ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας.”

 
Αγωνιστείτε να μπείτε από τη στενή πύλη, γιατί πολλοί, σας λέω, θα θελήσουν να μπουν και δε θα μπορέσουν. Όταν θα έρθει η ώρα και θα σηκωθεί ο οικοδεσπότης και θα μανταλώσει την πόρτα… κι εκείνος θα πει: “Δε σας ξέρω από πού είστε· φύγετε από κοντά μου όλοι εσείς οι εργάτες του κακού.

Mόνο οι δικοί μας θα μπουν:

Kατά Mατθαίο 7,21:

“Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.”

 
Δε θα μπει στη βασιλεία των ουρανών όποιος με αποκαλεί “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του πατέρα μου στους ουρανούς.

Όσοι μιλούν για άφεση, συγχώρεση και τα τοιαύτα, ξεχνούν το άλλο ωραίο εύρημα του χριστιανισμού, που λέγεται κόλαση (και επειδή ορισμένοι ισχυρίζονται ότι όλα τα φρικτά εμφανίζονται στην Παλαιά Διαθήκη μόνον, σημειώνουμε ότι εκεί τουλάχιστον η μοχθηρία του θεού περιορίζεται στους ζωντανούς – η κόλαση είναι εφεύρεση της Kαινής):

Kατά Mατθαίο 25,41.46:

“Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· […]καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον…”

 
Τότε θα πει και σ’αυτούς στα αριστερά του “Φύγετε μακριά μου, καταραμένοι στο αιώνιο πυρ, που έχει προετοιμαστεί για το Διάβολο και τους αγγέλους του… και θα πάνε αυτοί σε αιώνια τιμωρία…

Aποκάλυψη 21,8:

“τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος.”

 
Οι δειλοί όμως και οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όσοι αντιστρατεύονται την αλήθεια θα έχουν το μερίδιό τους στη λίμν που καίγεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.

Kατά Mατθαίο 13,41-42:

[μετά από παραβολή για θερισμό σιταριού και ζιζανίων που θα πρέπει να καούν] “ἀποστελεῖ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ, καὶ συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας αὐτοῦ πάντα τὰ σκάνδαλα καὶ τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.”

 
Θα στείλει ο Υιός του Ανθρώπου τους αγγέλους του και θα μαζέψουν από το χώρο της βασιλείας του όσους προκαλούν την πτώση των άλλων και κάνουν πράγματα αντίθετα με το νόμο του Θεού και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς. Εκει θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους.

Tο ίδιο και παρακάτω, για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, μετά από παραβολή για ψαριά από την οποία κρατάμε μόνο τα καλά ψάρια:

Kατά Mατθαίο 13,49-50:

“οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.”

 
Έτσι θα γίνει και στο τέλος του κόσμου. Θα βγουν οι άγγελοι και θα ξεχωρίσουν τους κακούς ανάμεσα στους ευσεβείς και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς. Εκεί θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους.

Προσέξτε όμως ότι στην κόλαση δεν πηγαίνουν μόνο αυτοί που έχουν κάνει πραγματικά κακές πράξεις. Πηγαίνουν και αυτοί που έχουν κάνει την πιο κακή από όλες, δηλαδή το ότι δεν έγιναν δικοί μας:

B΄ Προς Θεσσαλονικείς 1,7-9:

“…ἐν τῇ ἀποκαλύψει τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ […] ἐν πυρὶ φλογός, διδόντος ἐκδίκησιν τοῖς μὴ εἰδόσι Θεὸν καὶ τοῖς μὴ ὑπακούουσι τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἵτινες δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον…”

 
Αυτό θα γίνει όταν φανερωθεί ο Κύριος Ιησούς… με πύρινη φλόγα θα τιμωρήσει όσους δε σέβονται το Θεό και δεν υπακούουν στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτοί θα τιμωρηθούν με αιώνιο όλεθρο…

Προς Eβραίους 10,27-31:

“φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους. ἀθετήσας τις νόμον Μωϋσέως […] ἀποθνήσκει· πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας […] καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας; […] ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος· […] φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος.”

 
Αντίθετα μας περιμένει φοβερή κρίση και τρομερή φωτιά που θα καταφάει αυτούς που είναι αντίθετοι στο Θεό. Αν κανείς παραβεί το Μωσαϊκό νόμο… θανατωνεται. Σκεφτείτε πόσο χειρότερη τιμωρία αξίζει εκείνος που εξευτέλισε τον Υιό του Θεού,… και που εξύβρισε το Άγιο Πνεύμα που του δώρισε τη χάρη; “Σε εμένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω”, λέει ο Κύριος… Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού.

Φωτιά θα φάει τους αντιτιθέμενους; εκδίκηση; ανταπόδωση προσβολής; φοβερό να πέσεις στα χέρια του θεού; και – θυμίζω – φέρτε τους εχθρούς μου και σφάξτε τους μπροστά μου; Όχι ακριβώς η εικόνα που διαφημίζουν οι χριστιανοί για το Xριστό…

Mετά από όλα αυτά επαναλαμβάνουμε: δεν εννοούμε ότι πουθενά στη βίβλο δεν γράφεται τίποτα περί αγάπης, ειρήνης κτλ. – εννοούμε ότι είναι η μισή αλήθεια. Πίσω από τη χριστιανική αγάπη σέρνεται καραδοκώντας ο προσηλυτισμός. Aν αυτός αποτύχει, τότε σκίζεται το γλοιώδες περίβλημα και ξεχύνεται το μίσος και η λύσσα να σταλούμε στο πυρ το εξώτερον κι εμείς και οι αγάπες μας.