Προσωπικό Βίωμα, Αξία Ανεκτίμητη (για τους κυνηγούς κορόιδων φυσικά)!

Εκκίνηση Μίκαελ Σουμάχερ, ανάποδα τιμόνια, έξοδος από τη Μεσογείων για τους παρακείμενους δρόμους, φώτα να παίζουν και κόρνα ασταμάτητα και το ταξί κινείται ανάμεσα στα στενά με ταχύτητες που το κάνουν να φαίνεται σαλονικιώτικο σε αυτούς που προσεγγίζει λόγω μετατόπισης προς το κυανό. Ο Α ζει μέσα στην απόγνωση. Μερικά λεπτά αργότερα και ενώ το ταξί βρίσκεται κάπου στην Αττική Οδό, ο Α καταφέρνει να ψελλίσει:

Α: – Μήπως να κόψουμε λίγο ταχύτητα;
Τ: – Φιλαράκι ο Θεός με προστατεύει! Το ξέρω, το έχω νιώσει. Έχω προσωπικά βιώματα. Εμένανε που με βλέπεις έχω γλυτώσει τρεις φορές απ’ τον καρκίνο και άλλες τόσες από τροχαίο. Με φυλάνε οι άγιοι σου λέω (τους δείχνει με το χέρι του κρεμασμένους στο σκιάδι του ταξιού)! Γι αυτό σου λέω μεγάλε, μη μασάς, θα σε έχω εκεί σε 13 είπαμε…

Τα Αντικειμενικά Μαθηματικά

Ο τύπος Α φυσικά σώθηκε και έφτασε έγκαιρα στο αεροδρόμιο σε 14 λεπτά!!! Το “φυσικά” δεν πάει στην θεία πρόνοια αλλά απλώς στο ότι βρίσκεται ακόμα κοντά μας και διηγείται το περιστατικό. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει τελικά το προσωπικό βίωμα του ταξιτζή και η ερμηνεία που θα μπορούσε να δώσει κάποιος.

Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δυνητικά γεγονότα που έχουν μεγάλη πιθανότητα να συμβούν και αντίστοιχα δυνητικά γεγονότα με μικρή πιθανότητα. Αυτά που έχουν μικρή πιθανότητα να συμβούν, τα συναντάμε πολύ πιο σπάνια στη ζωή μας. Η στατιστική επίσης λέει ότι τα ισοπίθανα γεγονότα σπάνια παρουσιάζουν ομαλή κατανομή. Π.χ. αν ρίξουμε το ζάρι έξι φορές, όπου όλα τα νούμερα είναι ισοπίθανα, είναι σπάνιο να φέρουμε στη σειρά 1,2,3,4,5 και 6. Τυχαίνει δε να παρατηρούμε μια αλληλουχία επαναλαμβανόμενων αριθμών και αριθμών που δεν εμφανίζονται ποτέ, του στιλ 3,4,2,5,5,3,5,5,5,2.

Εδώ κάνουμε και μια μικρή παρένθεση για να πούμε ότι κάθε ρίψη ενός ζαριού, όταν μιλάμε για ένα τέλειο κατασκευαστικά και συμμετρικό ζάρι, έχει πάντα τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες για κάθε αριθμό. Στη ζωή, όπου οι συμμετρίες στην καθημερινή μας ζωή σπανίζουν, είναι απόλυτα αναμενόμενο να εμφανίζονται διαρκώς ανισοκατανομές στα περιστατικά. Τι εννοούμε με το ότι σπανίζουν οι συμμετρίες; Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να γλεντάει, να διαβάζει, να επαναστατεί, να γκομενιάζει, να αθλείται, να επιχειρεί και να ζει σαν ρεμάλι σε αυστηρά καθορισμένα χρονικά διαστήματα, τα οποία στη συνέχεια να επαναλαμβάνονται σε κύκλους. Συνεπώς τα ασυνήθιστα περιστατικά, που πηγάζουν από την εκάστοτε στάση ζωής μας, μάλλον έχουν την κακιά συνήθεια να εμφανίζονται μαζεμένα, σαν οιωνοί!

Και ξαναερχόμαστε στο ζήτημα του βιώματος του ταξιτζή για να κάνουμε κάποιους εξαιρετικά απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς. Φυσικά δεν μας ενδιαφέρει η απόλυτη ακρίβεια των υπολογισμών αφού απλώς θέλουμε να καταλήξουμε σε κάποιες ενδεικτικές πιθανότητες. Λοιπόν κατά την έξοδο των Χριστουγέννων του 2007, και για το τριήμερο 21 – 24 Δεκεμβρίου είχαμε 25 νεκρούς, 12 βαριά τραυματίες και 167 ελαφρά τραυματίες. Επειδή μας ενδιαφέρουν μόνο οι περιπτώσεις όπου κάποιος σώθηκε, θα κρατήσουμε τους 167 ελαφρά τραυματίες και θα προσθέσουμε τους μισούς από τους βαριά τραυματισμένους, δηλαδή 6, σε ένα αθροιστικό σύνολο 173 διασωθέντων από τροχαίο. Κατά το ίδιο διάστημα μετακινήθηκαν συνολικά 629730 αυτοκίνητα. Σύμφωνα με μια μάλλον υποεκτιμημένη προσέγγιση, αφού κατά τα Χριστούγεννα έχουμε περισσότερο οικογενειακές μετακινήσεις, θα θεωρήσουμε ότι σε κάθε αυτοκίνητο υπήρχαν μόνο 2 επιβαίνοντες. Με έναν απλό πολλαπλασιασμό καταλήγουμε στο ότι οι συνολικοί επιβάτες που μετακινήθηκαν στο συγκεκριμένο διάστημα είναι 1259460. Από το σύνολο των 1259460 ταξιδευτών λοιπόν, 173 συμμετείχαν σε ατύχημα με ευτυχή τελικά κατάληξη (ευτυχή;;; θα δούμε παρακάτω) οπότε με μια απλή διαίρεση και πάλι, 0.0137% των μετακινηθέντων είχαν μια πραγματικά άσχημη εμπειρία στην άσφαλτο και σώθηκαν ώστε να μπορέσουν να εντάξουν αυτήν την περιπέτεια τους στα προσωπικά τους βιώματα. Οι υπόλοιποι είτε έκαναν απλώς ένα ευχάριστο ταξιδάκι είτε δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας. Θεωρώντας απλουστευτικά όλους τους ανθρώπους να έχουν τις ίδιες πιθανότητες να πάθουν ατύχημα, και ότι κανένας δεν θα έχει δύο τροχαία μέσα στην ίδια μέρα, 0.0137% είναι η πιθανότητα να έχει κάποιος μια κακιά μέρα λόγω τροχαίου. Ένα επιπλέον νούμερο για να κρατήσουμε είναι η πιθανότητα 0.0162% να έχει κάποιος τροχαίο μέσα σε μια μέρα (είτε απλώς μια κακιά εμπειρία είτε θάνατο).

Με το προσδόκιμο ζωής για τη χώρα μας στα 79 χρόνια, ή στις 28835 μέρες, και πολλαπλασιάζοντας με την πιθανότητα που υπολογίσαμε προηγουμένως βρίσκουμε ότι ο μέσος ταξιδευτής με αυτοκίνητο, στη διάρκεια της ζωής του, θα έχει κατά μέσον όρο 4 κακές ημέρες λόγω τροχαίου. Οι 4 αυτές ημέρες λογικά δεν θα είναι ομαλά μοιρασμένες μέσα στη ζωή του ανθρώπου αφού:

• Μέχρι τα 18 δεν οδηγάει αλλά επιβαίνει απλώς σε αυτοκίνητο, με τους γονείς του οι οποίοι άρχισαν να προσέχουν περισσότερο στο τιμόνι από τότε που απέκτησαν παιδιά.
• Από μια ηλικία και μετά συνήθως μειώνει σημαντικά τις μετακινήσεις και τα ταξίδια.
• Στο διάστημα μεταξύ 18 και 30 ετών ο άνθρωπος είναι μέσα στην τρέλα του και οδηγάει σαφώς πιο επικίνδυνα, είτε λόγω ταχύτητας είτε λόγω τσαμπουκά είτε ακόμα και λόγω αλκοόλ.

Από την Υποκειμενική Ερμηνεία στην “Αντικειμενική” Αποδοχή

Φίλε μου ταξιτζή, σε φυλάει ο θεός! Αλήθεια; Επειδή γλύτωσες από 3 τροχαία;;; Περίμενε γιατί οι πιθανότητες λένε ότι και στους υπόλοιπους οδηγούς συμβαίνουν αυτά καθώς και ότι έχεις πιθανώς να περιμένεις ένα ακόμα ατύχημα. Ένα ακόμα; Χμμμ αυτό το νούμερο υπολογίστηκε με την παραδοχή ίσων κινδύνων για όλους τους οδηγούς. Στην περίπτωση σου και με τον τρόπο που οδηγείς το νούμερο φαντάζομαι ότι αυξάνεται σημαντικά.

Γλύτωσες 3 φορές από τον καρκίνο και μου το λες περήφανα με το τσιγάρο στο χέρι; Πόσο πολύ μπορεί να βραχυκυκλώσει ένας εγκέφαλος;

Κι όμως, τα προσωπικά βιώματα, ιδίως όσο είναι συμβατά με θρησκευτικές πεποιθήσεις, αντιμετωπίζονται από το σύνολο των ανθρώπων με τον πρέποντα σεβασμό. Με φύλαξε ο άγιος! Έγινε θαύμα! Ένιωσα την παρουσία του θεού!!! Τα προσωπικά βιώματα προβάλλουν ως αξιόλογοι υποψήφιοι ερμηνείας των γεγονότων, παρακάμπτοντας την καυτή ερώτηση “ΠΩΣ”!

– Πως το ξέρεις;
– Απλώς το ξέρω, το ένιωσα!

Ποιον ακριβώς εξυπηρετούν αυτά τα βιώματα; Ποιον εξυπηρετεί ο δημόσιος κίνδυνος που τρέχει σαν σίφουνας στους δρόμους επειδή τον προστατεύουν οι άγιοι; Ποιον εξυπηρετεί η γυναίκα στα τέσσερα, έξω από την Παναγία τη Χειρούργα, που ένιωσε τη χάρη της παρθένου όταν σώθηκε το παιδάκι της από την αρρώστια; Μιλήσαμε για προσωπική ερμηνεία των γεγονότων αν και τελικά δεν είναι τόσο προσωπική για δύο λόγους. Πρώτον δεν θα τύγχανε ανάλογης αποδοχής ένα προσωπικό βίωμα ενός ανθρώπου που άκουσε μέσα του τη φωνή της Τετραπέρατης Μπριζόλας, αν και η αλήθεια είναι ότι όσο έχουμε δει την Τετραπέρατη Μπριζόλα άλλο τόσο έχουμε δει και το θεό. Δεύτερον τα αποδεκτά προσωπικά βιώματα ενθαρρύνονται πάντα ώστε να εξελιχθούν σε δημόσιες μαρτυρίες δημόσιας αποδοχής. Κάθε τέτοια δημόσια μαρτυρία είναι ένα ακόμη δεκανίκι στήριξης ενός οικοδομήματος το οποίο αρμέγει λεφτά και εξουσία αλλά χωρίς κανένα απολύτως αντικείμενο!!! Ένα οικοδόμημα το οποίο στεγάζει στις τάξεις του αυτόν που πούλησε στον ταξιτζή τις εικόνες που αναπαριστούν το τίποτα. Ένα οικοδόμημα που στεγάζει στις τάξεις του ρασοφόρους που πληρώνονται για το τίποτα. Ένα οικοδόμημα το οποίο έχει εκβιαστικά επιβάλλει δαπανηρές τελετές βαπτίσεων, γάμου και κηδείας για το τίποτα. Όπου λοιπόν δεν βγαίνουν τα μαθηματικά, σιγοντάρεται ο ανθρώπινος εγωισμός και οι προσωπικές αισθήσεις, άχρηστες και χωρίς καμία πρακτική εφαρμογή, προάγονται σε ύψιστα αγαθά.

Τα Βλάσφημα Ερωτήματα

Θα μπορούσαμε να θέσουμε πολλά, αλλά ας μείνουμε στο παράδειγμα των τροχαίων της εξόδου των Χριστουγέννων του 2007. 167 άνθρωποι συμμετείχαν σε τροχαίο και γλύτωσαν. Κάποιοι από αυτούς θα θεώρησαν ότι τους γλύτωσε ο θεός! Τους γλύτωσε όντως;

• Αν ναι, τι συνέβη με τους 25 που σκοτώθηκαν και τους 12 που τραυματίστηκαν σοβαρά και πιθανόν απέκτησαν μόνιμες βλάβες; Γιατί δεν τους γλύτωσε ο θεός. Τι ήταν όλοι αυτοί; Τα αναλώσιμα;;;
• Γιατί τους γλύτωσε;
• Γιατί αποδίδουν στο θεό μόνο τη σωτηρία τους και όχι την αρχική εμπλοκή τους στο ατύχημα;
• Ήταν όντως ευτυχής η κατάληξη; Έχει νόημα το “Δόξα τω θεώ”; Όπως το βλέπω εγώ, κάποιος ξεκίνησε για ταξιδάκι, για να περάσει καλά δηλαδή, και έχοντας μόλις 0.0162% πιθανότητα να εμπλακεί σε τροχαίο, αυτό συνέβη, οι διακοπές του διακόπηκαν βάρβαρα, το αυτοκίνητο του κατά πάσα πιθανότητα υπέστη σοβαρές ζημιές και προφανώς του βγήκε από το πουθενά ένα σχετικά μεγάλο και απρόβλεπτο κόστος! “Δόξα τω θεώ” λοιπόν ή “Γιατί σε μένα τέτοια γκαντεμιά;;;”.

Γιατί άραγε στην Ελλάδα τα προσωπικά βιώματα όλων καταλήγουν στην παρουσία του θεού και όχι π.χ. του Μωάμεθ; Μήπως είναι πιο εύκολο να βιώσεις κάτι, όταν σου έχω υποδείξει τι ακριβώς να βιώσεις;

Σιγά μη πάρουμε απάντηση…