Το καλοκαίρι τελείωσε και επέστρεψε στη σχολή. Οι βαθμοί της το πρώτο εξάμηνο ήταν απελπιστικοί· δύο μαθήματα κάτω από τη βάση και δύο 6άρια. Ο σύμβουλός της την προειδοποίησε ότι θα έχανε την υποτροφία της αν συνέχιζε έτσι, αλλά εκείνη αρνήθηκε να δεχτεί τη συμβουλή του και έγινε λεκτικά βίαιη όταν της το είπε. Η ακαδημαϊκή της πορεία, όπως και η υγεία της, συνέχιζε να χειροτερεύει το επόμενο εξάμηνο. Εν τέλει, πήγε σε ένα γιατρό επειδή είχε πάθει πνευμονία που δεν υποχωρούσε και η εξέτασή του οδήγησε σε μια τρομακτική διάγνωση: Η Mary Jackson είχε κολλήσει τον ιό HIV και έπασχε πλέον από AIDS. Είχε πλέον πιάσει πάτο.
Η Mary παραδέχτηκε ότι κοιμόταν με πολλούς, αλλά επέμενε ότι δεν το έκανε για χρήματα. Με δάκρυα στα μάτια είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε γίνει τόσο εξώλης και προώλης. Όταν ήταν νεότερη δεν της είχε συμβεί ποτέ, αλλά πλέον δεν μπορούσε να πει όχι στους άνδρες που συναντούσε στα μπαρ. Ο γιατρός της υποπτεύθηκε κάποια διαταραχή προσωπικότητας, αλλά είχε ακόμα ένα σύμπτωμα που τον έκανε ακόμα πιο καχύποπτο. Υποπτευόμενος κάποια διαταραχή της υπόφυσης, την παρέπεμψε στο νευρολόγο Δρ. Kenneth Heilman.
Ο Δρ. Heilman βρήκε ότι η Mary είχε χάσει την ικανότητα να επιμείνει στην πραγματοποίηση μακροπρόθεσμων στόχων, δεν μπορούσε να αντισταθεί σε ανήθικες προτάσεις και είχε γίνει οξύθυμη και ευερέθιστη. Όταν της ζήτησε να επαναλάβει ένα απλό τεστ μνήμης, τον αποπήρε, λέγοντας "Φτάνει μια φορά!" και παραδέχτηκε ότι "Πριν από ένα χρόνο σπάνια εκνευριζόμουν. Τώρα τσιμπιέμαι με το παραμικρό" (Heilman 2002, σελ. 83).
Παράλληλα είχε και μια ομάδα άλλων παράξενων συμπτωμάτων. Ένα από αυτά είναι μια διαταραχή που λέγεται "σύνδρομο περιβαλλοντικής εξάρτησης", όπου ο ασθενής ελέγχεται από εξωτερικά ερεθίσματα και όχι τις δικές του αποφάσεις. Όταν της έδινε ο γιατρός μολύβι και χαρτί και καθόλου οδηγίες, εκείνη ξεκινούσε αμέσως να γράφει το όνομά της. Όταν έβαζε μπροστά της μια χτένα, ασυνείδητα ξεκινούσε να χτενίζεται (σελ. 84).
Οι μετωπιαίοι λοβοί ελέγχουν και περιορίζουν τη συμπεριφορά μας και το σύνδρομο περιβαλλοντικής εξάρτησης είναι ένα κλασσικό σημάδι δυσλειτουργίας των μετωπιαίων λοβών. Τα συμπτώματα ταίριαζαν επακριβώς με τη διάγνωση, αλλά τι προκάλεσε μια τόσο ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά της;
Ο Δρ. Heilman βρήκε την απάντηση όταν ζήτησε η Mary να υποβληθεί σε μαγνητική τομογραφία του εγκέφαλο. Η μαγνητική αποκάλυψε ένα μεγάλο όγκο που ξεκινούσε από την υπόφυση και πίεζε τον μετωποκογχικό φλοιό, περιοχή του μετωπιαίου λοβού που βρίσκεται ακριβώς πίσω από τα μάτια. Αυτός ο όγκος έφταιγε για τη δραματική αλλαγή της προσωπικότητάς της.
Η Mary υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου και ξεκίνησε αντιϊκή θεραπεία για να ελεγχθεί η μόλυνση από τον HIV και η αλλαγή στη συμπεριφορά της ήταν το ίδιο ραγδαία με την πρώτη φορά. Η όρεξη για δουλειά επέστρεψε, γύρισε το κολλέγιο, πήρε το πτυχίο της και γράφτηκε σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για κοινωνική εργασία. "Η μητέρα της πιστεύει ότι χάνει πιο εύκολα τον έλεγχο των νεύρων της πριν την ανάπτυξη του όγκου, αλλά γενικά η κόρη της είναι ‘ο παλιός της εαυτός’ " (σελ. 85)
Υπάρχει και μια ακόμη πιο σοκαριστική περίπτωση. Την παρουσίασαν το 2002 οι νευρολόγοι Russell Swerdlow και Jeffrey Burns στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Νευρολογικής Εταιρείας. Ένας άνδρας με όγκο στον εγκέφαλο μετατράπηκε σε παιδόφιλο! (Choi 2002)
Ο ασθενής, ένας δάσκαλος δημοτικού 40 ετών, ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος χωρίς προϊστορία σεξουαλικών εκτροπών. Αλλά ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση και άνευ αιτίας, η συμπεριφορά του άλλαξε. Άρχισε να πηγαίνει με πόρνες, να επισκέπτεται συχνά ιστοσελίδες με παιδική πορνογραφία και τέλος άρχισε να κάνει ανήθικες προτάσεις σε ανηλίκους, οπότε και συνελήφθη και καταδικάστηκε. Ο άνδρας ήξερε ότι η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη, αλλά όπως είπε ο ίδιος, ο ηδονισμός διάβρωσε τον αυτοέλεγχό του (ομοίως) και απέτυχε να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης στους "Ανώνυμους Σεξομανείς", όπως τον είχε διατάξει το δικαστήριο. Το βράδυ πριν καταδικαστεί, πήγε στο νοσοκομείο επειδή φοβόταν ότι θα βίαζε τη σπιτονοικοκυρά του και παραπονιόταν για πονοκεφάλους. Μια μαγνητική αποκάλυψε ότι είχε έναν όγκο στον εγκέφαλο μεγέθους αυγού και, όπως και στη περίπτωση της Mary Jackson, πίεζε τον μετωποκογχικό φλοιό.
Ο όγκος αφαιρέθηκε και αφού ανάρρωσε, κατάφερε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα στους "Ανώνυμους Σεξομανείς" και να επιστρέψει σπίτι. Τον Οκτώβριο του 2001 άρχισε πάλι να έχει πονοκεφάλους και να συλλέγει πορνογραφικό υλικό. Μια δεύτερη μαγνητική αποκάλυψε ότι ο όγκος είχε ξαναεμφανιστεί. Τον ξαναφαίρεσε και πάλι η σεξομανιακή συμπεριφορά του εξαφανίστηκε.
Και στις δυο περιπτώσεις, καθώς ο όγκος μεγάλωνε, άλλαζαν και οι προσωπικότητες των ασθενών, καθώς και η συμπεριφορά τους. Μετά την αφαίρεση των όγκων η προσωπικότητα επέστρεφε στο κανονικό και η συμπεριφορά τους στα κοινωνικά αποδεκτά πλαίσια. Αυτή η διακύμανση είναι σημαντικό στοιχείο ότι η προσωπικότητα και η συμπεριφορά είναι ένα με τον εγκέφαλο. Οι αρχές που καθοδηγούν τη συμπεριφορά μας, αυτά που μας κινητοποιούν και μας καθοδηγούν στο να επιτύχουμε στόχους, τα βασικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν το ποιοι είμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε, όλα αυτά προκύπτουν από τους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου μας.
