Η παράλυση είναι η αδυναμία κίνησης, αλλά υπάρχει και μια πιο παράξενη πάθηση· η έλλειψη θέλησης να κινηθείς ή "ακινησία". Σ’αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει φυσιολογικό αίτιο για το οποίο το άτομο δεν κινείται, αλλά εκλείπει η ικανότητα να ξεκινήσει η διαδικασία της κίνησης. Εκτός κι αν ωθηθούν έντονα από άλλους, και μερικές φορές ούτε καν τότε, ένας ακινητικός θα παραμείνει ακίνητος και δε θα κάνει τίποτα. Αντίθετα με την παράλυση, που είναι σωματικό πρόβλημα, η ακινησία είναι ελάττωμα προσωπικότητας, έλλειψη κινήτρου. Βάσει των όσων είπαμε ήδη, αν υποπτεύεστε ότι η ακινησία έχει σχέση με τους μετωπιαίους λοβούς, έχετε δίκιο.
Ο Δρ. Kenneth Heilman περιγράφει μια ιδιαίτερα δραματική περίπτωση ακινησίας· την περίπτωση του Thomas Taylor, ενός 58χρονου Βαπτιστή ιερέα. Πριν την ασθένεια ήταν ένας ιδιαίτερα εργατικός, μεθοδικός, ανεξάρτητος και ενεργός άνδρας στην εκκλησία και στην ενορία του. Ήταν τόσο ευσυνείδητος που είχε αρνηθεί να του κόψουν οι ενορίτες μισθό και συνέχιζε να συντηρείται εργαζόμενος σε άλλη δουλειά (Heilman 2002, σελ. 206).
Αυτό δεν επρόκειτο να κρατήσει. Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν όταν άρχισε να αργεί στα ραντεβού του. Καθώς η ακινησία του άρχισε να εκδηλώνεται περισσότερο, σταμάτησε να πηγαίνει στα ραντεβού του και μετά σταμάτησε να βγαίνει απ’το σπίτι. Αφού η οικογένεια τον σήκωνε απ’το κρεβάτι, το μόνο που έκανε ήταν να ανοίγει την τηλεόραση και να κάθεται στον καναπέ. Αργότερα δεν άνοιγε καν την τηλεόραση. Σταμάτησε να κάνει μπάνιο, να ξυρίζεται, να αλλάζει μόνος του ρούχα και τέλος σταμάτησε να μιλάει μόνος του. Απαντούσε μόνο σε ευθείς ερωτήσεις και μόνο μονολεκτικά. Δύο με τρία χρόνια μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων, η ακινησία του ήταν σε τόσο προχωρημένο στάδιο, ώστε σταμάτησε να πηγαίνει και στην τουαλέττα και ουρούσε τα ρούχα του. Αν και παλιότερα έγραφε νέο κήρυγμα κάθε εβδομάδα, τον τελευταίο μήνα που δούλευε στην εκκλησία, είπε το ίδιο κήρυγμα τρεις φορές.
Αυτά είπε η σύζυγος του Taylor (και ο Δρ. Heilman τα επιβεβαίωσε, όταν ρώτησε τον ίδιο):
Όταν τον ρώτησα γιατί έλεγε το ίδιο κήρυγμα ξανά και ξανά, απάντησε: "Αν είναι αρκετά ηλίθιοι να κάθονται και να ακούνε το ίδιο κήρυγμα, καλά να πάθουν". Όταν τα άκουσε αυτά η γυναίκα του δάκρυσε. "Δρ. Heilman, δεν μπορείτε να πιστέψετε πόσο έχει αλλάξει. Πριν 3 ή 4 χρόνια, δε θα μπορούσα καν να φανταστώ ότι θα έλεγε κάτι τέτοιο".(σελ. 207, προσθήκη έμφασης)
Ο Δρ. Heilman σύντομα ανακάλυψε την αιτία της συμπεριφοράς του ιερέα. Ένας καλοήθης όγκος πίεζε και τον αριστερό και το δεξίο μετωπιαίο λοβό. Ένα χειρουργείο ρουτίνας τον αφαίρεσε και, όπως και στην περίπτωση της Mary Jackson, η ανάρρωσή του ήταν γρήγορη και θεαματική.
Είδα τον Κο. Taylor αργότερα και είχε θεαματική βελτίωση. Δεν κήρυττε ακόμη, αλλά δίδασκε στο κατηχητικό, περιποιούνταν τον εαυτό του και σχεδίαζε να αρχίσει πάλι να δουλεύει. (σελ. 207)
Συνέχεια…
