Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (28)

Μια φορά άφησα ένα παιχνιδιάρικο γατάκι να μπει στο σπίτι της γιαγιάς μου, με αποτέλεσμα να ρίξει κάτω το αναμμένο καντηλάκι. Η γιαγιά μου άρχισε να ουρλιάζει λέγοντας κάτι ανάμικτες Ελληνικές και Τούρκικες λέξεις, από τις οποίες εγώ κατάλαβα μόνο κάτι σαν «θα μας κάψεις!». Αμέσως γέλασα και την καθησύχασα λέγοντάς της ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, ότι ήμουν μπροστά, ότι έπεσε στο νεροχύτη κ.ά. Πιάνοντας τα μάγουλά της με σπαρακτική κραυγή μού είπε «δεν είπα ότι θα μας κάψεις, είπα ότι θα μας κάψει!»… «Ποιος, ρε γιαγιά;»… «Ο θεός», απάντησε και άρχισε κάτι τούρκικα μοιρολόγια… Φυσικά καταλαβαίνετε πόσες ώρες πέρασα προσευχόμενος μπροστά στο καντήλι, στον τιμωρό θεό!!!

Και φυσικά τι τραύμα ήταν αυτή η «καραμέλα», που πιπίλιζαν τότε, για τις αθώες παιδικές ψυχές–μελλοντικούς πελάτες; Πελάτες στο θεϊκό μαγαζί τους. Ένας τέτοιος πελάτης, ο οποίος σκύβει το κεφάλι του και προσκυνά αυτόν που μπορεί να τον κάψει οποιαδήποτε στιγμή, έχει με τον θεό την ίδια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης που αναπτύσσει το άγριο ζώο με τον θηριοδαμαστή του, ο μακροχρόνια όμηρος με τον βασανιστή απαγωγέα του, η κακοποιημένη πόρνη με τον νταβατζή της! Σχέση αρρωστημένης αγάπης!

Στο Λύκειο είχα διαφωνήσει με τον θεολόγο μας. Αυτός υποστήριζε ότι όλα όσα λέει η παλαιά και καινή διαθήκη είναι πραγματικά, αληθινά. Εγώ υποστήριζα ότι: Όσον αφορά στις διηγήσεις, είναι μύθοι με διδακτικές, ηθοπλαστικές, εκφοβιστικές προεκτάσεις. Και όσον αφορά στα θαύματα, είναι προσπάθεια πλασαρίσματος της διδασκαλίας και κάλυψης της ευρύτερης διδασκαλίας με ένα θεϊκό πέπλο. Δύο φορές την εβδομάδα, η ίδια ιστορία. Όλη η τάξη να «κοιμάται» από τη βαρεμάρα της, καθώς εγώ τσακωνόμουνα με τον θεολόγο.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε στο λύκειο η νέα μου σχέση με τα θεία, που δεν ήταν πια για μένα «θεία». Κόπηκε και ο εκκλησιασμός, πράγμα που πέρασε ΕΝΤΕΛΩΣ απαρατήρητο στο σπίτι μου — φυσικά. Με ενθουσίαζαν πολύ όμως οι θεολογικές συζητήσεις. Έβρισκα πολύ ενδιαφέρον να βρίσκω αλληγορίες και κρυμμένους συμβολισμούς, εκεί που όλοι έβλεπαν τη «μόνη αλήθεια».

Στο πανεπιστήμιο και στον στρατό δεν έτυχε να εμπλακώ σε θεολογικές συζητήσεις. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά μου, έμαθα από συνάδερφό μου ότι ο μητροπολίτης στον Βόλο έψαχνε κάποιον εθελοντή να του μεταφράσει ένα βιβλίο του. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να προσπαθήσω, πρώτον για να εξυπηρετήσω τα παιδιά που μου το ζήτησαν και δεύτερον γιατί θα ήταν μια άριστη αρχή για την καριέρα μου, να μεταφράσω έργο ενός τόσο γνωστού δημόσιου προσώπου, του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη.

Το βιβλίο του είχε τίτλο «Η Εκκλησία μπροστά στην πρόκληση του AIDS», και κάπου προς το τέλος του έγραφε ο Χριστόδουλος: «Εμείς στην εκκλησία δεν πρέπει να κατηγορούμε αυτές καθ’ αυτές τις προγαμιαίες σχέσεις, όσο την έλλειψη πνευματικής επαφής μεταξύ αγοριού-κοριτσιού. Αν υπάρχει αγάπη ανάμεσα στους ερωτικούς συντρόφους μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να παραβλέψουμε την προγαμιαία τους επαφή».

Μπορώ να πω ότι για λίγους μήνες θαύμασα πόσο προοδευτική ήταν αυτή η σκέψη. Όμως, όπως είπα, αυτό κράτησε μόνο για λίγους μήνες, καθώς: (α) ο Χριστόδουλος έγινε αρχιεπίσκοπος με μηχανορραφίες. (β) ο νέος μητροπολίτης του Βόλου απέσυρε κάθε έργο του Χριστόδουλου και φυσικά και τη δική μου μετάφραση. (γ) ο μητροπολίτης Ζακύνθου είπε σε συνέντευξή του ακριβώς τα ίδια πράγματα για τις προγαμιαίες σχέσεις, και ο Χριστόδουλος τον επιτίμησε!!!! (δ) λίγο καιρό αργότερα ο Χριστόδουλος, παραβιάζοντας κάθε έννοια πνευματικού ηγέτη, μάζευε υπογραφές για να αποδείξει ότι δημοκρατία σημαίνει η επιβολή της θέλησης των πολλών στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των λίγων. Όπως λένε τα παιδιά, είμαστε 5 και είστε 2!

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Χριστόδουλος εμφανίζει καρκινικό όγκο στο έντερο, ταυτόχρονα με έναν θείο μου. Εγχειρίζονται και οι δύο και αναμένουν ανάρρωση. Μετά από λίγους μήνες βρίσκουν και στους δύο μεταστάσεις στο συκώτι· μαντεύετε τη συνέχεια… Στον θείο μου είπαν να πάει σπίτι του και να ακολουθήσει παρηγορητική φροντίδα, και τον Χριστόδουλο τον έστειλαν στην Αμερική, όπου προσπέρασε χιλιάδες στη λίστα αναμονής, κυρίως νέους, για μεταμόσχευση ήπατος. Προσέτρεξε με δειλία στην επιστήμη, όταν το «δεξί του χέρι» μού είχε εκφράσει κάποτε την απέχθειά του για «τις εγωίστριες γυναίκες που δεν μπορούν να αποδεχτούν το μοιραίο ότι δεν θα κάνουν παιδιά, και τρέχουν από γιατρό σε γιατρό».

Μερικά χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να βαφτίσουμε ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι για κάποιον λόγο δεν καθόταν ούτε δευτερόλεπτο στην αγκαλιά μου. Συμφωνήσαμε λοιπόν όλοι, να πω εγώ το «πιστεύω» έξω από την εκκλησία, στο οποίο δεν είναι απαραίτητο να κρατάς το παιδί, και η σύζυγός μου να του βάλει το «λάδι» (ωχ, τι πρωτόγονα, παγανιστικά κάναμε…). Λέει ο παπάς: έχετε παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο; έχετε ξαναβαπτίσει; τι φύλου ήταν το παιδάκι που βαπτίσατε; Του απαντήσαμε «αγοράκι». Δεν με άφησε να το βαπτίσω! Δεν κάνει, λέει, να βαπτίσεις παιδιά διαφορετικού φύλου. Ενώ ο Μητσοτάκης που έχει βαπτίσει 300 παιδιά, ήταν όλα αγόρια; Τέλος πάντων, το βάπτισε η σύζυγός μου, εγώ καθόμουν σε μια γωνιά, απογοητευμένος. Παίρνει το μικρόφωνο στο τέλος ο παπάς και λέει: ήθελε να συμμετέχει και ο νονός, αλλά πρέπει να μάθει καλύτερα την αγία γραφή πρώτα!

Φυσικά φύγαμε χωρίς να πληρώσουμε (!!), αλλά όταν το έμαθαν οι γονείς, πήγαν και πλήρωσαν οι ίδιοι την επομένη, από φόβο μήπως καταραστεί ο παπάς και δεν «πιάσει» η βάπτιση (!!)

«Έφυγα» αμέσως από την εκκλησία και ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Σαν να άνοιξαν ξαφνικά τα μάτια μου. Και τι εικόνες δεν μου πέρασαν από το μυαλό εκείνη τη στιγμή. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «τι ακριβώς γινόταν μέσα, τι σημαίνει μυστήριο;» Δεν διαφέρουμε σε τίποτε από τους αρχαίους Έλληνες. Κλεινόμαστε σε έναν ναό και θυσιάζουμε/προσευχόμαστε σε έναν θεό ο οποίος, σαν τον Δία και την Αθηνά, χρειάζεται γλείψιμο για να μας κάνει τα χατίρια! Προσδίδουμε στον θεό ανθρώπινες ιδιότητες! Του προσδίδουμε φιλαρέσκεια (ό,τι θέλει, παρακάλια και γλείψιμο για να μας κάνει τα χατίρια), κυκλοθυμία, μνησικακία (χα! δεν μου προσευχόσουν; πάρ’ τα τώρα!), δεισιδαιμονία (μαγικές κινήσεις με τα χέρια του παπά), προκατάληψη (δεν παντρεύτηκες με θρησκευτικό γάμο; κακό του κεφαλιού σου!), αδυναμία (τα τέκνα τα δικά μου θα σωθούν, όχι οι μουσουλμάνοι και οι αβάπτιστοι), απληστία (άναψε μια λαμπάδα στο μπόι σου, φέρε χρυσά τάματα), οκνηρία (δεν επεμβαίνει ο θεός τώρα, όοοταν θελήσει), αλαζονεία (εγώ είμαι ο θεός σου, ο μεγαλύτερος από όλους τους θεούς, μην τυχόν και προσκυνήσεις άλλους), λαιμαργία (το πρώτο κομμάτι αυτό της πίτας είναι του Χριστού), οργή (παλαιά διαθήκη), ζήλια (ακολούθησες τη διδασκαλία του Δαλάι Λάμα; θα καίγεσαι αιώνια!). Δηλαδή ο θεός έχει διαπράξει και τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα!

Να πούμε για την κηδεία; Ο θεός, σαν ένας εγωιστής, κακότροπος πορτιέρης του παραδείσου, λέει «τι μου τον φέρατε αυτόν εδώ αδιάβαστο; Σε καμιά περίπτωση να μη τον βάλετε στον τάφο δίπλα σε άπιστο και τους φάνε τα ίδια δικά μου σκουλήκια. Άκου εκεί, το ίδιο χώμα να σκεπάζει αλλόθρησκους!». Να πούμε για τη βάπτιση; τι θα έλεγε δηλαδή ο θεός αν υπήρχε; «τι μου τον φέρατε αυτόν απασάλειφτο και αβούτηχτο?» Αν υπήρχε θεός, θα σκεφτόταν/μιλούσε έτσι, σαν να ήταν άνθρωπος;

Να πούμε ότι η εκκλησία είναι ο χειρότερος δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει; Ότι συλλέγει πλούτο; Ότι ευλογεί τον στρατό; Ότι δεν τηρεί τους νόμους τους κράτους για ισότητα των δύο φύλων;

Να πούμε για το ότι η θρησκεία χάνει μία-μία τις μάχες από την επιστήμη; Ξέρουμε ότι η επαγωγική σκέψη δεν είναι ασφαλής μέθοδος απόδειξης, αλλά μπορούμε να πούμε ότι εδώ και 5000 χρόνια ο Άνθρωπος εξηγεί με την παρατήρηση-πείραμα-επανάληψη-απόδειξη όλο και περισσότερα πράγματα που απέδιδε στον θεό παλιότερα. Έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που έχει εξηγήσει 10 εκατομμύρια φαινόμενα επαγωγικώς και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα εξηγήσει κάποτε και το 10.000.001… Ένα ακόμη έμεινε, το πώς έγινε το σύμπαν, τα μυστικά του Big Bang.

Κανένας στην οικογένειά μου δεν αντέδρασε εδώ και 3 χρόνια που είμαι άθεος. Στον κύκλο μου μόνο έχω ακούσει σχόλια, όπως «πώς μπορείς να σκέφτεσαι τόσο εγωιστικά, ότι είσαι μόνος σου στον κόσμο, ότι είσαι το επίκεντρό του;». Με συγχωρείτε, δεν θεωρώ καθόλου ότι είμαι μόνος μου στον κόσμο. Ζω με άλλους 7 δις ανθρώπους, εκατομμύρια είδη φυτών, εντόμων, πουλιών, ψαριών, ερπετών, θηλαστικών, ζω σε ένα οικοσύστημα που αποτελείται από ευαίσθητη υδρόσφαιρα, ατμόσφαιρα, λιθόσφαιρα, βιόσφαιρα. Μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο, σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ ότι έχω περισσότερα δικαιώματα στη ζωή από οποιοδήποτε άλλο είδος.

Επίσης έχω ακούσει σχόλια που αφορούν την καλοσύνη μου. Εσύ, τόσο καλός άνθρωπος, άθεος; Ή σχόλια όπως «να μην εμπιστεύεσαι άθεο!». Μα η απάντηση είναι ξεκάθαρη… ποιος άνθρωπος είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλός καγαθός; Αυτός που τρέμει την τιμωρία ή ανταλλάσσει την καλοσύνη του με μια θέση στον παράδεισο, αυτός που το παίζει καλός 2-3 ώρες την Κυριακή το πρωί και μετά πετάει στον δρόμο τον αδερφό χριστιανό; Ή μήπως στην πραγματικότητα καλός είναι αυτός, του οποίου η καλοσύνη είναι πηγαία, χωρίς φόβο, πάθος ή αντάλλαγμα!

Έσβησα με μαύρο μαρκαδόρο τη θρησκεία από έγγραφα όπως το απολυτήριο. Αν έλεγα τον όρκο σε δικαστήριο/δημόσιο/πανεπιστήμιο δεν θα δεχόμουν ιερέα και θα παρέλειπα φράσεις όπως «ο θεός αρωγός». Δεν θα ξαναπάω ποτέ στην εκκλησία. Είμαι δωρητής οργάνων και μυελού και έχω ξεκινήσει διαδικασίες να γίνω δωρητής σώματος (πτώματος). Είναι η μόνη ασφαλής μέθοδος να μην σου κάνουν οι συγγενείς θρησκευτική κηδεία. Γιατί, πιστέψτε με, εκτός αν είστε αρχηγός κομμουνιστικού κόμματος, οι συγγενείς θα κάνουν του κεφαλιού τους και θα κάνουν κηδεία. Και ίσως βάλει και μέσον η μητρόπολη να μη σας δεχτούν στο νεκροταφείο. Και το κυριότερο: κανένας μαρμαράς δεν κάνει τάφο χωρίς σταυρό. Τέτοιες εντολές έχουν…

Σας ευχαριστώ που «ακούσατε» την ιστορία μου!