Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (40)

Απέρριψα τον χριστιανισμό και άλλες μορφές θρησκείας από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Θυμάμαι όταν ήμουν 9-10 ετών, και σκεφτόμουνα πόσο ηλίθιες είναι οι ιστορίες για τον Αδάμ και την Εύα, και την πλημμύρα του Νώε. Ήμουν τυχερή κατά κάποιον τρόπο, επειδή ούτε η μητέρα μου ούτε ο πατέρας μου ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, και η μόνη που προσπαθούσε να με πιέσει υπέρ της θρησκείας ήταν η γιαγιά μου.

Βαφτίστηκα χριστιανή ορθόδοξη, που στην Ελλάδα όπως όλοι ξέρουμε είναι η επικρατούσα θρησκεία. Η χριστιανική ορθοδοξία είναι λίγο διαφορετική σε πρακτικές από άλλες χριστιανικές θρησκείες. Κατ’ αρχάς ο τρόπος που ψέλνονται οι ύμνοι είναι τόσο απαίσιος που πραγματικά μόνο πονοκέφαλο μου φέρνουν. Είναι βασισμένοι στη λεγόμενη Βυζαντινή Μουσική, αλλά όταν ήμουν παιδί μόνο σαν φασαρία τους αντιλαμβανόμουν. Ακόμα και τώρα δεν τους αντέχω, μου προκαλούν σκέτο πονοκέφαλο.

Ας μην ξεχνάμε επίσης πόσο βαρετό είναι να κάθεσαι στην εκκλησία! Να κάθεσαι χωρίς να μπορείς να κουνηθείς, και εκεί να ακούς αυτό τον απαίσιο θόρυβο που θέλουν να ονομάζουν ύμνους. Να ακούς αποσπάσματα από την Αγία Γραφή που δεν καταλαβαίνεις επειδή είναι γραμμένα σε αρχαία ελληνική γλώσσα, την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων δεν καταλαβαίνει. Για όποιον πάντως θέλει μία μετάφραση της Αγίας Γραφής στα Ελληνικά, υπάρχει από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία. Όχι δηλαδή ότι αυτό το κείμενο διαβάζεται σε οποιαδήποτε γλώσσα! Έχω προσπαθήσει 3-4 φορές να το διαβάσω, και είτε μού’ ρχεται να γελάσω με την ηλιθιότητα ή να κλάψω επειδή ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτές οι ηλίθιες ιστορίες είναι ιστορική πραγματικότητα!

Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου με κουβαλούσε με το ζόρι στην εκκλησία, και όσο κι να αν πάλευα δεν γινόταν τίποτα. Εγώ άλλα ήθελα να κάνω, όπως να κοιμηθώ το πρωί της Κυριακής (τότε είχαμε σχολείο και τα Σάββατα). Η γιαγιά με ξυπνούσε και με τραβολογούσε στην εκκλησία. Πότε σταμάτησε αυτό; Πρέπει να ήμουνα 11 ή 12 χρονών.

Η γιαγιά μου με τραβολογούσε επίσης στους Χαιρετισμούς, πριν το Πάσχα. Αλλά οι Χαιρετισμοί είναι Παρασκευή, και τότε τις Παρασκευές το απόγευμα, την ίδια ώρα, παιζόταν στην τηλεόραση το «Διάστημα 1999». Αυτή η σειρά ήταν και είναι μία από τις αγαπημένες μου. Τότε δυστυχώς δεν υπήρχαν βίντεο να το γράψεις και να το δεις μετά, όποτε έχεις καιρό. Ήταν λίγο πριν από την εμφάνιση των πρώτων συσκευών βίντεο. Εγώ επέμενα να δω το «Διάστημα 1999», αλλά η γιαγιά μου με κουβάλησε με το ζόρι στους Χαιρετισμούς.

Φυσικά η γκρίνια μου δεν είχε τέλος. Μπορεί η εκκλησία να κέρδισε εκείνη τη μάχη, αλλά εγώ κέρδισα τον πόλεμο. Δεν με ξανακουβάλησε κανείς στην εκκλησία από τότε. Το επεισόδιο της σειράς το είδα πολλά χρόνια μετά όταν βγήκε στο εμπόριο, και τώρα τα έχω αγοράσει όλα σε DVD.

Υπήρχε από πάντα η σχέση μου και η αγάπη μου για την επιστήμη. Είναι μία από τις μεγάλες αγάπες μου και δεν έχω ποτέ σταματήσει να διαβάζω κάτι, ιδιαίτερα ό,τι αφορά την αστρονομία και τη φυσική. Οι βασικές μου επιρροές είναι Isaac Asimov, και όχι μόνο για την επιστημονική φαντασία που έγραψε, αλλά ιδιαίτερα για τα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης που διάβασα μικρή.

Ύστερα, ο Carl Sagan. Τι να πει κανείς για έναν επιστήμονα που έγραψε πάνω από 600 επιστημονικά άρθρα, και που η εκπομπή του, Cosmos, ακόμα και σήμερα, πάνω από 20 χρόνια μετά, θεωρείται ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ. Διάβαζα Asimov, και ήθελα να ασχοληθώ με την τεχνολογία, τους υπολογιστές, κ.λπ. Έβλεπα Cosmos και ήθελα να ασχοληθώ με την αστρονομία.

Φυσικά υπέστην και το Κατηχητικό· πάλι ιδέα της γιαγιάς μου να με αφήνει στο Κατηχητικό μετά την εκκλησία. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω στην εκκλησία, φανταστείτε στο Κατηχητικό! Ποτέ δεν πήρα μία συγκεκριμένη απάντηση στο Κατηχητικό, όλο αγάπες του θεού, όλα όμορφα και καλά και τα άλλα σχετικά. Βέβαια, και οι «δασκάλες» του Κατηχητικού με συμπαθούσαν ιδιαίτερα, επειδή έκανα τις δύσκολες ερωτήσεις. Οπότε κάποια στιγμή, προς μεγάλη μου χαρά, αποφασίστηκε ότι το Κατηχητικό δεν μου ταίριαζε (αυτό συνέβη πριν από το επεισόδιο με τους Χαιρετισμούς).

Ένα από τα σημαντικά ζητήματα ήταν και το ζήτημα της ανισότητας των φύλων που προέρχεται από τη θρησκεία. Ιδιαίτερα όπως μεγάλωνα και έμπαινα στην εφηβεία, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με θεωρούσε η θρησκεία κατώτερη, μόνο και μόνο επειδή είμαι θηλυκού γένους. Ένα από τα πράγματα που με είχαν νευριάσει περισσότερο ήταν όταν μου είπανε ότι ο σκοπός στη ζωή μου ήταν να βρω έναν άντρα και να κάνω παιδιά! Κι αυτό μόνο και μόνο επειδή τα γεννητικά μου όργανα βρίσκονται μέσα στο σώμα μου και όχι έξω… Γνώριζα για το σεξ, οι γονείς μου μού εξήγησαν για το σεξ όταν μπήκα στην εφηβεία και άρχισα να έχω περίοδο.

Έχω μυαλό, έχω λογική, έχω κριτική σκέψη. Και αυτά ήταν τα εφόδια τα οποία με βοήθησαν να απορρίψω εντελώς τις θρησκείες, ιδιαίτερα από την εφηβεία, όταν άρχισα να σκέφτομαι περισσότερα πράγματα, να μπορώ να χρησιμοποιώ τη λογική μου και την κριτική σκέψη. Από τότε πηγαίνω στην εκκλησία για γάμους, βαφτίσια, κηδείες κ.λπ., ίσως και στον Επιτάφιο μερικές φορές, περισσότερο τότε από παράδοση παρά επειδή τα πίστευα όλα αυτά. Φέτος, για Πάσχα έφυγα, πήγα στο Global Atheist Convention 2012 στη Μελβούρνη, το οποίο ήταν το Σαββατοκύριακο του Πάσχα, 13 έως 15 Απριλίου. Βέβαια πήγα στη Μελβούρνη λίγες μέρες νωρίτερα για να κάνω και λίγο τουρισμό.

Μία άλλη μεγάλη επιρροή που είχα σ’ αυτό τον τομέα, που δεν κατάλαβα μέχρι πριν λίγο καιρό πόσο σημαντική ήταν, αφορούσε την καθηγήτρια φυσικών επιστημών, την κυρία Casotti. Οι περισσότεροι δεν την συμπαθούσαν, επειδή ήταν αυστηρή, αλλά ήταν πάντα δίκαιη, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Μας έμαθε πραγματική επιστήμη, συμπεριλαμβανομένης και της εξελικτικής θεωρίας. Ακόμα θυμάμαι το μάθημα γύρω από τη Lucy, τον Australopithecus Afarensis, έναν σκελετό που βρέθηκε στην Αφρική το 1974.

Πριν από λίγα χρόνια, όταν πρωτοέγραψα αυτό το κείμενο στα αγγλικά, ήταν που θυμήθηκα ότι η κυρία Casotti μάς είχε πει ότι ήταν άθεη. Και αυτό στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Αυτό το είχε πει σε κάποια στιγμή εκτός διδασκαλίας, καθώς μιλούσαμε μαζί της 3-4 παιδιά. Κανένας δεν αντέδρασε ούτε αρνητικά ούτε θετικά, ήταν ένα σχόλιο που πέρασε απαρατήρητο τότε.

Πώς όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν άθεη; Σε μία περίοδο 4 ετών έχασα 4 ανθρώπους που αγαπούσα πολύ. Τον παππού μου από Altzheimer, τη γιαγιά μου από φυσικά αίτια, τον πατέρα μου από καρκίνο και, αυτό που με πλήγωσε περισσότερο, την τότε 26 χρονών μικρή αδερφή μου (2007) από τροχαίο.

Τότε ήμουν θυμωμένη. Με τα πάντα και τους πάντες. Θεώρησα ότι ήταν κάποιο κοσμικό αστείο εις βάρος μου. Πάνω στον θυμό μου, τότε είπα ότι δεν πιστεύω σε θεούς ή κοσμικές δυνάμεις ή ονομάστε το όπως θέλετε. Μπορεί να ήταν πάνω στον θυμό μου, αλλά ήταν αλήθεια. Απλά χρειαζόταν να ξεπεράσω τον θυμό και όλον αυτό τον πόνο, πριν μπορέσω να συνειδητοποιήσω πραγματικά τι πίστευα.

Αυτό ήταν μία αργή διαδικασία. Με βοήθησαν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου σε αυτό. Όλη η οικογένειά μου ήταν πληγωμένη από αυτούς τους αλλεπάλληλους θανάτους, αλλά το ξεπεράσαμε μαζί. Και παρότι ο καθένας μας κρύφτηκε λιγάκι μέσα του, με τον τρόπο του βοήθησε τους υπόλοιπους. Ο πόνος μαλακώνει με τα χρόνια αλλά δεν φεύγει ποτέ. Πάντα υπάρχει μία μεγάλη τρύπα που δεν γεμίζει και δεν πρόκειται να γεμίσει όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο.
*
Global Atheist Convention 2012 στη Μελβούρνη

Τον Ιανουάριο του 2008 παρέλαβα ένα βιβλίο από το Amazon, το «The God Delusion» (Η περί θεού αυταπάτη) του Richard Dawkins. Είχα ακούσει για τον καθηγητή Dawkins ως βιολόγο, και ήμουν περίεργη για αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο δεν μου είπε κάτι καινούργιο. Είχα πολλές φορές χρησιμοποιήσει τα περισσότερα επιχειρήματα σε συζητήσεις με πιστούς, όπως η γιαγιά μου, και άλλους γνωστούς και φίλους. Εκείνο όμως που έκανε ήταν να με βάλει σε σκέψεις, να βάλει τις σκέψεις μου σε μία λογική, και να με κάνει να καταλάβω ότι, όλον αυτό τον καιρό, από τότε που ήμουν έφηβη, ήμουν στην πραγματικότητα άθεη! Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα προσκολληθεί σε μία ιδέα κοσμικής δύναμης ή θεού ή πείτε το όπως θέλετε, που είχε νόημα μόνο για μένα και κανέναν άλλο. Κατάλαβα επίσης ότι χρειαζόταν να αποβάλλω και τα τελευταία παράλογα ταμπού που είχαν απομείνει.

Έτσι, δεν ξανανήστεψα τη μεγάλη εβδομάδα: δεν έτρωγα κρέας, όχι γιατί το ήθελα, αλλά λόγω μιας παράλογης παράδοσης. Και φυσικά χωρίς κρέας προσωπικά πεινούσα πολύ, και έτρωγα ό,τι βλακείες μπορούσα να βρω, πατατάκια, σοκολάτες και παρόμοια για να μπορέσω να αντεπεξέρθω στις ανάγκες του οργανισμού μου. Από τότε που σταμάτησα να το κάνω, είμαι πολύ καλύτερα και περισσότερο ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.

Ύστερα ήρθε η ώρα της υποτιθέμενης βλασφημίας. Μα είχα βλασφημήσει πολλές φορές, όταν είχα επικρίνει τη θρησκεία για τον παραλογισμό των ιστοριών της Αγίας Γραφής, για τον μισογυνισμό και όλα τα υπόλοιπα. Απλά υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν έλεγα ή έκανα. Αλλά μας τέλειωσε και αυτό. Τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής δεν είναι τίποτε άλλο από πρωταγωνιστές σε ένα βιβλίο, και μπορείς να τους επικρίνεις, να τους σατιρίσεις και κοροϊδέψεις όσο θέλεις. Sweet Fucking Zombie Jesus!!!!

Είμαι άθεη! Δεν πρόκειται να πιστέψω σε κανέναν θεό, χωρίς τα ανάλογα επιστημονικά στοιχεία. Ακόμα και εάν μου δώσουν τα επιστημονικά στοιχεία, θα πιστέψω ότι υπάρχει, αλλά ο σεβασμός και η αγάπη κερδίζονται. Δεν πρόκειται να σεβαστώ κανέναν θεό, δεν πρόκειται να αγαπήσω κανέναν θεό, χωρίς να το έχει κερδίσει με τις πράξεις του, αν βέβαια ποτέ υπάρξουν επιστημονικά στοιχεία ότι υπάρχει.