Αρθρογράφος: Τεμπελόσκυλο
04/07/2012
Παίρνω αφορμή από γεγονότα της επικαιρότητας, για να γράψω κάτι το οποίο ήθελα εδώ και καιρό. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στις δηλώσεις του Σεραφείμ για το μποζόνιο Higgs και ιδίως στον τρόπο με τον οποίο τις υποδέχτηκε ο κόσμος. Άκουσα από πολλούς «χριστιανούς» να λέγεται ότι κακώς ο Σεραφείμ θεωρεί δαιμονικές τις προσπάθειες των σύγχρονων επιστημόνων (φυσικών, αστρονόμων, βιολόγων) να εξηγήσουν την ύλη και το σύμπαν· υποστηρίζουν μεν ότι όλες οι επιστημονικές ανακαλύψεις στα παραπάνω πεδία στέκουν, αλλά η απώτερη αρχή των πάντων (σωματιδίων κλπ) είναι ο θεός.
Δε θα ασχοληθώ εδώ με το «θεό των κενών», που όσο πάει και συρρικνώνεται. Το θέμα μου είναι οι άνθρωποι που δηλώνουν μεν πιστοί κάποιας θρησκείας (γι’ αυτό και τα εισαγωγικά στο χριστιανοί παραπάνω), αλλά επιλέγουν να ακολουθούν/πιστεύουν μόνο συγκεκριμένα στοιχεία της. Θεωρώ ότι αυτό αποτελεί μέγιστη υποκρισία και πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος. Εξηγούμαι: όταν ασπάζεσαι μια θρησκεία και δηλώνεις πιστός της, τότε ουσιαστικά επιλέγεις να ακολουθήσεις ένα δόγμα. Αντιγράφω από το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής: δόγμα, «θεμελιώδης αρχή που δεν υπόκειται σε έλεγχο ή σε κριτική και που γίνεται υποχρεωτικά δεκτή» και ιδιαιτέρως «(θεολ.) οι εξ αποκαλύψεως αλήθειες στις οποίες στηρίζεται η πίστη» (οι υπογραμμίσεις δικές μου). Τι μας λέει αυτό; Ότι στο δόγμα δεν κάνουμε εκπτώσεις: ή το δεχόμαστε όπως είναι ή όχι.
Από δογματικής άποψης λοιπόν, ο Σεραφείμ είναι απόλυτα σωστός, ενώ όσοι πιστοί τον αμφισβητούν μπορούν να χαρακτηριστούν έως και αιρετικοί. Και εκεί βρίσκεται το μεγάλο ζήτημα της θρησκείας στην Ελλάδα: οι περισσότεροι δηλώνουν Χ.Ο., αλλά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ορθόδοξο δόγμα. Δεν μπορείς να λες είμαι Χ.Ο. και να μην πιστεύεις στη δημιουργία ή στην ανάσταση, ή να μην κοινωνείς/εξομολογείσαι, ή να έχεις προγαμιαίες σχέσεις, ή, ή, ή… Δε γίνεται, πάρτε το χαμπάρι. Αν έχεις διαφωνίες με το δόγμα, τότε δεν είσαι πιστός αυτού του δόγματος, είσαι κάτι άλλο, τελεία και παύλα. Δεν είναι πολιτικό κόμμα η θρησκεία, να λες «συμφωνώ με τις βασικές θέσεις και θα το ψηφίσω να μπει στη Βουλή, παρόλο που έχω κάποιες διαφωνίες σε ελάσσονα ζητήματα». Όταν επιλέγεις ότι «θα πιστέψω το Α και θα τηρώ το Β, αλλά το Γ είναι μάλλον συμβολικό και το Δ είναι απομεινάρι μιας παλιότερης εποχής και δε συνάδει με τη σύγχρονη κοινωνία», τότε ουσιαστικά δημιουργείς το δικό σου δόγμα.
Η πρακτική αυτή εγείρει ένα σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα και ταυτόχρονα δημιουργεί ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Το ερώτημα που γεννάται (φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα) όταν κάποιος κάνει ξεδιάλεγμα των επιταγών της θρησκείας του που θα ακολουθήσει, είναι το πώς γίνεται αυτό το ξεδιάλεγμα. Γιατί επιλέγεις π.χ. να μη σκοτώνεις και όχι να μην έχεις προγαμιαίες σχέσεις; Γιατί επιλέγεις να κοινωνείς και όχι να λιθοβολείς τα παιδιά που παρακούν τους γονείς τους; Με τι κριτήρια γίνεται αυτή η επιλογή; Με κριτήρια ηθικής; Μα τότε παραδέχεσαι ότι η ηθική είναι κάτι ανεξάρτητο και υπεράνω των θρησκειών. Με βάση τις κοινωνικές επιταγές; Μα τότε δε μιλάμε για κάτι δοσμένο κατευθείαν από το θεό αλλά για μόδα. Και στο κάτω-κάτω, ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις το λόγο του θεού, όπως τον μεταφέρουν και τον ερμηνεύουν οι πεφωτισμένοι αντιπρόσωποί του επί Γης; Μήπως δεν είναι και τόσο πεφωτισμένοι τελικά;
Τελειώνοντας, το θέμα που με ενοχλεί περισσότερο με αυτή την πρακτική είναι η εκμετάλλευση της «ταμπέλας» που επιλέγει να φοράει ο κόσμος. Αν κάποιος θέλει να πιστεύει σε ορισμένα κομμάτια ενός δόγματος, ή σε συνένωση πολλών δογμάτων, ή σε ό,τι θέλει τελοσπάντων, είναι δικό του προσωπικό θέμα. Γίνεται όμως δικό μου θέμα και ολόκληρης της κοινωνίας, όταν δηλώνει δημοσίως και επισήμως πιστός μιας θρησκείας, δίνοντας μια ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό του. Εικόνα την οποία καπηλεύεται η επίσημη εκκλησία ή όσοι είναι πραγματικά πιστοί στο συγκεκριμένο δόγμα, ώστε να προωθήσουν την ατζέντα τους. Ας μην κρυβόμαστε, στην Ελλάδα είμαστε και η μόνιμη καραμέλα στα χείλη της εκκλησίας για να ζητάει χρήματα, απαλλαγές και ειδική μεταχείριση από το κράτος είναι το «είμαστε 97% του πληθυσμού». Έλα όμως που δεν είστε. Αν μετρήσεις αυτούς που πραγματικά πιστεύουν στο ορθόδοξο δόγμα, τότε με το ζόρι να πιάσεις ένα 10% και πολύ λέω. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί η ορθόδοξη εκκλησία να ανακατεύεται στα κρατικά ζητήματα και να απολαμβάνει μια σκανδαλώδη ασυλία.
Γι’ αυτό σας προτείνω, αν είστε πιστοί αλλά όχι στο πλήρες ορθόδοξο δόγμα, μη δηλώνετε Χ.Ο. μόνο και μόνο για να αισθάνεστε μέρος της μάζας, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί σαν εσάς. Αν από την άλλη δεν πιστεύετε, προσπαθήστε να κάνετε τους «χριστιανούς» φίλους σας να καταλάβουν ότι δεν είναι τόσο χριστιανοί όσο νομίζουν. Ίσως όταν το συνειδητοποιήσουν, να βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματική ανεξιθρησκία και το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, που θα μας ωφελήσει όλους, «πιστούς» και άθεους.
Συνέχεια…
