Αρθρογράφος: Τεμπελόσκυλο
Παρασκευή, 10 Αυγούστου 2012
Πλησιάζει ο Δεκαπενταύγουστος, που αποτελεί επίσημη αργία του Ελληνικού Κράτους, και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να απαντήσω σε κάτι το οποίο ακούω αρκετά συχνά: “Αν είστε πραγματικοί άθεοι, να πάτε να δουλέψετε το Δεκαπενταύγουστο/τα Χριστούγεννα/τις Κυριακές”. Κάτσε ρε φίλε, άθεοι είμαστε, όχι μαλάκες. Εσύ, ο πιστός, να έχεις 5-6 μέρες αργία το χρόνο κι εγώ να μην έχω καμία; Είναι λογικό αυτό;
Καταλαβαίνω ότι ο σκοπός της παραπάνω ατάκας είναι να υπονοήσει ότι εμείς οι άθεοι είμαστε υποκριτές, που αφενός αρνούμαστε και κατηγορούμε τις θρησκείες και αφετέρου επωφελούμαστε από αργίες που έχουν θεσπιστεί με θρησκευτικά κριτήρια, αλλά όσοι τη χρησιμοποιούν υποπίπτουν σε ένα σημαντικό σφάλμα. Ανεξαρτήτως της προέλευσής τους, κάποιες αργίες είναι θεσμοθετημένες ως επίσημες αργίες του Ελληνικού Κράτους, οπότε ισχύουν το ίδιο για όλους τους εργαζόμενους, είτε είναι χριστιανοί είτε όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ότι εγώ ο άθεος ή ο γείτονάς μου ο μουσουλμάνος έχουμε αργία το Δεκαπενταύγουστο, παρόλο που δε σημαίνει κάτι για μας. Το πραγματικό πρόβλημα είναι που μια μέρα γιορτής για μια μερίδα των πολιτών του κράτους (τους χριστιανούς) έχει καθιερωθεί ως επίσημη αργία.
Ένα σωστό κράτος οφείλει να παρέχει επίσημες μέρες ξεκούρασης στους εργαζόμενους πολίτες του, δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς σε αυτό. Ενα σωστό κοσμικό κράτος όμως, οφείλει να παρέχει τέτοιες μέρες θρησκευτικά ουδέτερες, ώστε να μη γίνεται διάκριση μεταξύ των πολιτών ανάλογα με τα πιστεύω τους. Δεν είναι δυνατόν ο πιστός της Α θρησκείας να έχει τις γιορτές του θεσπισμένες ως επίσημες αργίες και να ασκεί τα λατρευτικά του καθήκοντα με τις ευλογίες του κράτους, και ο πιστός της Β θρησκείας να χρειάζεται να πάρει άδεια για να ασκήσει τα δικά του. Και για να προλάβω αυτούς που θα προτείνουν ο καθένας να έχει για αργίες αυτές που αντιστοιχούν στη θρησκεία του, θυμίζω ότι αυτή η “λύση” έχει δύο αγκάθια: Πρώτον, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και απαγορεύεται να υποχρεώνονται οι πολίτες να τις αποκαλύψουν ώστε να έχουν τις ανάλογες αργίες (για τον ίδιο λόγο διαγράφτηκε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες) και δεύτερον, υπάρχουν και αυτοί που δεν ανήκουν σε καμία θρησκεία (άθεοι, αγνωστικιστές, άθρησκοι), οι οποίοι τι αργίες θα έχουν;
Η μόνη σωστή λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι η απαγκίστρωση των επίσημων αργιών του κράτους από κάθε θρησκεία. Η πολιτεία θα πρέπει να θεσπίσει κάποιες μέρες αργίας ανεξάρτητες από θρησκευτικές εορτές, στρατηγικά τοποθετημένες κατά τη διάρκεια του έτους ώστε να ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι. Από κει και πέρα, ο καθένας θα έχει στη διάθεσή του τις ημέρες άδειας που δικαιούται και θα μπορεί να τις χρησιμοποιήσει όπως νομίζει, είτε θέλει να γιορτάσει κάτι στα πλαίσια της θρησκείας του, είτε απλά να ξεκουραστεί. Νομίζω ότι ένα τέτοιο σύστημα είναι το πιο δίκαιο, όλοι οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ισότιμα και η θρησκεία του καθενός παραμένει αυστηρά προσωπική του υπόθεση, όπως οφείλει εξάλλου.
Συνέχεια…
