Κήρυγμα ή θρησκευτική παρόλα; (θεολογική επισκόπηση)

του Βασιλείου Π. Γούλα
Θεολόγου, κατόχου μεταπτυχιακού διπλώματος master.
Μεγάλη Χώρα Αγρινίου 23.01.2012

Σε καμία περίπτωση το παρόν δεν απευθύνεται είτε σε θρησκευτικούς ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από το συναίσθημα ότι είναι τέλειοι είτε ότι η εν γένει φιλοσοφία και οι επιλογές τους δεν επιδέχονται αλλαγές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στην Εκκλησία που, ίσως κατατρύχονται από το συναίσθημα ότι δεν αξίζουν ή ότι είναι ασήμαντοι. Έτσι πλεονάζουν αυτοί που δεν έχουν τίποτε να πουν, με έναν ψυχαναγκασμό θέλουν να αποδείξουν πόσο σημαντικοί είναι για την Εκκλησία-κοινωνία και τον εαυτό τους.

Το πεδίο δράσης: ο άμβωνας, η συγγραφή θρησκευτικών βιβλίων και κηρυγμάτων, οι ομιλίες – που έγιναν της μόδας σήμερα, οι θρησκευτικές τελετές, το κυριότερο όλων, η προβολή αυτών από τα εν γένει θρησκευτικά περιοδικά. Εκεί θα βρει ο καθένας ό,τι θέλει που να τρέφει τον ναρκισσισμό του, το αυτοείδωλό του, τα θρησκευτικά του ορμέμφυτα ένστικτα, ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι ότι, σπανίως θα βρει εκκλησιαστική μαρτυρία και θεολογία.

Σύμφωνα με τη περιγραφή λόγιου επισκόπου, σε λίγο τα περιοδικά αυτά θα λένε και που πίνει καφέ ο Δεσπότης. Αν προσθέσει κανείς και το φωτογραφικό υλικό σε λειτουργίες και τελετές από το ιερατείο να παρελαύνει σαν ξόανο και να φλερτάρει με το φακό, τότε ψάχνεις να βρεις λιγότερο εκκοσμικευμένη εκκλησία για να πας. Τώρα έγινε της μόδας να φιγουράρει το ιερατείο και στα ημερολόγια τοίχου, να βλέπει ο λαός δραστηριότητες του ιερατείου, με ευσεβίστικα χαμόγελα και στάσεις, διακρίνοντας την οίηση και τη δίψα για προβολή, που συναντά κανείς σε τηλεοπτικές περσόνες. Μόνο θλιβεροί ρασοφόροι θα προέβαιναν σε τέτοιες φιγούρες που ντύνονται την κυρτωμένη κακομοιριά, αυτό είναι έσχατη έκπτωση αξιοπρέπειας.

Η συνέχεια στο Τμήμα Ειδήσεων του AgrinioVoice.gr, όπου δημοσιεύτηκε το άρθρο και γίνεται και ο σχολιασμός.