Αρθρογράφος: Μαρία Κ., ετών 28, Οικονομολόγος, άγαμη (έστω και για 1 μήνα ακόμα), από τη Θεσσαλονίκη.
Ευτυχώς εγώ είχα τύχη…
Είναι πολύ ειρωνικό. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώντας να περάσω εποικοδομητικά τις ώρες του ταξιδιού μου προς τη Σύρο, έχω δίπλα μου ένα τρανό παράδειγμα θρησκόληπτου ανθρώπου που με ραντίζει με κάθε λογής ανόητες θρησκευτικές ιδεοληψίες. Πηγαίνει, βλέπετε, να κάνει το τάμα της στην Τήνο. Πέρασε ο γιόκας της αρχιτέκτονας και πάει να “ευχαριστήσει την Παναγία”. Ο γιος σου πέρασε γιατί διάβαζε αγαπητή μου! Όχι γιατί τον φώτισε ένα νεκρό προ αιώνων άτομο! Αν βέβαια υπήρξε ποτέ…
Μία ολόκληρη ώρα άντεξα χωρίς να της απαντήσω γιατί δεν έχω πάει να κάνω κι εγώ κάποιο τάμα στη ζωή μου. Πρώτον, γιατί σιγά μην καταλάβαινε, δεύτερον γιατί ήξερα τι θα ακολουθούσε. Είχα πει κιόλας στον εαυτό μου να το προσπαθήσω όσο μπορώ να περάσω ήσυχα το ταξίδι μου, παρέα με το βιβλίο μου. Αλλά πόσο να αντέξει κανείς αυτό τον συρφετό ανοησίας; “Όχι, κυρία μου. Δεν έχω κάνει κάνει τάμα, ούτε και πρόκειται. Γιατί; Γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να παρακαλέσω κάτι ανύπαρκτο να μου φέρει το οτιδήποτε στη ζωή μου, ούτε να το ευχαριστήσω για κάτι που στο κάτω-κάτω το έχω καταφέρει μόνη μου. Τι; Ναι. Δεν πιστεύω. Όχι. Δεν είμαι σατανίστρια…” Το καθημερινό δράμα μια άθεης στην Ελλάδα… Και τώρα την έχω να σταυροκοπιέται και να τραβιέται μακρυά μου μην τυχόν και της κολλήσω τίποτα. “Κριτική σκέψη και λογική να σας κολλήσω λίγο μήπως;”
Απορώ ακόμα με τον εαυτό μου, μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν ούσα άθεη, γιατί δεν έχω συνηθίσει τη θρησκευτική βλακεία γύρω μου. Και μάλλον δεν πρόκειται να τη συνηθίσω και ποτέ. Όσες δικαιολογίες και αν έχω προσπαθήσει να βρω στον κάθε θρησκευόμενο. Κοινωνικό περιβάλλον, οικογένεια, βομβαρδισμός θρησκευτικών ανοησιών τόσο ώστε να τις παίρνει ο κόσμος ως δεδομένες… Αλλά, από την άλλη, γιατί να προσπαθώ να βρω δικαιολογίες; Όλοι μας λίγο-πολύ έτσι δεν μεγαλώσαμε; Κάπως καταφέραμε κάποιοι και βρήκαμε τον δρόμο μας προς τη λογική.
Εγώ ευτυχώς ήμουν από τους σχετικά τυχερούς πάντως. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που γενικώς δεν τα είχε και πολύ καλά με την εκκλησία. Δεν με τραβολογούσαν σε κοινωνίες, νηστείες, ευχέλαια και τα σχετικά ποτέ. Και από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι στη ζωή μου σχετικά με την Εκκλησία είναι τον παππού μου να αφηγείται μια ιστορία που θα άκουγα πολλές φορές ακόμα στο μέλλον. Ήταν τότε που ως μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για να φτιαχτεί ένα σωστό κτίριο για το Σχολείο. Ανάμεσα στα άλλα πήγε και στο Μητροπολίτη (τον “τραγόπαπα” όπως τον αποκαλούσε) να ζητήσει ένα ποσό. Έστω και σαν δανεικά. Για να πάρει την αφοπλιστική απάντηση: “Η Εκκλησία παίρνει τέκνον μου… δεν δίνει.”
Φυσικά η επόμενη φορά που πάτησε σε εκκλησία μετά από αυτό ήταν στην κηδεία του. Μέχρι και στους γάμους των παιδιών του έξω καθόταν. Και μετέδωσε σε όλους μας ακούσια αυτή τη σχετική απέχθεια. Χωρίς όμως δυστυχώς να κρατήσει ολοκληρωτικά τη θρησκεία μακριά από την οικογένεια. Έστω και ας ήταν μόνο για τα εθιμοτυπικά. Αλλά κάτι ήταν και αυτό. Μας εμπόδισε από την τυφλή πίστη. Και ευτυχώς ήρθε στη ζωή μας, κάποια χρόνια αργότερα, στα καίρια χρόνια της εφηβείας μου, ο πατριός μου, ο μαχόμενος άθεος, για να μετατρέψει τον απλό σκεπτικισμό απέναντι στα θεία σε μια ξεκάθαρη πεποίθηση υπέρ του αθεϊσμού που με ακολουθεί ως και σήμερα.
Όχι πως δεν αντιμετώπισα και προβλήματα για αυτές μου τις αντιλήψεις. Ακόμα και σαν παιδάκι, προτού ακόμα αρχίσω να ρωτάω και να διαφωνώ· όταν η δασκάλα με αποκαλούσε –όση συμπάθεια κι αν μου είχε– δαιμονισμένο, γιατί είχα “αλλεργία” στον εκκλησιασμό, τον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ σχολικό εκκλησιασμό. Γιατί κάθε φορά που μας πήγαινε το σχολείο στην εκκλησία λόγω κάποιας μεγάλης θρησκευτικής εορτής ήταν σίγουρο πως θα ζαλιζόμουν και θα έκανα εμετό. Το έκανε αυτό χωρίς βέβαια να σκεφτεί πως ο συνδυασμός πολύωρης ορθοστασίας, καμμένης παραφίνης από τα κεριά, λιβανιών, ζέστης, ιδρωτίλας και κολόνιας από τις θείτσες τριγύρω φυσικά και θα προκαλούσε ναυτία σε ένα εξάχρονο παιδάκι. Εννοείται ότι κάποια άλλη δασκάλα θα έλεγε μετά, το εξίσου τραγικό “Έλα μωρέ, το ματιάξανε το καημένο” αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα…
Και αργότερα, όταν η καθηγήτρια των θρησκευτικών μου στο Γυμνάσιο απαίτησε την αποβολή μου, επειδή της τάραζα το θρησκευτικό αίσθημα και αναστάτωνα τους υπόλοιπους συμμαθητές μου με τις ερωτήσεις μου. “Γιατί φαίνεται ο Χριστιανισμός, η θρησκεία της αγάπης, να διδάσκει τόσο πολύ τον διχασμό και τον ρατσισμό;” “Μα αυτός ήταν δολοφόνος και σφαγέας. Τόσους σκότωσε. Γιατί η Εκκλησία να τον ανακηρύξει άγιο;” “Μα στο μάθημα της Βιολογίας την προηγούμενη ώρα μάθαμε…” Ευτυχώς επικράτησε η λογική και τη γλίτωσα. Ίσως να οφείλεται πως ο Γυμνασιάρχης ήταν καθηγητής Φυσικής και κρυφοάθεος.
Και όλα αυτά τα όμορφα και ευχάριστα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω. Από τη γειτόνισσα που λιβανίζει έξω από την πόρτα μου κάθε φορά που βάζω να ακούσω τη μουσική που μου αρέσει, τη θείτσα που θα με κοιτάξει στραβά στο λεωφορείο αν θα μας ακούσει με τον αρραβωνιαστικό μου να γελάμε με αυτούς που σταυροκοποιούνται αλαφιασμένοι αν περάσουμε μπροστά από κάποια εκκλησία, τη χαζή ξαδέρφη που δεν δέχεται τη θεωρία της εξέλιξης γιατί “Δεν είναι έτσι. Απλά. Το λέει η Βίβλος. Αν θες να πιστεύεις πως είσαι πίθηκος…”, μέχρι την κυριούλα που πάει τώρα να κάνει το τάμα της και μάλλον της έχω χαλάσει ελαφρώς τη διάθεση σε αυτή την κατανυκτική της εκδρομούλα. Τι να κάνουμε;
Τουλάχιστον εκεί που δείχνεις να έχεις χάσει την ελπίδα σου στην ανθρωπότητα, εκεί που λες πως κάτι έχει πάει λάθος στη διαδικασία ανάπτυξης του εγκεφάλου κάποιων ανθρώπων, βρίσκεται κάποιος να σου επαναφέρει αυτή την “άλλη” πίστη πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο και θα συνεχίζουν να αλλάζουν όσο οι άνθρωποι μαθαίνουν να σκέφτονται. Στην οικογένειά μου πλέον στις γιορτές και τα οικογενειακά τραπεζώματα οι άθεοι είμαστε πλειοψηφία και δεν χρειάζεται να τα περνάμε σε μονίμως αμυντική διάθεση. Έχω βρει έναν άνθρωπο να μοιράζομαι τη ζωή μου που έχει τις ίδιες αντιλήψεις με μένα. Ο κύκλος μου γεμίζει με φίλους που έχουν αποτινάξει από πάνω τους κάθε είδους θρησκευτικά στερεότυπα.
Πάντως αυτό δεν βλέπω να μου συμβαίνει σήμερα. Το μάτι μου έπιασε αγίασμα και σταυρουδάκι να βγαίνουν απειλητικά από την τσάντα. Πρέπει να αλλάξω θέση…
Συνέχεια…
