Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (61)
Αρθρογράφος: Λίνα Μ., ετών 29, ιδιωτική υπάλληλος.
Είμαι η Λίνα και γεννήθηκα σ’ ένα νησί που αγκαλιάζεται από το βαθύ μπλε της θάλασσας.
Το χωριό μου μικρό κι η οικογένειά μου απλή και βαθιά θρησκευόμενη, με τα μέλη του ευρύτερου κύκλου της να συμπεριλαμβάνουν ιερείς μα και θεοφοβούμενους ανθρώπους. Το ντύσιμο, η διατροφή, η συμπεριφορά και ο τρόπος σκέψης μας, ήταν επιβεβλημένο να συνάδουν με την άγραφη πηγή δικαίου της κοινωνίας μας. Άνθρωποι μεγαλωμένοι με χριστιανικές διδαχές και βαρύ καημό στο τι θα πει ο κόσμος.
Διάβαζα τη Βίβλο από μικρή και πήγαινα με την οικογένειά μου στην εκκλησία, μα δεν καταλάβαινα τίποτα επί της ουσίας. Μου άρεσε όμως. Οι ψαλμοί, η κατανυκτική ατμόσφαιρα, η ευλάβεια των πιστών, η μυρωδιά κι όλα όσα βιώνει ένα παιδί με τις δικές του αισθήσεις και τα δικά του μάτια, μού γέννησαν την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι ο κόσμος μου κι εδώ ανήκω. Έτσι, μεγαλώνοντας, τρύπωνε όλο και πιο βαθιά στο μυαλό μου, η επιθυμία ν’ απαρνηθώ τα εγκόσμια και να γίνω καλόγρια. Ήμουν ανέκαθεν ένα ντροπαλό, μοναχικό παιδί και σαν έφηβη έβρισκα διέξοδο σ’ ένα ημερολόγιο όπου κι έγραφα πολύ συχνά…
[…]
Το άρθρο είχε δημοσιευτεί εκτός σειράς των “Αποχαιρετισμών” πριν από έναν χρόνο. Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια στον παρακάτω σύνδεσμο.
