Αρθρογράφος: Κυριάκος Α.
Κυριάκος Α., 30 ετών, Μηχανολόγος, σε σχέση, Πάτρα.
Γεννήθηκα στην Πάτρα, σε μια περίπου κλασική μικροαστική οικογένεια. Η μητέρα μου τακτική στις θρησκευτικές και πατριωτικές υποχρεώσεις, ο πατέρας μου αδιάφορος και για τα δύο. Επειδή ο πατέρας μου έλειπε συνέχεια από το σπίτι για δουλειές, η μητέρα μου, όπως είναι φυσικό, είχε αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή μας (τη δική μου και του μικρότερου αδερφού μου), η οποία, όπως καταλαβαίνετε ήταν μέσα στα χριστιανικά πρότυπα (κυριακάτικος εκκλησιασμός, νηστείες, προσευχές, βίοι αγίων αντί παραμύθια κ.τ.λ.).
Παρόλη την αυστηρή θρησκευτική αγωγή της μητέρας μου, η σχέση μου με τη θρησκεία δεν ήταν και τόσο θερμή στην παιδική ηλικία, ήταν περισσότερο εθιμοτυπική. Ο λόγος; Το πάθος μου για τα ιστορικά και επιστημονικά βιβλία. Οι γονείς μου, προκειμένου να γλιτώσουν από τις συνεχείς απορίες μου, με είχαν μάθει να διαβάζω από την προσχολική μου ηλικία, έτσι ώστε να παίρνω τις απαντήσεις μόνος μου, οπότε, ενώ όλα τα αγόρια έπαιζαν μπάλα, εγώ διάβαζα ατελείωτες ώρες.
Ο θαυμασμός μου για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ιδιαίτερα για την ελληνική μυθολογία, με τους ήρωες και τις περιπέτειές τους, μου δημιούργησε μια γενικότερη αποστροφή προς τους αγίους και τους προφήτες της εκκλησίας. Με ενθουσίαζε περισσότερο το θάρρος και η γενναιότητα του Θησέα παρά ο βίος ενός ερημίτη.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν πήγα στην έκτη δημοτικού. Εκείνη τη χρονιά είχε διοριστεί στο σχολείο μου ένας δάσκαλος ο οποίος ήταν ιερέας. Αυτός, αντί να μας μάθει γράμματα, άρχισε να κάνει προσηλυτισμό. Βασικό μάθημα έγιναν τα θρησκευτικά, όλα τα μαθαίναμε από εκεί, ορθογραφία, ιστορία, γραμματική, ακόμη και γεωγραφία. Τα υπόλοιπα βιβλία ήταν άχρηστα, μας έλεγε! Σιγά σιγά άρχισε να καταργεί και το μάθημα της γυμναστικής, τη χαρά του κάθε παιδιού, αντί αυτού μας πήγαινε στη διπλανή εκκλησία και μας έκανε κατήχηση!
Ανήσυχο πνεύμα εγώ, άρχισα να αντιδρώ σε όλο αυτόν το παραλογισμό, όποτε άρχισαν οι τιμωρίες και οι εκφοβισμοί, σταδιακά άρχισε και η περιθωριοποίησή μου στην τάξη, αφού είχε καταφέρει να πείσει τους συμμαθητές μου ότι είμαι έργο του διαβόλου. Μόλις τα έμαθε όλα αυτά η μητέρα μου τρελάθηκε, «τι θα πει ο κόσμος, τι θα πουν οι συγγενείς μου, ότι έχω παιδί που δεν πιστεύει στον Χριστό και τους παπάδες;» έλεγε. Έτσι, αντί να με υποστηρίξει, πήρε το μέρος του ιερέα, ενθαρρύνοντάς τον να με τιμωρεί με την πρώτη ευκαιρία.
Τι να κάνω και εγώ, τιμωρίες στο σχολείο, τιμωρίες στο σπίτι, οπότε για να γλιτώσω, άρχισα να υποχωρώ και να προσηλυτίζομαι σιγά σιγά στην πίστη του Χριστού. Το αποτέλεσμα, μέσα σε λίγα χρόνια έγινα ένας φανατικός χριστιανός, τα βιβλία θεολογίας και βυζαντινής ιστορίας αντικατέστησαν αυτά της επιστήμης και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, οι μη χριστιανοί ορθόδοξοι και οι άθεοι έγιναν εχθροί μου (πάλι καλά που συνέχισα να ακούω rock/metal).
Τα χρόνια περνούσαν, τελείωσα το σχολείο, πέρασα στη σχολή και ξαφνικά τρώω το πρώτο χαστούκι περί θρησκείας! Μια μέρα, καθώς συζητούσα με κάποιους συμφοιτητές μου οι οποίοι ήταν άθεοι, πιάσαμε το θέμα περί θρησκείας. Μου έκανε εντύπωση πως είχαν άπειρα επιχειρήματα ενάντια στην θρησκεία, ενώ εγώ τίποτα για να την υπερασπίσω, οπότε τουμπεκί εγώ! Μην μπορώντας να το αντέξω αυτό, άρχισα να διαβάζω την αγία γραφή για πρώτη φορά, ώστε να βρω επιχειρήματα για να κερδίσω τη ρεβάνς.
Με την ανάγνωσή της όμως έπαθα ένα μεγάλο πολιτιστικό σοκ. Αντί για επιχειρήματα βρήκα παραλογισμό, αντιφάσεις, βία, μίσος, υποκρισία, μη φυσικά γεγονότα, πτωματολατρεία, αιμομιξία και ό,τι πιο χυδαίο υπάρχει στον κόσμο. Ακόμη, θυμάμαι το πόσο θύμωσα με τον εαυτό μου, που τόσον καιρό είχα πιστέψει όλα αυτά τα ψεύδη, προσφέροντας ένα μίνι μεσαίωνα στην ζωή μου.
Μετά δεν ήθελα και πολύ, κάτι η ανάγνωση της αγίας γραφής, κάτι το rock/metal, κάτι το αναγεννημένο πάθος μου για την αρχαιότητα και την επιστήμη, και αποχαιρέτησα για πάντα τη θρησκεία. Δεν ξέρω πως έχουν νιώσει οι υπόλοιποι άθεοι όταν αποχαιρέτησαν τη θρησκεία τους, αλλά εγώ ένιωσα ότι ξαναγεννήθηκα, άκουγα χωρίς ενοχές πια την αγαπημένη μου μουσική, απέβαλα όλες τις φοβίες μου, άρχισα να σκέφτομαι πιο λογικά και να ανακαλύπτω νέα πράγματα. Ένιωσα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ και έτοιμος για νέες αναζητήσεις.
Αυτή η εξέλιξη όμως είχε και την άλλη της πλευρά, την άσχημη, η οποία δεν μπορώ να πω ότι με έχει επηρεάσει. Είχε να κάνει με τον κοινωνικό περίγυρό μου, οι μέχρι τότε φίλοι μου μόλις έμαθαν ότι είμαι άθεος άρχισαν να απομακρύνονται, η μητέρα μου και το σόι της άρχισαν να θεωρούν ότι τρελάθηκα και τα κορίτσια το έβαζαν στα πόδια.
Μόνο στους διάφορους χώρους εργασίας δεν αντιμετώπισα προβλήματα, είχα την τύχη να έχω άθεους εργοδότες, όμως αυτή τη φορά ήμουν τόσο αποφασισμένος που κανένας πια δεν θα μου άλλαζε τις επιλογές μου, κανένας πια δεν θα μπορούσε να με πείσει για το καλό της θρησκείας. Βρήκα νέους φίλους και την καλύτερη σύντροφο που μου έτυχε ποτέ. Εγώ και αυτή έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε με πολιτικό γάμο και να μην βαπτίσουμε τα παιδιά μας.
Τα τελευταία επτά χρόνια που είμαι άθεος υποστηρίζω ανοιχτά την αθεΐα σε όποια ευκαιρία μου δοθεί, και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν αποστομώνω διάφορους θρησκόληπτους και ιερείς.
Κλείνοντας, θα ήθελα να συμβουλεύσω όλους όσους αμφισβητούν ή έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τη θρησκεία τους και στρέφονται στην αθεΐα, να μην υποχωρήσουν ποτέ και να μη φοβηθούν ποτέ τη μοναξιά που ίσως φέρει αυτή τους η κίνηση, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν αυτούς γύρω τους!
