Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (51)

Θυμάμαι πως μερικές φορές που η παρέα μου ήθελε να παραστεί σε εκκλησιασμό πασχαλινής λειτουργίας κυρίως, έτσι για χαβαλέ, κάναμε κριτική ποιος ή ποιοι από τους ρασοφόρους έπαιξαν καλά ή όχι τον θεατρινίστικο ρόλο στην παράσταση της τελετής που παρουσίαζαν και έκαναν.

Από μικρός λοιπόν θεώρησα τις τελετουργικές εκδηλώσεις σαν να ήταν ίδιες και παρόμοιες σε πνεύμα και πρακτική, μ’ αυτές που έκαναν πρωτόγονοι άνθρωποι σε υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής ακόμα και φυλών ανθρωποφάγων…

Πώς γίνεται να πιστεύεις σε κάτι, όταν αυτό το «κάτι» αποδεδειγμένα μέσω της ΑΠΛΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ και της επιστήμης πια, ανήκει στον κόσμο του φανταστικού, του ιδεαλιστικού, του μεταφυσικού; Μια τέτοια ερώτηση βέβαια δεν θα μπορούσε να απευθύνεται σε νήπιο, σε αφελή ή αγράμματο άνθρωπο, όπου η αντικειμενική πλήρης άγνοια τέτοιων ζητημάτων δεν θα είχε καμία άλλη απάντηση απ’ αυτές που ο ρασοφόρος δάσκαλος τους έχει υποδείξει ως ΜΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΕΣ ΘΕΪΚΕΣ ΑΡΧΕΣ…

Παράδειγμα: «Ο Θεός μας δοκιμάζει….», «Θέλημα Θεού…» κ.λπ.

Την ερώτηση επομένως πρέπει να την κάνουμε σε ανθρώπους ηλικιακά ώριμους, με επαρκείς γνώσεις σχετικά με την πίστη τους. Αν το επιχειρήσουμε, θα διαπιστώσουμε πως απάντηση τεκμηριωμένη δεν θα έχουμε ούτε απ’ αυτούς. Θα απαντήσουν στην καλύτερη περίπτωση πως, αν και δεν πιστεύουν στα φαντάσματα ή στα θαύματα «αγίων», η πίστη τούς δίνει ελπίδα και προοπτική για τη μετά θάνατον «ζωή» τους.

Βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που η τυφλή πίστη τους βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο που κυριολεκτικά βιώνουν την εικονική τους πραγματικότητα, που ορίζεται απ’ το «άγιο» σενάριο της θρησκευτικής τους αρχής, σαν να είναι η αντικειμενική πραγματικότητα…

Το θέμα όμως είναι, γιατί οι κατά τ’ άλλα φυσιολογικοί άνθρωποι, γίνονται τόσο αντιδραστικοί–αρνητικοί και πολέμιοι τις περισσότερες φορές στις απόψεις και θέσεις εκείνες που καταρρίπτουν και απομυθοποιούν με επιστημονικά τεκμήρια και αποδείξεις τους μύθους και ανακρίβειες που δομούν τη θρησκεία τους. Τους δείχνεις τον Ήλιο για παράδειγμα κι αυτοί το βλέπουν ως φεγγάρι ή ως ανύπαρκτο στοιχείο στη χειρότερη περίπτωση…

Τους δείχνεις, μέσα απ’ τα ευαγγέλιά τους τις εκατοντάδες κωμικοτραγικές ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ «άγιων» η «θεόπεμπτων» αρχών και αξιών, που κατά κανόνα οι περισσότερες απ’ αυτές αντιστρατεύονται και εναντιώνονται την ΙΔΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ στην υπόσταση και φυσιολογική λειτουργία του, καθώς επίσης και όλου του ζωικού κόσμου, κι αυτοί να προσπαθούν μέσω απλοϊκών ή βερμπαλιστικών παράλογων –χωρίς αρχή και τέλος– «αναλύσεων»… ιδεαλιστικής αρχής και «θεολογικής έμπνευσης», να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Οι εκπρόσωποι «άγιοι» ρασοφόροι της εβραιοχριστιανικής θρησκείας εκτελούν τα «θεάρεστα» διδασκαλικά καθήκοντά τους κυριολεκτικά ως αποκλειστικό έργο πλήρους αποβλάκωσης και μαλάκυνσης των νηπίων αρχικά, και αδιαλείπτως διά βίου των αφελών οπαδών τους, μέχρις να τους καταστήσουν ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΑ ανεγκέφαλα πρόβατα –ως καλοπληρωμένοι «εκλεκτοί» υπάλληλοι του «Μεγαλοδύναμου», «Πάνσοφου» αλλά ταυτόχρονα και ρατσιστή εβραιοπλασμένου, μισαλλόδοξου, φιλοχρήματου, Θεού-αφέντη τους, με τυφλή πίστη και πάθος, πως πράττουν το «καλό» και με «αγάπη» στο όνομά Του…

Η αποβλάκωση–μαλάκυνση των εγκεφάλων αρχίζει απ’ τη στιγμή του νηπιοβαπτισμού, συνεπικουρούμενη πρωτίστως από το οικογενειακό, συγγενικό και φιλικό περιβάλλον και δευτερευόντως από το σχολείο, με την αμέριστη πολιτειακή συμπαράσταση και προτροπή στην υποχρεωτική, μέχρι ενηλικιώσεως, παιδεία, εβραιοθεοκρατικής–εβραιοχριστιανικής κοσμοαντίληψης «ηθικών» αρχών και «αξιών» επιπέδου σκοταδιστικού μεσαίωνα…

Τα πρώτα 20 και καταλυτικά χρόνια διαμόρφωσης συνείδησης και αντίληψης των πραγμάτων και του «εγώ» του καθενός μας έχουν βάση σε μια παιδεία που κάθε άλλο παρά προάγει την κριτική ορθολογιστική επιστημονική σκέψη. Τουναντίον, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, επιδιώκεται μέσω της πολιτείας η δημιουργία πολιτών μειωμένης νοητικής κριτικής ικανότητας, κι αυτό γιατί έτσι εξυπηρετούνται ποικιλοτρόπως οι εξουσιαστικές λειτουργίες και επιδιώξεις του κατεστημένου συστήματος.

Η θρησκεία αποτελεί τον απαραίτητο σύμμαχο–συνεταίρο–διαμορφωτή συνειδήσεων υπηκόων–προβάτων και είναι το ισχυρότερο όπλο των πολιτικών εξουσιών για να διατηρούν, και να διαιωνίζουν έτσι, εύκολα και με ασφάλεια την εξουσία τους.

Αυτή είναι η σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, δυστυχώς, όπου καλούνται να μαθητεύσουν τα παιδιά των φτιαγμένων μέσω παιδείας και βιωμάτων νεοελλήνων ρωμιών γονέων τους, διαιωνίζοντας πιστά, και με καμάρι πολλές φορές, τις αναχρονιστικές παραδόσεις των δικών τους αγράμματων —αφελών κατά κανόνα— πατεράδων τους.

Η ζωή συνεχίζεται, αναπαράγοντας τον εαυτό της, όχι μέσω των σύγχρονων πολιτιστικών–επιστημονικών αντιλήψεων για ένα καλύτερο μέλλον και πρόοδο, αλλά απλά για διατήρηση συγκεκριμένων συμφερόντων πολιτικής και θρησκευτικής αρχής, δομής και πνεύματος μεσαίωνα, του «ένδοξου» Βυζαντινού Θεοκρατικού Εβραιοχριστιανικού Φεουδαρχικού παρελθόντος της.

Αρχή προβληματισμού μου σχετικά με την ύπαρξη ή όχι Θεού ήταν ένα τυχαίο συμβάν που είχα σε ηλικία 12 ετών, όταν «έπεσε» στα χέρια μου ένα βιβλίο, «Οι μεγάλοι φιλόσοφοι», όπου απλά γινόταν σύντομη βιογραφική και ιδεολογική αναφορά του καθενός των μεγάλων φιλοσόφων στις βασικές φιλοσοφικές θέσεις τους. Το διάβασα με μεγάλη προσοχή, περισσότερο με κίνητρο να προκαλώ τον όποιο θαυμασμό των κοριτσιών της παρέας μου, σε συζητήσεις που κάναμε, παρά από κάποιου είδους «φιλομάθεια»…

Γεγονός όμως ήταν πως πραγματικά μου άνοιξε την όρεξη να γνωρίσω περισσότερα από τις κατά κανόνα συγκρουόμενες φιλοσοφικές σχολές, απόψεις και καταθέσεις των αναγνωρισμένων παγκοσμίως «Μεγάλων» της φιλοσοφίας.

Προσπάθησα να καταλάβω τις έννοιες που χαρακτηρίζουν τον Ιδεαλισμό που προσπαθεί μέσω κυρίως της μεταφυσικής να ερμηνεύσει τα της φύσης, της ζωής και του σύμπαντος, χωρίς να ενδιαφέρεται να αποδείξει το οτιδήποτε απ’ αυτά που επικαλείται, και τον Υλισμό, που προσπαθεί μέσω της παρατήρησης των φαινομένων, του πειράματος, της επανάληψης, της εφαρμογής και της τεκμηρίωσης–απόδειξης των όποιων αποτελεσμάτων να προάγει την αντικειμενική ΓΝΩΣΗ του πράγματος που εξετάζει. Αυτό δηλαδή που σήμερα γνωρίζουμε ως ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

Επέλεξα από την πρώτη σχεδόν στιγμή και χωρίς πολύ σκέψη, να γίνω οπαδός –φανατικός μάλιστα– της επιστημονικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ και να διαγράψω αμέσως απ’ τη συνείδησή μου όλα όσα μου είχαν διδάξει περί τυφλής ανεγκέφαλης εβραιοχριστιανικής πίστης, οι γονείς –μόνο η μητέρα μου για να ακριβολογώ– και το σχολείο μου. Άρχισα να θέτω φιλοσοφικές ερωτήσεις στον εαυτό μου, αναζητώντας ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, μέσω προβληματισμού μου, αλλά παράλληλα και μέσω βιβλιογραφίας. Κατέληξα πως τελικά, για όλα όσα μπορούν να ενδιαφέρουν τον άνθρωπο ως ΛΟΓΙΚΟ–ΣΟΦΟ σκεπτόμενο ον, προϊόν της φύσης, υπάρχουν δύο ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ανάγνωσης των πραγμάτων.

1. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΗΣ Ή ΟΧΙ.

2. ΤΟ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ–ΑΜΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΑΘΗΤΗ, ΝΑ «ΠΡΟΑΓΕΙ» ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΜΗΜΕΝΗ ΜΕΣΩ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗΣ «ΗΘΙΚΗΣ» ΤΟΥ…

Για όλους και για όλα που μας αφορούν και μας ενδιαφέρουν ή θα εκφράζουν την ΑΛΗΘΕΙΑ ή το ΨΕΜΑ… Η μεν ΑΛΗΘΕΙΑ για να είναι τέτοια, χρειάζεται απόδειξη–τεκμηρίωση και πολύ κόπο για έρευνα, το δε κατά κανόνα ΨΕΜΑ έχει βάση την ιδεαλιστική-μεταφυσική–φανταστική–υποθετική σκέψη, που όμως δεν την ενδιαφέρει ή δεν μπορεί να αποδείξει ΤΙΠΟΤΑ απ’ αυτά που επικαλείται. Αποπροσανατολίζει και παραπλανεί ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ με σκοπούς κάθε άλλο παρά παραγωγικούς, δημιουργικούς, ωφέλιμους και αγαθούς για το άτομο και την κοινωνία.

Θα ρωτήσει ο τελευταίος των λογικών ανθρώπων: Μα είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας λογικά σκεπτόμενος φυσιολογικός άνθρωπος που να ΠΙΣΤΕΨΕΙ τα όποια φανταστικά σενάρια του σερβίρει ο κάθε καραγκιόζης;;;;

Όλοι γνωρίζουμε όμως πως τέτοιου είδους τυφλοί πιστοί αποτελούν τις πλειοψηφίες όλων των λαών του κόσμου…

Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο θα ρωτήσει κάποιος άλλος…

Η απάντηση είναι μία, και ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Είναι η λεγόμενη «πλύση εγκεφάλου», που επιμόνως και διά βίου, όπου και εάν είναι δυνατόν, επαναλαμβάνει το ΨΕΜΑ μέχρι πλήρους εμπεδώσεως ως ΜΟΝΗΣ «ΑΛΗΘΕΙΑΣ», βραχυκυκλώνοντας τη ΛΟΓΙΚΗ λειτουργία του εγκεφάλου, κάνοντάς τον να λειτουργεί στον χώρο του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ που ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ για τον αφελή τυφλό πιστό, ανάγεται ως Πρότυπο και Αξία… και ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ από τον καιροσκόπο επαγγελματία «πιστό» που θέλει να διαιωνίζει και να αυξάνει την πελατεία του…