Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (61)

Το σώμα μου που είχε πια διαμορφωθεί, γινόταν πρόβλημα χωρίς ουσιαστική λύση, αφού προκαλούνταν εντάσεις και προστριβές στους χώρους όπου διέμενα φιλοξενούμενη. Χρειάστηκε να κρύβω το στήθος μου με διάφορες πατέντες, όλες τις εποχές του χρόνου, για να μην είναι ορατό και προκλητικό. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να μπορέσω να συγκεντρώσω κάποια χρήματα και να νοικιάσω ένα σπίτι για να μείνω μόνη. Ωστόσο και πάλι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του θείου που έμενε ένα τετράγωνο μακριά. Ο θείος, εκτός του ότι ήταν ψάλτης στην ενορία ήταν μισογύνης και αλκοολικός. Με έκανε να νιώθω πως φταίω για όσα κακά του συμβαίνουν, επειδή όλο και ανέβαλα την ένταξή μου στη μοναστική ζωή. Όμως ήμουν γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα με ένα βασικό. Αν αξίζει η ζωή που ζω. Γιατί ο Θεός πήρε τους γονείς μου κοντά του; Αν τους αγαπούσε πιο πολύ από εμένα, τότε κάπου είμαι αμαρτωλή και δεν έχω δικαίωμα στην αγάπη Του. Αλλά που όμως; Τι κάνω λάθος; Μήπως με τιμωρεί επειδή δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν κοιτούν στα μάτια; Ή αν δεν είναι έτσι και τελικά με αγαπάει, είναι αυτό εκδήλωση αγάπης από έναν Θεό προς το δημιούργημά του; Είμαι άξια να βρεθώ κοντά Του και με ποιόν τρόπο; Ζώντας ή πεθαίνοντας; Oι γυναικείες μου ορμές, κατασπαράσσονταν από εγκράτεια με την αποχή από την αυτοϊκανοποίηση. Το ότι σε κάθε τι που κάνω ο Κύριος είναι παρών ήταν η μοναδική μου βεβαιότητα. Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσα σε αμαρτίες, μικρές ή μεγάλες, χάνεις τη Βασιλεία των Ουρανών. Έτσι, έφτασα 27, με κουρελιασμένη αυτοπεποίθηση, μ’ ένα κορμί που έλιωνε μέσα στην κόλαση του ανεκπλήρωτου, αναζητώντας τον Παράδεισο. Στόχος, να είμαι τέλεια. Χαμένη μέσα σε προτάσεις για ενάρετη ζωή, προσευχή, συχνή επικοινωνία με τον Πνευματικό μου και συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας για άντληση δύναμης.

Ποιας δύναμης;

Ήταν άνοιξη κι έσερνα τη σωματική και ψυχική μου δοκιμασία σε κάθε βήμα. Σε κάθε ανάσα. Φοβήθηκα πως παρανοώ, πως καταρρέω. Θα χρειαζόταν άμεσα ν’ αρχίσω ν’ απαντώ στα ερωτήματα που είχαν κάνει κατάληψη στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό μου. Έπρεπε πάση θυσία να κατανοήσω τον λόγο της απώλειας των αγαπημένων μου γονιών και ν’ απενοχοποιήσω τον Θεό μου για να μ’ αγκαλιάσει. Η πολύ προσεκτική επιλογή των συναναστροφών, με είχε καταδικάσει στη μοναξιά. Αποφάσισα να κάνω μια μακριά διαδρομή στο παρελθόν, διαβάζοντας τις σημειώσεις που όλα αυτά τα χρόνια κρατούσα, μήπως κι ανακαλύψω την πηγή των δεινών μου. Διάβαζα για μέρες, για εβδομάδες…

Άχρωμες λέξεις, συναισθήματα χωρίς μουσική, εικόνες χωρίς φως. Κι εγώ, πιο δειλή κι απ’ τον λαγό, να περιφέρομαι στον αντίλαλο των χρόνων μου, με φόβο μεγαλύτερο απ’ την ευλάβεια. Μια βιαστικά γραμμένη και υπογραμμισμένη σημείωση, τράβηξε την προσοχή μου. «εάν κανείς έρχεται προς εμέ, δια να γίνη οπαδός μου, και δεν απαρνήται τον πατέρα του και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, εφ’ όσον αυτοί του είναι πρόσκομμα εις την νέαν ζωήν του, ακόμη δε δεν απαρνήται και την ζωήν του, όταν η ανάγκη επιβάλη να την θυσιάση, αυτός δεν ημπορεί να είναι μαθητής μου». Είναι από το Ευαγγέλιο του Λουκά (14:26) και φαινόταν σαν μια εκκρεμότητα που έπρεπε να τακτοποιήσω.

Στην δουλειά, άκουγα τους συναδέλφους να μιλούν για τις δυνατότητες που σου παρέχει το ίντερνετ, η αστείρευτη αυτή πηγή επικοινωνίας και πληροφοριών για κάθε ερώτημα. Σκέφτηκα πως μέσα σε αυτόν τον ψηφιακό κόσμο, ίσως καταφέρω να βρω πληροφορίες κι απαντήσεις αφού τόσο καιρό και παρά το ότι μέσα μου παλεύω, δεν μπορώ να δεχτώ αναπόδεικτες εικασίες. Η ευκαιρία δόθηκε άμεσα κι αγόρασα έναν υπολογιστή δεύτερο χέρι από κάποιον που τον άλλαξε για έναν πιο σύγχρονο. Μετά από λίγο διάστημα ήμουν έτοιμη για πλοήγηση στο διαδίκτυο.

Οι αρχικές επαφές περιορίστηκαν στον κύκλο των γνωστών, οικογένεια, ιερείς, μονές κι οτιδήποτε σχετικό με τη θρησκεία. Οι οικείες θάλασσες, με προσάραζαν σε γνωστά λιμάνια μα το περιοδικό φως του φάρου τους, το είχα μετρήσει εδώ και χρόνια. Τότε σκέφτηκα να στρίψω το τιμόνι γι’ αλλού. Ανάποδα, με στροφή 180 μοιρών. Πληκτρολόγησα στη μηχανή αναζήτησης “άθεοι” και μου έδωσε είκοσι και πάνω αποτελέσματα. Κάποιες ομάδες ξεχώριζαν από τον αριθμό των μελών τους κι ήταν εντυπωσιακό το πόσοι σατανισμένοι υπάρχουν τριγύρω. Έκανα το σταυρό μου και μπήκα να διαβάσω. Σε κάποια από τις ομάδες, σταμάτησα περισσότερο, δεν χρειαζόταν να είμαι μέλος για να την παρακολουθήσω. Μια ομάδα ανοιχτή που δημιουργήθηκε και επιβλέπεται από διαχειριστές που είναι μέλη της «Ένωσης Αθέων», και συστήνεται ως ελεύθερο κανάλι επικοινωνίας των απανταχού Ελλήνων αθέων και αγνωστικιστών στο facebook. Οι απόψεις της «Ένωσης Αθέων» εκφράζονται αποκλειστικά από τα επίσημα όργανά της, όπως προκύπτει από το καταστατικό και τη συνέλευση των μελών της, ωστόσο ο καθένας έχει την ευθύνη του λόγου και των απόψεών του. Κι έτσι, σε αυτή την ομάδα, έμεινα ώρες, μέρες πολλές να διαβάζω.

Ήταν φθινόπωρο όταν ένιωσα την ανάγκη για επικοινωνία με τα μέλη, ήθελα να θέσω τα δικά μου ερωτήματα και να πάρω άμεσες απαντήσεις που με αφορούν. Από κάπου έπρεπε ν’ αρχίσω κι έκανα ανάρτηση ένα θέμα που αναφερόταν στη θρησκεία, θέτοντας ένα γενικό ερώτημα.

-Αν δεν υπάρχει Θεός πως γίνεται τόσα εκατομμύρια κόσμος να μην μπορεί να διακρίνει την αλήθεια; Πρόκειται για μαζική παράνοια ή κάτι άλλο που μου διαφεύγει; Όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που διηγήθηκαν ιστορίες για τους Αγίους με οράματα και θαύματα από προσωπικές τους εμπειρίες βρίσκονταν σε ομαδική παράκρουση ή ήταν και είναι όλοι ψεύτες;

Πήρα πολλές και εκτεταμένες απαντήσεις, που μου έδωσαν τροφή για σκέψη. Παραθέτω μερικές από αυτές στο τέλος του κειμένου (*).

Οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί με την θρησκεία, δεν ήταν αρκετοί για να κλείσουν τα μάτια μου σε αυτή την επιχειρηματολογία. Συνέχισα το διάβασμα και την έρευνα κι αυτή τη φορά δεν ήμουν μόνη. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να είναι κοντά μου σε αυτή τη δύσκολη εποχή της απομυθοποίησης όσων ήξερα και πίστευα. Κι αυτοί, δεν ήταν οι «δικοί» μου άνθρωποι όπως θα ήταν λογικό, αλλά μέλη της ομάδας και φίλοι του facebook. Κρυμμένη από τον έξω κόσμο, αυτόν τον κόσμο που έτυχε ν’ αγαπήσω τόσο πολύ, με πληγές ολάνοιχτες που ξερνούν υποκρισία χρόνων και με μια μόλις συγκρατούμενη απελπισία που κέρασα όλη μου τη ζωή στα ψέματα. Η σκέψη ένας λαβύρινθος αλλά στο πλάι μου, τόσο όσο χρειαζόμουν, βρισκόταν ένας άγνωστος άνθρωπος που αγκάλιασε τις θολωμένες μου αναμνήσεις χωρίς κανένα κίνητρο, χωρίς υστεροβουλία. Η επικοινωνία μας, έμοιαζε σαν διαδρομή με ταξί. Από εκείνες τις μακρινές που μέχρι να φτάσεις, ο άγνωστος οδηγός ξέρει τα πάντα από τη ζωή σου επειδή δεν θα τον ξαναδείς ποτέ.

Το αποτέλεσμα της ανάρτησής μου ήταν να λάβω μηνύματα από γνωστούς, φίλους και μέλη της οικογενείας, αρχικά μέσω του προφίλ μου και κατόπιν τηλεφωνικά και δια ζώσης. Από το πρώτο κιόλας μήνυμα, ένιωσα το αίμα μου να παγώνει, αισθάνθηκα φόβο και την απόρριψη να κραδαίνει δρεπάνι στο αύριο.

«Γεια σου Λίνα, πήρα το θάρρος να σου γράψω, διότι είδα ένα σχόλιο σου σ’ ένα γκρουπ με άθεους! Δεν είμαι κάποιος, αλλά θα σε συμβουλεύσω εάν μου το επιτρέπεις, να μην ψάχνεις απαντήσεις σε λάθος ανθρώπους, και προπάντων μην κάνεις λάθος ερωτήσεις. Υπάρχουν, δόξα Τον Θεό, αρκετοί καλοί πνευματικοί. Εκεί θα βρεις πολλές απαντήσεις! Επίσης, ένα 2ημερο ή 3ημερο σε μία Μονή, θα ήταν αρκετό για να βρεις αυτό που ψάχνεις! Φιλικά.»

«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι με τους άθεους κουμουνιστές που έμπλεξες. Γνώριζα τους γονείς σου που ήταν ηθικοί και τίμιοι άνθρωποι. Μάτωσαν για να σε μεγαλώσουν μέσα στη φτώχια τους και ιδού τι φόρο τιμής τους αποτείνεις. Γι’ αυτό τους πήρε ο Θεός κοντά του νωρίς. Για να μην δουν τα σημερινά σου χάλια. Καλύτερα νεκροί!»

Οι γονείς μου πέθαναν 10 χρόνια πριν, για να μην δουν τα σημερινά μου χάλια! Είμαι ένοχη, είμαι δαιμονισμένη, είμαι το μίασμα της κοινωνίας, το λάθος της οικογένειας, ο ηθικός αυτουργός στα δεινά των αγαπημένων μου. Τι ντροπή! Που να κρυφτώ να μην με βλέπει άνθρωπος; Μήπως να εξαφανιστώ δια παντός; Ο θάνατος φαντάζει λύτρωση.

Ο θείος μου ενημερώθηκε άμεσα και θύμωσε πολύ. Εξοργίστηκε και μ’ επισκέφθηκε σε έξαλλη κατάσταση. Μύριζε αλκοόλ, φώναζε και πετούσε σάλια στο πρόσωπο μου μαζί με όλες τις ευθύνες. Το δαχτυλίδι του, άφησε το αποτύπωμά του στο μάγουλό μου για καιρό. Το σημάδι του, ο σταυρός, ήταν σημάδι που αποδόθηκε σε αιτίες θεϊκές. Για μένα ήταν μια γερή, ανάποδη σφαλιάρα.

Προσπάθησα πολύ να συνεχίσω ανεπηρέαστα τις καθημερινές μου υποχρεώσεις και σταμάτησα ν’ ασχολούμαι (φανερά) με την ομάδα των άθεων. Είχα αποκτήσει καινούργιους φίλους που έδειχναν διάθεση να βοηθήσουν την κουρελιασμένη μου ψυχολογία. Όμως δεν υπάρχει κανένας ευγενικός ή γλυκός τρόπος να πεις σε κάποιον ότι σπατάλησε τη ζωή του. Έτσι, με παραπομπές στη Βίβλο, με βίντεο από ομιλίες, με προτάσεις για βιβλία αλλά κι εκφράζοντας την προσωπική τους άποψη, πάλευαν με τους δράκους των ενοχών μου, επιδιώκοντας ο χρόνος που μου χαρίζουν να δίνει τροφή για σκέψη. Μέσα από την έρευνα και τη γνώση, κάποιες φορές μαλακώνει η καρδιά και η συνείδηση. Χρειαζόταν όμως να μάθω καλύτερα σε τι πιστεύω και τι ιδέα έχει ο Θεός μου για μένα.

«…Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων. Όσος και αν είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει την γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας…» Ιωάννης Χρυσόστομος-Προς τους έχοντας Παρθένους Συνεισάκτους.

Οι μέρες γλιστρούσαν κι έφευγαν σαν άμμο μέσα απ’ τα χέρια μου, οι ώρες της μέρας δεν μου έφταναν πια. Οι πληροφορίες εναλλάσσονταν η μια μετά την άλλη, αλλάζοντάς με. Ένιωθα ευάλωτη και πονούσα παντού. Προσπάθησα να κρατήσω επαφή με την ομάδα και να συζητώ τα μηνύματα συμμόρφωσης που συνέχιζα να λαμβάνω. Γινόμουν πιο ανθρώπινη. Μαθαίνοντας για την ανυπαρξία του Θεού, η δική μου ύπαρξη αποκτούσε νόημα. Χαρούμενη μέσα στην ασημαντότητα μου, ελεύθερη από αμαρτίες που δεν έπραξα ποτέ και που κουβάλησα άθελά μου, πιστά όλα αυτά τα χρόνια.

Λίνα, το μυαλό του ανθρώπου ψάχνει να βρει αυτόματα εξηγήσεις σε τυχαία φαινόμενα για να αισθάνεται ασφάλεια. Κι αν δεν ξέρεις ότι ο άνεμος και τα βαρομετρικά κάνουν την κακοκαιρία, φαντάζεσαι θεούς, έγραψε ο διαδικτυακός μου φίλος. Μην επιτρέπεις σε κανέναν να εκμεταλλεύεται τυχαία γεγονότα και να σου γεμίζει το μυαλό σκατά. Κερδίζουν από αυτό λεφτά, κεράκια, εικονίτσες, λαδάκια, τάματα. Χρησιμοποιούν ότι σε πονάει περισσότερο. Σου στρίβουν το μαχαίρι στη πληγή για να γυρίσεις πίσω.

Καλησπέρα Λίνα, μου φαίνεται έχεις λίγο ανήσυχο πνεύμα! Καλό αυτό! Αλλά είσαι σ’ ένα σταυροδρόμι του μυαλού σου, που ό, τι και να σου πω εγώ ή κάποιος πνευματικός, δεν θα πιστέψεις. Αν πάλι πιστέψεις θα είναι με αμφιβολίες! Η επιχειρηματολογία είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη γη! Όλοι μπορούν να πείσουν, γι’ αυτό και είμαστε διχασμένοι σαν άνθρωποι! Ίσως είναι σκληρό αυτό που θα πω, και σε καμιά περίπτωση δεν αφορά εσένα, αλλά πολλοί άνθρωποι είναι σαν τις μαριονέτες πλέον, με τόση πληροφόρηση, τόση προπαγάνδα, παγκοσμιοποίηση, διαφθορά, αδικία, έλλειψη παιδείας, φτώχεια, κτλ είναι πολύ λογικό να είναι ευάλωτοι και ευκολόπιστοι, σε όλες τις σειρήνες του κακού! Άδειασε όποια σκέψη έχεις, ηρέμησε και βάλε την λογική σου να λειτουργήσει θετικά! Πήγαινε σ’ ένα μοναστήρι και ζήσε για 3-4 μέρες σαν μοναχή! Χωρίς να κάνεις ερωτήσεις! Έχεις έναν άγγελο στ’ αριστερά σου, θα σε οδηγήσει αυτός! Δεν ξέρω τι δυνατότητες έχεις οικονομικές, αλλά καλό θα ήταν να πας σ’ ένα μοναστήρι στο εξωτερικό. Εάν θέλεις, μπορώ να σου προτείνω, είτε κοντά στην Αθήνα είτε εκτός Ελλάδος! Αν και θα προτιμούσα εκτός για εσένα! Μη διστάσεις για τυχόν ερωτήσεις.

Δες τι κάνει ο συνομιλητής σου Λίνα. Αρχικά κάνει επίκληση στη λογική, «Βάλε την λογική σου να λειτουργήσει θετικά». Στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους συχνά προσπαθούμε να μεταδώσουμε πληροφορίες, να ερμηνεύσουμε ένα φαινόμενο/γεγονός, να αναλύσουμε μια έννοια, να υποστηρίξουμε μια άποψη και τελικά, ορισμένες φορές, να πείσουμε το δέκτη ότι οι απόψεις μας είναι οι σωστές, ώστε να τις υιοθετήσει ή και να ενεργήσει σύμφωνα με αυτές.

Επίκληση στην αυθεντία, γνωρίζει μέχρι και που κάθεται ο άγγελος. Επίκληση στο ήθος του πομπού. Για να είναι αποτελεσματική η πειθώ, είναι απαραίτητο να κερδίσει ο πομπός με το λόγο του την εμπιστοσύνη του δέκτη. Οφείλει, δηλαδή, να παρουσιάσει τις ποιότητες εκείνες που θα δημιουργήσουν στο δέκτη την αίσθηση πως ο πομπός είναι αξιόπιστος και ειλικρινής. Παρουσίαση προσωπικών επιτευγμάτων, απόψεων, χαρακτηριστικών, ιδιοτήτων, που προβάλλουν την αξία και το ήθος του πομπού, ώστε να επιτευχθεί η ζητούμενη αυτοπροβολή «Εάν θέλεις, μπορώ να σου προτείνω, είτε κοντά στην Αθήνα είτε εκτός Ελλάδος! Αν και θα προτιμούσα εκτός για εσένα! Μη διστάσεις για τυχόν ερωτήσεις.»
Μάθε ακόμα πως η επίκληση της προσβολής, είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας των ανθρώπων της πίστης, όταν δεν έχουν άλλα λογικά επιχειρήματα.

Ξύπνα!

Ήταν Νοέμβρης και αποφάσισα ν’ αποχαιρετίσω τη θρησκευτική πίστη αναρτώντας το παρακάτω κείμενο στην ομάδα. Είχα βρει τις απαντήσεις μου. Ένιωθα ελεύθερη και ήθελα να το μοιραστώ. Η ελευθερία ωστόσο είναι στιγμές και βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα κι έτσι αν κι ήμουν χαρούμενη κι απαλλαγμένη από δογματικές αλυσίδες, ήταν μόνο η αφετηρία στον στίβο των καταστάσεων και των συναισθημάτων που ακολούθησαν.

Ευχαριστώ την ομάδα Έλληνες Άθεοι και Αγνωστικιστές / Greek Atheists and Agnostics που έριξε γροθιά στον βαθύ ύπνο μου, που μου έδειξε σε τι πίστευα και κατάλαβα πως όλα τα θαύματα και οι χριστιανικές ιστορίες είναι σχεδιασμένα για να προκαλούν ενοχές σε όποιον έχει αμφιβολίες.

Δεν ντρέπομαι που είμαι γυναίκα και σταμάτησα να καταπιέζω τις φυσικές μου ορμές για να έχω μια θέση στη μοναστική ζωή.

Συγχώρεσα τους γονείς μου γιατί κατάλαβα ότι τα ψέματα που άθελά τους μου δίδαξαν, κάποιοι άλλοι, γενιές και γενιές πίσω, τους τα έβαλαν στο κεφάλι. Δεν τους πήρε κανένας Θεός κοντά του επειδή ήταν κακοί ή καλοί άνθρωποι. Ήταν ένα τυχαίο γεγονός.

Το παραμύθι με τα μαγικά μήλα και τα φίδια που μιλάνε, δεν ταιριάζει πια στη νοημοσύνη μου.

Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες μου που με υπομονή κι ευγένεια έστυψαν το μυαλό τους για να γεμίσουν το δικό μου και που μου έδωσαν να καταλάβω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μεγαλειώδες από το να μπορείς να κάνεις καλό χωρίς Θεό. Συνοδοιπόροι στα πρώτα μου βήματα και άνθρωποι με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης αλλά και τόσοι άλλοι που ταρακούνησαν την ύπαρξή μου και την βολεμένη ηθική μου.

Ένα τσουνάμι από πληροφορίες πλημμύρισε την υπνωτισμένη μου φιγούρα κι όλες ήταν καλοδεχούμενες! Πέρασα ώρες να βλέπω βίντεο, να διαβάζω την Βίβλο για σκεπτικιστές, να ερευνώ πληροφορίες που έπαιρνα από τα σχόλιά σας. Ένιωσα δίψα για μάθηση και πείνα για έρευνα. Ξενύχτησα, έκλαψα, γέλασα, ζάλισα και κάποιους παραπάνω και σήμερα μπορώ να πω με βεβαιότητα πως γνωρίζω για τον χαμένο μου χρόνο αλλά δεν θα διαθέσω περισσότερο. Με την ολοκαίνουργια θεώρηση των πραγμάτων που απέκτησα, έγινα εθελόντρια σ’ ένα σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και προσφέρω ώρες κι αγάπη στους συνανθρώπους μου που έχουν ανάγκη.

Αγόρασα κάποια από τα βιβλία που μου προτείνατε και θα κάτσω να τα διαβάσω, αφιερώνω περισσότερο χρόνο στο σκύλο μου και πάμε μακρινές βόλτες μαζί. Τέλος, δεν έκανε στροφή μαζί με το μυαλό και η ζωή μου 180 μοίρες. Έχω ν’ αντιμετωπίσω και να λύσω πολλά θέματα ακόμα, όπως η διαφοροποίηση των πεποιθήσεων μου σε σχέση με τον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο που απαρτίζεται και από ιερείς. Είναι δύσκολα. Αλλά όχι ακατόρθωτα. Σας στέλνω φιλικούς χαιρετισμούς!

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Το επόμενο διάστημα που ακολούθησε, συνέχισα να διαβάζω εμπλουτίζοντας τον καινούργιο μου κόσμο ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να βρω ισορροπίες με τον οικογενειακό μου κύκλο. Πέρασε ο καιρός και ήρθαν τα Χριστούγεννα. Θέλησα να επιστρέψω στο βαθύ μπλε που μεγάλωσα, να δω φίλους και συγγενείς, όπως συνήθιζα τα τελευταία χρόνια. Τα νέα είχαν φτάσει στο μικρό χωριό μου και ο τρόπος που με αντιμετώπισαν με γονάτισε για μια ακόμα φορά. Γύρισα στο καταφύγιό μου, στην ομάδα των ανθρώπων που είχα ελπίδες πως κάποιος θα είχε νιώσει σαν εμένα. Ίσως να βρισκόταν μια καλή ιδέα να διαχειριστώ την κατάσταση. Ή έστω, δύο λόγια παρηγοριάς που είχα τόση ανάγκη, καθώς βίωνα και πάλι εγκατάλειψη.

Αν κάτι μου λείπει από τον διαδικτυακό κόσμο, είναι η ομάδα, ο εύστοχος σχολιασμός, το έξυπνο χιούμορ αλλά και το ανιδιοτελές ενδιαφέρον που εισέπραξα από αρκετούς. Όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα, με φέρνουν πάλι εδώ, μετά από καιρό, για να ζητήσω την γνώμη σας σε ό, τι αφορά ένα πρόβλημα που χρειάζεται ν’ αντιμετωπίσω. Τα νέα των επιλογών μου έφτασαν από νωρίς στο χωριό και σχολιάστηκαν με μίσος και θυμό. Δεν έδωσα σημασία γνωρίζοντας πως δεν γίνεται να βγω αλώβητη από αυτή την ιστορία μα πριν λίγες μέρες θέλησα να οργανώσω το ταξίδι μου για τα Χριστούγεννα στα πάτρια εδάφη. Η θεία μου που μίλησα στο τηλέφωνο, μου μήνυσε να μην διανοηθώ να πατήσω το πόδι μου εκεί, αρχικά επειδή ντρέπεται για μένα αλλά κι επειδή ο παπάς μας θα με αφορίσει. Δεν μ’ ενοχλούν οι απειλές. Η προσωπικότητά μου δεν εξαρτάται από κανενός την άποψη. Ξέρω ποια είμαι, τι κάνω, πως νιώθω. Όμως το να μην ξαναδώ τον τόπο που έζησαν κι αγαπήθηκαν οι γονείς μου, τα μέρη που έζησα κι εγώ μέχρι κάποια χρόνια πριν, φίλους που απέκτησα με την πάροδο του χρόνου, είναι αλήθεια θλιβερό. Δεν με πειράζει ο μοναχικός δρόμος της αθεΐας μου. Με πληγώνει όμως το γεγονός της ρατσιστικής συμπεριφοράς και το απαγορευτικό που τέθηκε από ένα σύνολο ανθρώπων που ποτέ δεν έβλαψα ή πρόσβαλα. Τι μπορώ να κάνω αλήθεια; Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας κι εύχομαι σε όλους αγάπη. Δεν ξέρεις ποτέ ποιον μπορεί ν’ αδικείς έστω και άθελά σου.

Αν θυμάμαι καλά, πριν λίγο καιρό σε καλωσορίσαμε στην ομάδα καθώς, όπως όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας, αμφισβητούσες πράγματα και είχες ζητήσει τις απόψεις μας και προτάσεις για βιβλία προς μελέτη. Πραγματικά, κρίνοντας από την τωρινή σου ανάρτηση, πιστεύω πως χρειάζεται αρκετά δυνατό πνεύμα και χαρακτήρα για να ξεφύγεις από το περιβάλλον που μεγάλωσες και να καταλήξεις, όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα, ότι δεν πιστεύεις σε θεό. Έχω να σου πω πως θα είναι δύσκολο να σε αποδεχθούν πολλοί, καθώς ο φόβος για το υπερφυσικό είναι βαθιά ριζωμένος στον άνθρωπο. Αλλά η συμβουλή μου είναι να μην αφήσεις τις δυσκολίες να σε αποτρέψουν από το να σκέφτεσαι λογικά και να αμφισβητείς τα πάντα. Ακόμα και στις δυσκολίες. Αν αποφασίσεις να πας, κράτα όπλο σου τη λογική και την ανεκτικότητα και στόχο τη συνεννόηση. Οι άλλοι βάζουν το δόγμα πάνω απ όλα και αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα. Η προσωπική μου εμπειρία σε διάλογο με θρησκόληπτα άτομα είναι ότι ακούγονται τόσες ανοησίες με ρυθμό πολυβόλου, που δε σου δίνεται χρόνος να τις αντικρούσεις. Ένας διάλογος προϋποθέτει ότι δίνεται χρόνος στον κάθε συνομιλητή να μιλήσει επί ίσοις όροις χρόνου για ν’ απαντήσει σε αυτά που του λέγονται. Κάτι τέτοιο δε γίνεται σεβαστό όταν μιλάμε με άτομα που δε ξέρουν καν τι είναι ο διάλογος, αλλά μόνο το κήρυγμα. Προσωπική μου εμπειρία σε «συζήτηση» με ψάλτη, το μόνο που πρόλαβα να πω είναι «αυτά που λέτε είναι εντελώς ανυπόστατα» κι αυτό επειδή μιλούσα γρήγορα. Τώρα που διαφωνείς με τις χριστιανικές φαντασιώσεις, θα δεις επιτέλους με καθαρή ματιά ότι το χριστιανικό «αγαπάτε αλλήλους» σημαίνει ξεφτιλίστε κι επιτεθείτε σε οποιονδήποτε δεν συμφωνήσει μαζί μας. Θα σου έλεγα να μην πας αν δεν είσαι ικανή ν’ αντέξεις τον εκφοβισμό. Στο τέλος θα φύγεις με τεράστια πίκρα, θα το μετανιώσεις και θα έχεις περάσει πολύ άσχημα. Ενώ εκείνοι θα θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους. Ωστόσο η αγάπη δεν είναι μόνο το μονοδιάστατο εκείνο αγαθό που περιγράφεται στην χριστιανική θέαση. Μην παραβλέπεις το γεγονός ότι για εκείνους, η όλη κατάσταση αποτελεί σοκ. Ο χρόνος θα δώσει την ευκαιρία να ανατείλει η χρυσή τομή μεταξύ αγάπης και σεβασμού-κατανόησης. Είμαι βέβαιος, πως θα βρεις τους δρόμους.

Αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό, καμία θρησκεία δεν μπορεί να στο δείξει.

Η καινούργια χρονιά με βρήκε παρέα με τους φίλους στο διαδίκτυο. Δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, δεν ένιωθα την ανάγκη να συμμετάσχω σε καμία γιορτή, καμία κοινωνική εκδήλωση. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν η αίσθηση πως μόλις αποφυλακίστηκα και δεν ήξερα προς τα που να πάω και τι να κάνω. Μοναδική παρουσία μέσα στην απουσία της, ο διαδικτυακός μου φίλος να βρίσκεται πάντα εκεί, καλωσορίζοντάς με όταν έδινα σημεία ζωής. Είχα αρχίσει να νιώθω πολύ τρυφερά για κείνον. Ήταν ο δικός μου άνθρωπος, Κάποιες φορές αναρωτιόμουν πως θα ένιωθε αν μάθαινε πόσο γρήγορα χτυπάει η καρδιά μου στη σκέψη του, αν θα μπορούσε κι αυτό να το εξηγήσει με λογικά επιχειρήματα, αν φανταζόταν πόσο σημαντικός γίνεται για μένα. Ίσως να γελούσε με την καρδιά του, ίσως να μην μου έγραφε ποτέ ξανά.

Ήμουν ένας αρχάριος ακροβάτης που προσπαθεί να υπερπηδήσει το κενό από κόσμο σε κόσμο χωρίς δίχτυ προστασίας. Μετακόμισα μακριά από τον θείο ενώ την εκδοχή να επισκεφτώ τα πάτρια εδάφη, την είχα διαγράψει για τα καλά από τα σχέδιά μου. Ήμουν ήδη 28 κι ακόμα παρθένα. Τότε, γνώρισα κάποιον που μου άρεσε. Μετά από ένα μήνα κι αφού είχα δεχτεί με ευχαρίστηση τις εκδηλώσεις ενδιαφέροντος του, έφτασε η στιγμή της αλήθειας. Του μίλησα για την ανιδεότητά μου στο σεξ και του εξήγησα περιληπτικά πως ήταν η ζωή μου μέχρι πρόσφατα. Έπειτα του μίλησα για την αλλαγή στον τρόπο σκέψης και για την πορεία μου στην αθεΐα.

Έκπληκτος με την κατάσταση, προσφέρθηκε να μου δείξει τις ερωτικές απολαύσεις, όμως θα έπρεπε να ξανασκεφτώ και – καλύτερα– ν’ αναθεωρήσω όλες αυτές τις σατανικές απόψεις που ενστερνίστηκα. Δεν προσπάθησα ν’ αντικρούσω τα επιχειρήματά του ή να τον πείσω, το θεώρησα μάταιο. Δεν μπορούσα άλλωστε. Είμαι άνθρωπος που φοβάται τη φασαρία και προτίμησα να φύγω, με το πρόσχημα ότι δεν νιώθω ακόμα έτοιμη για σχέση. Τους επόμενους δύο μήνες άρχισε να με πολιορκεί πεισματικά και πολλές φορές άχαρα. Νομίζω πως γύρευε απεγνωσμένα να είναι ο «πρώτος». Ο θυμός του όμως για τη στάση μου απέναντι στα θέματα της πίστης και του Θεού, ήταν τροχοπέδη κι ο κύριος λόγος για να ξεφουσκώσει το όποιο συναίσθημα . Κι εγώ, μεταξύ άλλων, συνειδητοποιούσα πως δεν με γνώριζα πραγματικά. Τόσα χρόνια, συγκατοικούσα δυσαρμονικά με το σώμα μου. Δεν το άγγιζα, δεν τόλμησα να το εξερευνήσω ποτέ. Τα συναισθήματά μου ήταν τόσο άχρωμα γιατί δεν το αγαπούσα. Δέσμια κανόνων και παραβολών, φτωχή κι ανούσια ζωή. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μπορώ να παρουσιάσω τον εαυτό μου, με όλα τα προβλήματα και να με βοηθήσει κατανοώντας με.

Τότε ένας γοητευτικός, πράος και με κατανόηση άντρας, βρέθηκε στη ζωή μου. Ένιωθα υπέροχα δίπλα του και κατακτούσαμε τις ώρες, τις μέρες, μέσα από πολύχρωμες λέξεις και βαθυστόχαστα μηνύματα. Ήμουν ξετρελαμένη. Ο καιρός περνούσε, ένιωθα πως τον ερωτεύομαι και θέλω να προχωρήσω μαζί του. Μου φαινόταν μεγαλειώδες το ότι είχε καταφέρει να ελέγξει τις ορμές του. Πέρασαν τρεις μήνες όταν μου είπε πως είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ήθελα να έρθω όσο πιο κοντά γίνεται, τίποτα να μην σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή τη γνωριμία κι όλα να πάνε καλά. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Έτσι, επέστρεψα στην ομάδα των άθεων για ν’ αναρτήσω δημόσια τις απορίες μου, αναζητώντας ένα δείγμα της νοοτροπίας του για να σκεφτώ πως θα προχωρήσω.

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες, έχω σχέση με έναν άντρα που γνώρισα ενώ περνούσα μια δύσκολη κατάσταση στη ζωή μου. Από την αρχή, έδειξε να συμμερίζεται και να συμπάσχει με τους προβληματισμούς μου που δημιουργήθηκαν από τον οικογενειακό κύκλο επειδή δήλωσα άθεη. Τους πρώτους δύο μήνες δεν ανέφερε τίποτα για τις δικές του πεποιθήσεις μα πάντα ήταν παρηγορητικός έτσι ώστε να καταφέρνει να μου διώχνει τις ανασφάλειες και τις ψυχολογικές ενέδρες που είχα ν’ αντιμετωπίσω. Ωστόσο όλα αυτά, εκτός από Τετάρτες και Κυριακές. Η περιέργεια νίκησε την διακριτικότητά μου κι αποφάσισα να τον ρωτήσω. Έτσι λοιπόν έμαθα πως είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Συμφώνησα να επισκεφτώ τον χώρο προσευχής του, αποσπώντας του την υπόσχεση πως δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ προσηλυτισμό για να με απορροφήσει και θα κρατήσει όλο αυτό μακριά από τη σχέση μας. Έχω παρευρεθεί ήδη τρεις φορές ενώ η έκπληξή μου ήταν ανεκδιήγητη όταν τον είδα στο βήμα να μιλάει! Με έχει συστήσει σε όλους και όλοι με αγκαλιάζουν με τρυφερότητα κι αγάπη. Στα ενδιάμεσα των ομιλιών, κοιτούν στα tablet και τραγουδούν όρθιοι ενώ στο τέλος κάθε συνεδρίας λένε προσευχή με σκυφτά κεφάλια. Στέκομαι όρθια χωρίς tablet, χωρίς να σκύβω το κεφάλι, χωρίς να τραγουδώ. Δεν μου έγινε ποτέ παρατήρηση. Νομίζετε απ’ όσα γνωρίζετε ότι αυτή η σχέση θα καταφέρει να κρατήσει; Μπορεί ένας μάρτυρας του Ιεχωβά να συνυπάρξει με μια άθεη; Σας ευχαριστώ για οποιαδήποτε πληροφορία.

Ευχόμουν να πάρω απαντήσεις που θα με γεμίσουν αισιοδοξία. Ένα “γιατί όχι;” θα ήταν αρκετό για ν’ ανοίξω την καρδιά μου και να περπατήσω σταθερά κι αποφασιστικά. Οι θρησκείες δεν χωρίζουν, δεν υπάρχει καμία τέτοια πρόθεση, όλες μιλούν γι’ αγάπη, αγνή κι ανιδιοτελή. Αυτά ήθελα ν’ ακούσω και να τον αγαπήσω με όλα μου τ’ αποθέματα, με πάθος και να του χαρίσω όλα όσα μπορεί να δώσει μια γυναίκα ερωτευμένη.

Μα, οι πληροφορίες ήρθαν εντελώς διαφορετικές από τις προσδοκώμενες.

Τα θέματα πίστης διαχωρίζουν τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Ο μέσος Έλληνας διατηρεί κατά βάση εθιμοτυπικά τις θρησκευτικές παραδόσεις, κατά μία έννοια, το να νηστεύει κάποιος μια μέρα το χρόνο γιατί έτσι έμαθε και να πηγαίνει στην εκκλησία σε βαφτίσια ή γάμο, δεν είναι μια στάση ζωής που θα μπορούσε να σε προβληματίσει. Η προσήλωση ωστόσο σε ένα αυστηρό δόγμα, υποδεικνύει πως τα θέματα πίστης κυριαρχούν στη ζωή του ανθρώπου αυτού, γεγονός που ίσως να πρέπει να σε προβληματίσει. Αφήνω προς το παρόν κατά μέρος το να φτάσει η σχέση σε πιο σοβαρό στάδιο, όπου εκεί πραγματικά το θέμα της αιμοδοσίας / αιμοληψίας είναι ένα πρωταρχικό θέμα ιδίως όταν πρόκειται για την υγεία την δική μας και των παιδιών μας. Το δίλημμα είναι αν θα πρέπει να φτάσεις την σχέση σου τόσο μακριά, όταν υπάρχουν αποτρεπτικές, δογματικές αντιθέσεις. Τι σου δίνει αυτή η σχέση; Γιατί επέλεξες αυτόν και όχι άλλον; Είναι σημαντικό ν’ απαντήσεις στον εαυτό σου.

Τα περισσότερα δόγματα (ίσως και όλα) θεωρούν καθήκον το γάμο με ομόδοξους. Η διαφορά των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι το πόσο σοβαρά παίρνουν αυτά που πιστεύουν. Τι εννοώ; Η Καινή Διαθήκη (μην πάω στην Παλιά) έχει πολλές οδηγίες που οι περισσότεροι Χριστιανοί στη Δύση δεν εφαρμόζουν, είτε πολύ απλά επειδή δεν τις ξέρουν είτε επειδή επιλέγουν μόνο τα κομμάτια που τους φαίνονται νορμάλ. Επιπλέον, μπορούν να συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί ακόμα και αν δεν συμφωνούν με τα λόγια των ιδρυτών της Εκκλησίας τους. Όπως το είχε θέσει πολύ σωστά ένας θεολόγος, οι σημερινοί Χριστιανοί δεν ξέρουν τι πιστεύουν. Αντιθέτως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν πολύ καλά τι πιστεύουν. Για αυτούς η θρησκεία δεν είναι ένα παραδοσιακό στοιχείο, αλλά το κέντρο της ύπαρξής τους. Σε αυτούς το επιχείρημα “αυτό γράφτηκε πριν 2 χιλιάδες χρόνια που οι συνθήκες ήταν διαφορετικές” δεν πιάνει. Πάμε λοιπόν στην Καινή Διαθήκη και το τι γράφει για τις σχέσεις των Χριστιανών με τους άλλους. Έχοντας διαβάσει 2 από τα 4 Ευαγγέλια, γνωρίζω ότι ένας Χριστιανός πρέπει να είναι πολύ καλός και βοηθητικός απέναντι σε Χριστιανούς και μη-Χριστιανούς, αρκεί οι τελευταίοι να μην έχουν επανειλημμένα απορρίψει τον Χριστό. Όσον αφορά λοιπόν την Εκκλησία του φίλου σου, θα παραμείνουν εξαιρετικά ευγενικοί απέναντί σου μέχρι να πειστούν ότι δεν «σώζεσαι». Δεν γνωρίζω πόσο μεγάλη υπομονή έχουν, οπότε μπορεί να περάσει πολύς καιρός μέχρι να γίνει αυτό. Στην τελική, το να πηγαίνεις στο χώρο τους αποτελεί για αυτούς μία ένδειξη ότι βρίσκεσαι στον «σωστό δρόμο». Όσον αφορά τον φίλο σου, υπάρχουν δύο πιθανότητες. Η μία είναι ότι είναι πράγματι διατεθειμένος να παραβεί τις αρχές του για εσένα και να μείνει μαζί σου ακόμα και αν η αλληλεπίδραση με το ποίμνιο δεν σου αλλάξει την άποψη. Σε αυτήν την περίπτωση, πολύ σύντομα θα πάψει και ο ίδιος να είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Η άλλη είναι ότι θα παραμείνει πιστός στις αρχές του και θα διακόψει ευγενικά τη σχέση σας αν/όταν διαπιστώσει ότι δεν πρόκειται να δεις το φως το αληθινό. Καθώς πιθανότατα έχει αισθήματα για εσένα, αυτό μπορεί να πάρει πολύ καιρό. Καλό είναι όμως να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Σίγουρα έχεις ανάγκη από λόγια παρηγοριάς για αυτή την «επιλογή». Φαίνεται να ψάχνεις μέσα στις δεκάδες αρνητικές προτροπές όλης της ομάδας ένα μικρό φως ελπίδας ότι δε θα σε προδώσει, ότι θα σε αγαπήσει παραπάνω από ότι αγαπά την αίρεση του, ότι θα σε σεβαστεί και δε θα σε προσηλυτίσει, ούτε θα σε παρατήσει όταν θα βρει τοίχο, ή ότι θα τρέξει να δώσει μπουκάλια αίματος, όταν θα το χεις ανάγκη. Φαίνεται να χρειάζεσαι αυτή την ενδόμυχη ελπίδα. Ίσως ακόμα χειρότερα, φαίνεται να ελπίζεις ότι μπορεί και να αλλάξει, μπορεί και να ξυπνήσει και να γίνει ολόδικός σου… Τα δεδομένα που σου δίδονται όμως είναι διαφορετικά. Είναι πιστός αυστηρά, είναι και ομιλητής, ειδικός πιθανόν στη κατήχηση, ίσως να έχει και σημαίνουσα θέση, 100αδες πόρτες μπορεί να χει χτυπήσει για να προσηλυτίσει. Το ότι πήγες και στην εκκλησία καταδεικνύει την πρόθεση σου να σεβαστείς, να παραμερίσεις έστω και λίγο την κοσμοθεωρία σου για να γνωρίσεις ακόμα καλυτέρα αυτόν τον άνθρωπο από τον όποιο έχεις γοητευτεί. Πιθανόν αυτός να έχει προειδοποιήσει τους πάντες για σένα πριν πατήσεις το πόδι σου στην εκκλησία τους, ώστε να μην ξεκινήσουν άμεσα το τροπάρι τους, αλλά να δείξουν ζεστασιά, ανοχή και ευγένεια, ώσπου να τους εμπιστευτείς κι έπειτα να «πέσεις» πιο εύκολα. Ίσως ζει κι αυτός με αυτή την ελπίδα. Εφόσον όμως και οι δυο μείνετε σταθεροί στην κοσμοθεωρία σας, όταν θα γκρεμιστεί η υποθετική εικόνα που έχετε πλάσει ο ένας για τον άλλον, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Μάλλον η ευγένεια και η ανεκτικότητα σε χαρακτηρίζει, χαρακτηριστικά δυστυχώς πολύ παρεξηγημένα και εκμεταλλεύσιμα.

Εύχομαι ειλικρινώς αίσια έκβαση.

Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες ακόμα για να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο και ήταν τόσο απογοητευτική η διαπίστωση πως ένα από τα κύρια συστατικά της θρησκείας είναι η καταπίεση των συναισθημάτων, των ενεργειών, της σκέψης και της ανθρώπινης θέλησης.

Υποσχέθηκα να ενημερώσω για την έκβαση του θέματος γι’ αυτό κι επιστρέφω στην αρχική ανάρτηση. Δυστυχώς ή ευτυχώς η «ιστορία αγάπης» έλαβε τέλος αφού όπως καλά γράψατε, η θρησκεία είναι το κέντρο της ύπαρξής του. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες ο χρόνος που διέθετε για τη σχέση μας, μέρα με την μέρα περιοριζόταν στο ελάχιστο. Ένας μάρτυρας όπως μου ξεκαθάρισε, αφιερώνει όλη του την ύπαρξη στα του θεού του και στη διακήρυξη της αλήθειας. Έτσι λοιπόν ο «αγαπημένος» μου, επέλεξε να χτυπάει σε καθημερινή βάση ξένες πόρτες κι όχι να μοιράζεται τον ελεύθερο χρόνο του μαζί μου. Νομίζω πως θεωρεί ότι είναι σωτήρας ψυχών και διαπιστώνω πως έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Τις ελάχιστες φορές που βρεθήκαμε αυτό το διάστημα, μου μίλησε για την θεϊκή αρετή της υπομονής, ξεκινώντας από αρχαιοτάτων χρόνων, για τον Αβραάμ και πάει λέγοντας. Λες κι έχω δέκα ζωές μπροστά μου για να εκπληρώσω τις επιθυμίες και τους στόχους μου. Για να ζήσω μια ζωή που μου ανήκει. Μεταξύ άλλων πήρα και τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. Περιμένει τον Αρμαγεδδών, που έχει ήδη ξεκινήσει. Όμως εγώ είμαι μόνο στα πρώτα μου βήματα μετά τον αποχαιρετισμό στην θρησκευτική πίστη κι αυτή η άποψη με γεμίζει το λιγότερο, θλίψη κι απαισιοδοξία. Δεν δέχεται μετάγγιση αίματος και όχι μόνο θα παντρευτεί ομόδοξη αλλά δεν επιτρέπεται να κάνει (έστω) παρέα με μη Ιεχωβάδες (τουλάχιστον όχι για πολύ καιρό). Δεν χρειάζονται περισσότερα για να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του.

Ήμουν πληγωμένη. Η αγάπη είχε γυρίσει την πλάτη της επιλέγοντας τις φανταστικές εμμονές της κι εγώ είχα ξοδέψει τη ζωή μου προσπαθώντας να ερμηνεύσω ασυναρτησίες. Τον τελευταίο καιρό η σκέψη του θανάτου είχε επιστρέψει. Δεν έβρισκα νόημα πουθενά, δεν άντεχα τον εαυτό μου, ήμουν ανάξια κι είχα πάλι ενοχές για ψέματα που κατάπια αμάσητα κι έγινε αυτό το έκτρωμα που είμαι εγώ. Ένιωθα αφόρητο πόνο σε όλο μου το σώμα και μια καλή λύση, σκέφτηκα, είναι ένα ψυχοθεραπευτικό φάρμακο που μειώνει τις αναστολές. Ήταν εύκολο να βρω χάπια (έκσταση) για ένα πρόσκαιρο ανέβασμα. Ένα «κουμπί» με την παραίσθηση της αγάπης για όλο τον κόσμο. Είχα σταματήσει να γράφω λεπτομέρειες της ζωής μου στον παλιό, έμπιστο φίλο μου. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω με την κατάντια μου. Ίσως και να μετάνιωνε για τον καιρό που ξόδεψε μαζί μου. Μπορεί να στεναχωριόταν και δεν ήθελα να γίνω η αιτία σ’ αυτό. Κατά βάθος αντιλαμβανόμουν ότι ζω έναν άκαρπο έρωτα χωρίς αντίκρισμα. Με μια σκιά. Απερίγραπτη μέσα στο χώρο και ουσιαστική μέσα στο χρόνο.

Εκείνος κι εκείνες, ήταν τρεις καινούργιοι φίλοι που ήρθαν να προστεθούν στις επαφές του ψηφιακού μου κόσμου. Ένας νέος άντρας που είχε παρακολουθήσει όλο αυτό το διάστημα την μεταμόρφωση του «εγώ» μου. Αισθανόμουν πως με φλερτάρει όταν θέλησε ν’ αποσυνδέσει την γνωριμία από τα καλώδια. Δεν ήμουν ποτέ θαρραλέα για να συμφωνήσω και νομίζω πως κατά βάθος το γνώριζε από την αρχή της συνομιλίας μας. Ήταν όμως ένα γερό ενισχυτικό της αυτοπεποίθησής μου. Ακόμα, δύο αξιαγάπητες γυναίκες, η κάθε μια με τον χαρακτήρα της. Με τα κορίτσια, μιλήσαμε μέσα από στίχους, νότες και ποιήματα. Ήταν θεαματική η ευστοχία των επιλογών. Όλα μιλούσαν με τον τρόπο τους για τη ζωή μου, για τον συναισθηματικό μου κόσμο, για τους λόγους των βαθύτερων επιλογών μου. Για ό,τι βαθιά στην καρδιά μου αγαπώ. Εκπληκτική σύμπτωση για καινούργιες γνωριμίες! Τα βράδια που πέρασα συντροφιά με τις διαδικτυακές μου φίλες ήταν σαν εσωτερική κάθαρση, σαν εξαγνισμός συναισθημάτων και θεραπεία νοσηρής ψυχολογικής κατάστασης. Όμως πως να γνωρίζεις πότε θα συμβούν τυχαία γεγονότα. Απαίδευτος κι απροετοίμαστος άνθρωπος, είναι πολύ εύκολο να κολλήσεις στις λάσπες. Όταν πέθανε η αγαπημένη μου Αλίν, η σκυλίτσα που ζούσε μαζί μου χρόνια, ήμουν απαρηγόρητη. Τα πιο κοντινά χαμόγελα, οι πιο προσιτές καρδιές, είναι χαραγμένες πάνω σε χάπια που ο συνδυασμός τους με αλκοόλ, χειροτερεύει την κατάσταση. Όμως δείχνει πολύ δελεαστικό για κάποιον που δεν σκοπεύει να ζήσει για πολύ. Δεν άργησα να βρεθώ σε απελπιστική κατάσταση και να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, αυτό να μην το ξανακάνω ποτέ.

Προχωρώντας στο χρόνο, κερδίζοντας και χάνοντας μάχες, κατανοώ πως δεν είναι αυτονόητη η διαχείριση των ψυχολογικών τραυμάτων που συσσωρεύονται από την (δήθεν) ηθική της θρησκείας. Κάποια τα υπερπηδούμε με μια καλά ισορροπημένη χορευτική φιγούρα και τα υπερνικούμε. Άλλα καραδοκούν να κατασπαράξουν κάθε πρωτοβουλία, σε κάθε αναποδιά. Είναι σαν βιασμός, καταπάτηση δικαιωμάτων, υποβίβαση, εξευτελισμός, αδικία και χαζομάρα. Είναι κρίμα. Ζω ακόμα σαν να είμαι καλά κουρδισμένη περιμένοντας το έλεος από τον ανύπαρκτο θεό. Το ξέρω πως δεν υπάρχει. Έτσι έχω μάθει, όμως έτσι έμαθαν γενιές και γενιές πίσω από εμένα. Άβουλοι προσκυνητές με μόνη χρήση την προσφορά της προσευχής μας και της οικονομικής μας ενίσχυσης. Οι δράκοι που κουβαλώ άθελά μου τόσα χρόνια, ξυπνούν και θεριεύουν, ξερνούν πύρινη λάβα που καψαλίζει το μυαλό που ψάχνει για έξοδο. Ποτέ δεν έγινε σαφές αν η έξοδος υπάρχει ή είναι μια ουτοπία. Ακόμα προσπαθώ. Και κάπως, τώρα τελευταία, έχω καταλάβει πως δεν αξίζει να εγκαταλείψω. Ακόμα κι αν ίσως, περιστρέφοντας το βλέμμα μου, αντικρίζω χαλάσματα και φαντάσματα του παρελθόντος.

Έφτασα 29 για να κάνω πρώτη φορά έρωτα και να νιώσω το αυτονόητο. Γυναίκα! Από τότε έχει αλλάξει ο τρόπος που περπατώ, ο τρόπος που σκέφτομαι κι αντιλαμβάνομαι, ο τρόπος που επικοινωνώ. Θέλησα να μιλήσω για όσα έζησα κι όσα ένιωσα επειδή μπορεί να είναι κι άλλοι σαν εμένα που η πίστη σε φανταστικούς φίλους έκλεψε τη ζωή τους. Είμαι ένας άνθρωπος που ζει ανάμεσά σας, περνάει απαρατήρητος και είναι ακόμα φοβισμένος σαν λαγός. Για την εξιστόρηση των γεγονότων έχω ακόμα ένα κίνητρο. Την αγάπη που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και δεν χρειάζεται θεούς. Δίνει στον έρωτα άλλη γεύση και κάνει τη σκέψη να καρποφορεί. Ο διαδικτυακός μου φίλος, εκείνος που ένιωθα τόσο οικεία και καλά μαζί του, που μοιράστηκα όλο αυτόν τον καιρό τα κακώς κείμενα της ζωής μου, που ένιωσα τόσο τρυφερά κι ίσως ερωτευμένη, οι φίλες μου και ο γοητευμένος νεαρός, ήταν όλα ένα πρόσωπο. Μια εύστροφη και καλλιεργημένη γυναίκα. Ένας άνθρωπος που πραγματικά ήθελε να βοηθήσει.

Αν είσαι καλός για να πας στο Παράδεισο αυτό λέγεται αντάλλαγμα, όχι καλοσύνη.

Αφιερωμένο στον Υπνοβάτη Άνθρωπο

(*) Απαντήσεις από συνομιλητές στο Internet, όταν έθεσα το ερώτημα, γιατί αθεΐα;

Το σύνδρομο της αγέλης είναι μια λογική πλάνη όπου επιχειρείται να αποδειχθεί το αληθινό ενός ισχυρισμού στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι το αποδέχονται ήδη ως αληθινό. Αυτού του είδους η πλάνη είναι επίσης γνωστή ως «προσφυγή στις μάζες», «προσφυγή στην πλειοψηφία», «προσφυγή στην ομοφωνία» και στα λατινικά «argumentum ad populum» (επιχείρημα εκ του πλήθους). Ο μηχανισμός πίσω της είναι παρόμοιος με τον μηχανισμό της «προσφυγής στην αυθεντία». Είναι επίσης η βάση μιας σειράς κοινωνικών φαινομένων όπως η διασπορά διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων, πολιτικών ή οικονομικών θέσεων. Στην Αμερική βρίσκεται πίσω από το «φαινόμενο της αγέλης» (αγγλικά: bandwagon effect) και στην Κίνα είναι η βάση της παροιμίας «τρεις άνθρωποι φτιάχνουν μια τίγρη» (αγγλικά: three men make a tiger). Η απλή ερώτηση που πρέπει να κάνει κανείς στον εαυτό του είναι: όσοι αποδέχονται την πλάνη ως αληθινή είναι ειδικοί επί του θέματος; Έχουν κάνει κάποια αναζήτηση με επιστημονικά κριτήρια και έχουν βγάλει κάποια συμπεράσματα τα οποία εμείς μπορούμε να εξετάσουμε; Ξέρουμε όλοι, ότι όσοι αποδέχονται την θρησκεία το κάνουν επειδή από μωρά έχουν προσηλυτιστεί σε αυτήν, ενώ τους προσδίδει και την αίσθηση ότι ανήκουν σε συγκεκριμένη ομάδα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να τους προσδίδουμε κύρος επειδή απλώς αριθμητικά φαίνονται πολλοί. Αν υπάρχει Θεός γιατί περιμένει χιλιετίες να κάνει την εμφάνιση του, γιατί υπάρχουν τρία ιερά βιβλία που μιλούν για τον ίδιο Θεό αλλά με διαφορετικά γεγονότα γύρω από Αυτόν, γιατί δεν υπάρχει ούτε μια τόσο δα ένδειξη της ύπαρξης του; Μεγάλη ευθύνη φέρει η ομαδική κατήχηση και η πλύση εγκεφάλου από την βρεφική ηλικία. Απενεργοποιείται και

1. Όλες οι θρησκείες λένε αλήθεια
2. Μία μόνο λέει αλήθεια.
3. Καμία δεν λέει την αλήθεια.
Η πρώτη επιλογή αποκλείεται, η δεύτερη είναι πολύ χλωμή επειδή δεν υπάρχουν πειστικά κριτήρια για την ορθότητα. Η πιο πιθανή είναι η τρίτη, όλες είναι προϊόντα φαντασίας όπως οι μονόκεροι, τα φτερωτά άλογα, οι καλικάντζαροι και τα ξωτικά.